نصرالله قادری سردبیر فصلنامه، از حمایت‌ها و راهنمایی‌های آقای دهباشی در مسیر شکل‌گیری و انتشار فصلنامه سپاس‌گزاری کرد. وی ماهیت کار فصلنامه را تحلیل تئاتر خواند و گفت در این راه از هر دو نسل پیشکسوت و جوان این حوزه کمک می‌گیرد. بنا به اعتقاد او بیشتر نقدهای کنونی، نقد اخلاقی صاحب اثر است و نه خود اثر. اما در فصلنامه، شیوۀ نقد اثر حرفه‌ای است و با حضور خود صاحب اثر انجام می‌شود. همچنین فضای فکری حاکم بر تیم فصلنامه را بی‌طرف و پذیرای نظرات مخاطب کنش‌گر دانست.
آراز بارسقیان مدیرمسئول و صاحب امتیاز فصلنامه، از ایدۀ شکل‌گیری فصلنامه گفت و اظهار کرد هدف او برای حضور در تیم فصلنامه، ورود به موضوع جامعه‌شناسی تئاتر ایران بوده و این هدفی است که امیدوار است فصلنامه به آن دست یابد.
در ادامه غلامحسین دولت‌آبادی دبیر تحریریه فصلنامه، از جایگاه خوب فصلنامه در مباحث تئوری تئاتر گفت و بررسی و پیاده‌سازی تجربیات تاریخ تئاتر ایران را از اهداف فصلنامه دانست.
فرزاد فره‌وشی از اعضای تحریریه، اظهار کرد که از تاریخ مستند حوزه‌های مختلف فرهنگ و هنرِ ایران منابع کمی وجود دارد و به بررسی و بازبینی آنها پرداخته نمی‌شود. از این رو کار فصلنامه نقد نمایش با هدف مستندسازی و بررسی آثار، نقش ارزشمند و قابل توجهی در حوزۀ پژوهش تئاتر دارد.
***
https://www.farzad-farahvashi.com
آراز بارسقیان مدیرمسئول و صاحب امتیاز فصلنامه، از ایدۀ شکل‌گیری فصلنامه گفت و اظهار کرد هدف او برای حضور در تیم فصلنامه، ورود به موضوع جامعه‌شناسی تئاتر ایران بوده و این هدفی است که امیدوار است فصلنامه به آن دست یابد.
در ادامه غلامحسین دولت‌آبادی دبیر تحریریه فصلنامه، از جایگاه خوب فصلنامه در مباحث تئوری تئاتر گفت و بررسی و پیاده‌سازی تجربیات تاریخ تئاتر ایران را از اهداف فصلنامه دانست.
فرزاد فره‌وشی از اعضای تحریریه، اظهار کرد که از تاریخ مستند حوزه‌های مختلف فرهنگ و هنرِ ایران منابع کمی وجود دارد و به بررسی و بازبینی آنها پرداخته نمی‌شود. از این رو کار فصلنامه نقد نمایش با هدف مستندسازی و بررسی آثار، نقش ارزشمند و قابل توجهی در حوزۀ پژوهش تئاتر دارد.
***
https://www.farzad-farahvashi.com
Forwarded from vazaanpub
لطف بی‌کران آقای عباس بهارلو
***
nstagram:
www.instagram.com/vazaanpub
whatsapp:
https://wa.me/message/HE5SG2OLS7AZJ1
***
nstagram:
www.instagram.com/vazaanpub
whatsapp:
https://wa.me/message/HE5SG2OLS7AZJ1
آتش نزند در دل ما الّا او
کوته نکند منزل ما الّا او
گر جمله جهانیان طبیبم گردند
حل می نکند مشکل ما الّا او
***
https://www.farzad-farahvashi.com
کوته نکند منزل ما الّا او
گر جمله جهانیان طبیبم گردند
حل می نکند مشکل ما الّا او
***
https://www.farzad-farahvashi.com
🔸نمایش «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» نوشته محمد چرمشیر، به کارگردانی زنده‌یاد رضا حداد، سال ۱۳۹۲ در مدت زمان ۵۲ دقیقه اجرا شده است و فیلم‌تئاتر آن چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲ ساعت ۱۷ در سالن استاد فریدون ناصری برای علاقه‌مندان نمایش داده می‌شود.
🔹پس از نمایش این فیلم‌تئاتر، نشست تحلیل، بررسی و نقد آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و فرزاد فره‌وشی (مستندساز و منتقد تئاتر) برگزار می‌شود.
🔸سیامک انصاری، برزو ارجمند، نیما انصافیان، روزبه بمانی، ستاره پسیانی، خسرو پسیانی، امیر جنانی، لیلی رشیدی، داریوش فایزی، شبنم فرشادجو، هاله گرجی، امین موحدی‌پور بازیگرانی هستند که در این نمایش ایفای نقش کرده‌اند.
📌علاقه‌مندان برای حضور در این جلسه می‌توانند به سایت تیوال https://www.tiwall.com/p/kasinist2 مراجعه کنند.
🔹پس از نمایش این فیلم‌تئاتر، نشست تحلیل، بررسی و نقد آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و فرزاد فره‌وشی (مستندساز و منتقد تئاتر) برگزار می‌شود.
🔸سیامک انصاری، برزو ارجمند، نیما انصافیان، روزبه بمانی، ستاره پسیانی، خسرو پسیانی، امیر جنانی، لیلی رشیدی، داریوش فایزی، شبنم فرشادجو، هاله گرجی، امین موحدی‌پور بازیگرانی هستند که در این نمایش ایفای نقش کرده‌اند.
📌علاقه‌مندان برای حضور در این جلسه می‌توانند به سایت تیوال https://www.tiwall.com/p/kasinist2 مراجعه کنند.
🔺نمایش فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» در سینماتک خانه هنرمندان ایران
🔘فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» نوشته محمد چرمشیر و به کارگردانی زنده‌یاد رضا حداد در سینماتک خانه هنرمندان ایران نمایش داده و تحلیل و بررسی می‌شود.
🔹به گزارش روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، هفتمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم‌تئاترهای شاخص با همکاری مشترک انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران به نمایش فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» اختصاص دارد.
🔸نمایش «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» نوشته محمد چرمشیر، به کارگردانی زنده‌یاد رضا حداد، سال ۱۳۹۲ در مدت زمان ۵۲ دقیقه اجرا شده است و فیلم‌تئاتر آن چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲ ساعت ۱۷ در سالن استاد فریدون ناصری برای علاقه‌مندان نمایش داده می‌شود.
🔹پس از نمایش این فیلم‌تئاتر، نشست تحلیل، بررسی و نقد آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و فرزاد فره‌وشی (مستندساز و منتقد تئاتر) برگزار می‌شود.
🔸سیامک انصاری، برزو ارجمند، نیما انصافیان، روزبه بمانی، ستاره پسیانی، خسرو پسیانی، امیر جنانی، لیلی رشیدی، داریوش فایزی، شبنم فرشادجو، هاله گرجی، امین موحدی‌پور بازیگرانی هستند که در این نمایش ایفای نقش کرده‌اند.
📌علاقه‌مندان برای حضور در این جلسه می‌توانند به سایت تیوال https://www.tiwall.com/p/kasinist2 مراجعه کنند.
🔘فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» نوشته محمد چرمشیر و به کارگردانی زنده‌یاد رضا حداد در سینماتک خانه هنرمندان ایران نمایش داده و تحلیل و بررسی می‌شود.
🔹به گزارش روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، هفتمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم‌تئاترهای شاخص با همکاری مشترک انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران به نمایش فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» اختصاص دارد.
🔸نمایش «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» نوشته محمد چرمشیر، به کارگردانی زنده‌یاد رضا حداد، سال ۱۳۹۲ در مدت زمان ۵۲ دقیقه اجرا شده است و فیلم‌تئاتر آن چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲ ساعت ۱۷ در سالن استاد فریدون ناصری برای علاقه‌مندان نمایش داده می‌شود.
🔹پس از نمایش این فیلم‌تئاتر، نشست تحلیل، بررسی و نقد آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و فرزاد فره‌وشی (مستندساز و منتقد تئاتر) برگزار می‌شود.
🔸سیامک انصاری، برزو ارجمند، نیما انصافیان، روزبه بمانی، ستاره پسیانی، خسرو پسیانی، امیر جنانی، لیلی رشیدی، داریوش فایزی، شبنم فرشادجو، هاله گرجی، امین موحدی‌پور بازیگرانی هستند که در این نمایش ایفای نقش کرده‌اند.
📌علاقه‌مندان برای حضور در این جلسه می‌توانند به سایت تیوال https://www.tiwall.com/p/kasinist2 مراجعه کنند.
در هفتمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم‌تئاترهای شاخص خانه هنرمندان ایران مطرح شد:
«کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد»؛ روایتی تیتروار از مشکلات زنان / جریان‌سازی به سبک رضا حداد
هفتمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم‌تئاترهای شاخص با همکاری مشترک انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران، چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲، به نمایش فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» اختصاص داشت. پس از نمایش این فیلم‌تئاتر، نشست تحلیل، بررسی و نقد آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و فرزاد فره‌وشی (مستندساز و منتقد تئاتر) در سالن استاد فریدون ناصری برگزار شد.
نمایش «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» نوشته محمد چرمشیر، به کارگردانی زنده‌یاد رضا حداد، سال ۱۳۹۳ در مدت زمان ۵۲ دقیقه و با بازی بازیگرانی چون سیامک انصاری، برزو ارجمند، نیما انصافیان، روزبه بمانی، ستاره پسیانی، خسرو پسیانی، امیر جنانی، لیلی رشیدی، داریوش فائزی، شبنم فرشادجو، هاله گرجی، امین موحدی‌پور اجرا شده است.
عباس غفاری در این نشست گفت: امروز نمایش دوست بسیار عزیز، کارگردان خوب و هنرمند شاخص؛ رضا حداد را دیدیم که متاسفانه خیلی زود، او را از دست دادیم. این نمایش دو مرتبه در دو تاریخ مختلف اجرا شده است. اولین بار در دهه ۸۰ در سالن قشقایی به صحنه رفته و دومین مرتبه در دهه ۹۰ که امروز آن را دیدیم. یکی از دلایل اهمیت این نمایش از این جهت است که پس از اولین اجرای این اثر در دهه ۸۰، رضا حداد به عنوان کارگردانی خلاق شناخته می‌شود. در واقع این نمایش به ما نوید تولد کارگردانی خلاق را داد. حداد در ادامه ثابت کرد که چقدر تصویر را خوب می‌شناسد و به کاری که می‌کند تسلط داشته و آگاه است. او در زمان‌هایی به تولید نمایش پرداخت که تئاتر حتی به لحاظ سخت‌افزاری نیز به بن‌بست رسیده بود.
او افزود: حداد، کسی بود که برای اولین بار در تئاتر دوربین‌هایی را از کره وارد ایران کرد تا بتواند تصاویر سه‌بعدی (از نمایش خود) را برای ما تماشاگران ایرانی بیافریند. یکی از تفاوت‌هایی که اجرای دهه ۸۰ با این اجرا که امروز دیدیم دارد، این است که بازیگرانی در آن بازی می‌کردند که در این اجرا تغییر کرده‌اند. سیامک صفری و بابک حمیدیان از جمله این افراد هستند. نویسنده این اثر محمد چرمشیر است. نکته جالب اینکه بعد از این نمایش، هم خود آقای چرمشیر و هم نویسندگان دیگری، آثاری شبیه به متن این نمایش را نوشته‌اند. نمایشنامه «عبدل میمون لات پاکوتاه» و «عاشقانه‌های صفورا» از آثار محمد چرمشیر ساختاری مشابه این اثر دارند.
فرزاد فره‌وشی در این نشست گفت: در ابتدا بگویم که شانس دیدن این اجرا از نزدیک را نداشتم و همه صحبت‌هایم بر مبنای فیلمی است که امروز دیدیم. این نمایش اولین بار سال ۸۲ اجرا شده است. یک سال پیش از این نیز، نمایشنامه آن توسط انتشاراتی که آقای حداد راه‌اندازی کرده بود، چاپ شد. اجرای اول این نمایش اتفاقی مهم به شمار می‌آید. زیرا ما پس از انقلاب، آثاری این چنین نداشتیم. شخصا به خاطر نمی‌آورم که پیش از این اجرا، در نمایشی شاهد استفاده از تکنولوژی و خلاقیت‌های به روز بوده باشیم. در واقع اگر هم بوده، آنچنان شاخص نبوده که تیتر خبرها شود. اما پیش از انقلاب، کارگاه نمایش چنین حرکتی را آغاز کرده بود؛ منتها عمر کوتاهی داشت و البته در آن دوره که بحث مفصلی هم دارد، مغضوب شد.
«کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد»؛ روایتی تیتروار از مشکلات زنان / جریان‌سازی به سبک رضا حداد
هفتمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم‌تئاترهای شاخص با همکاری مشترک انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران، چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲، به نمایش فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» اختصاص داشت. پس از نمایش این فیلم‌تئاتر، نشست تحلیل، بررسی و نقد آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و فرزاد فره‌وشی (مستندساز و منتقد تئاتر) در سالن استاد فریدون ناصری برگزار شد.
نمایش «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» نوشته محمد چرمشیر، به کارگردانی زنده‌یاد رضا حداد، سال ۱۳۹۳ در مدت زمان ۵۲ دقیقه و با بازی بازیگرانی چون سیامک انصاری، برزو ارجمند، نیما انصافیان، روزبه بمانی، ستاره پسیانی، خسرو پسیانی، امیر جنانی، لیلی رشیدی، داریوش فائزی، شبنم فرشادجو، هاله گرجی، امین موحدی‌پور اجرا شده است.
عباس غفاری در این نشست گفت: امروز نمایش دوست بسیار عزیز، کارگردان خوب و هنرمند شاخص؛ رضا حداد را دیدیم که متاسفانه خیلی زود، او را از دست دادیم. این نمایش دو مرتبه در دو تاریخ مختلف اجرا شده است. اولین بار در دهه ۸۰ در سالن قشقایی به صحنه رفته و دومین مرتبه در دهه ۹۰ که امروز آن را دیدیم. یکی از دلایل اهمیت این نمایش از این جهت است که پس از اولین اجرای این اثر در دهه ۸۰، رضا حداد به عنوان کارگردانی خلاق شناخته می‌شود. در واقع این نمایش به ما نوید تولد کارگردانی خلاق را داد. حداد در ادامه ثابت کرد که چقدر تصویر را خوب می‌شناسد و به کاری که می‌کند تسلط داشته و آگاه است. او در زمان‌هایی به تولید نمایش پرداخت که تئاتر حتی به لحاظ سخت‌افزاری نیز به بن‌بست رسیده بود.
او افزود: حداد، کسی بود که برای اولین بار در تئاتر دوربین‌هایی را از کره وارد ایران کرد تا بتواند تصاویر سه‌بعدی (از نمایش خود) را برای ما تماشاگران ایرانی بیافریند. یکی از تفاوت‌هایی که اجرای دهه ۸۰ با این اجرا که امروز دیدیم دارد، این است که بازیگرانی در آن بازی می‌کردند که در این اجرا تغییر کرده‌اند. سیامک صفری و بابک حمیدیان از جمله این افراد هستند. نویسنده این اثر محمد چرمشیر است. نکته جالب اینکه بعد از این نمایش، هم خود آقای چرمشیر و هم نویسندگان دیگری، آثاری شبیه به متن این نمایش را نوشته‌اند. نمایشنامه «عبدل میمون لات پاکوتاه» و «عاشقانه‌های صفورا» از آثار محمد چرمشیر ساختاری مشابه این اثر دارند.
فرزاد فره‌وشی در این نشست گفت: در ابتدا بگویم که شانس دیدن این اجرا از نزدیک را نداشتم و همه صحبت‌هایم بر مبنای فیلمی است که امروز دیدیم. این نمایش اولین بار سال ۸۲ اجرا شده است. یک سال پیش از این نیز، نمایشنامه آن توسط انتشاراتی که آقای حداد راه‌اندازی کرده بود، چاپ شد. اجرای اول این نمایش اتفاقی مهم به شمار می‌آید. زیرا ما پس از انقلاب، آثاری این چنین نداشتیم. شخصا به خاطر نمی‌آورم که پیش از این اجرا، در نمایشی شاهد استفاده از تکنولوژی و خلاقیت‌های به روز بوده باشیم. در واقع اگر هم بوده، آنچنان شاخص نبوده که تیتر خبرها شود. اما پیش از انقلاب، کارگاه نمایش چنین حرکتی را آغاز کرده بود؛ منتها عمر کوتاهی داشت و البته در آن دوره که بحث مفصلی هم دارد، مغضوب شد.
او افزود: بین سال‌های ۵۴ تا ۵۶ در کارگاه نمایش اجرایی روی صحنه می‌رود که اکنون نه فیلم و نه عکسی از آن موجود است. شخصا از پژوهش‌های میدانی که داشتم متوجه آن شدم. در این نمایش، دو شخصیت دیده می‌شوند که در حال رفتن برای دزدی هستند. هرکدام چراغ قوه‌ای در دست دارند. صحنه هیچ نوری ندارد. بنابراین هر کدام از دو طرف که دیالوگ می‌گوید، طرف دیگر با چراغ قوه روی او نوری می‌اندازد. در واقع هیچ نور دیگری وجود ندارد. شواهد نشان می‌دهد که نمایش بسیار خلاقانه‌ای به صحنه رفته است. این اجرا (نمایش «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد») نیز از چنین خلاقیتی با کیفیت بالاتری برخوردار است.
این منتقد تئاتر در ادامه بیان کرد: به هر حال جریان کارگاه نمایش، بعد از سال ۵۷ خاتمه پیدا می‌کند. در این دوره نیز تا دوره مرحوم حداد که با کارهای خود رخی نشان می‌دهد، ما اجراهای کلاسیک، معمول و استانداردی داریم که تماشاگران خاص خود را دارد. وقتی سال ۸۲ چنین اجرایی روی صحنه می‌آید، اینطور که در رسانه‌ها هنوز قابل مشاهده است، منتقدان روی خوش به آن نشان نمی‌دهند و فکر می‌کنند تئاتر در حال خارج شدن از قواره خود است. اما در واقع این اجرا نوید اتفاق خوبی در تئاتر را به ما می‌دهد.
فره‌وشی در ادامه صحبت‌هایش گفت: نمایشی که امروز دیدیم، بسیار زنانه است. قصه روایت شده در نمایشنامه به مسائل زنان مربوط بوده و از مشکلات زنان در پستوهای خانه، برای ما روایت‌های تیترواری می‌کند. در واقع در طول نمایش ما نمی‌بینیم که داستان وارد جزییات شود؛ تنها تیتروار به مسائل اشاره می‌کند. این کار ۱۸ صحنه دارد که ۳ صحنه آن مربوط به گزارش‌هایی است که مرحوم پسیانی می‌خواند و ۱۵ صحنه آن، ۱۵ قصه متفاوت از هم را روایت می‌کند که البته در یک زنجیره مشخص در کنار هم قرار می‌گیرند.
او ادامه داد: تمام این صحنه‌ها به مشکلات زنان و گرفتاری‌هایی که در پستوهای خانه دارند، می‌پردازد. حتی قصه زنی را داریم که خانم لیلی رشیدی آن را بازی کرده است؛ این زن مجبور می‌شود همسر خود را بکشد. این داستان به گونه‌ای توضیح داده می‌شود که او مقصر نیست؛ یعنی او را مانند یک قاتل نمی‌بینیم، بلکه به عنوان فردی مظلوم تصویر می‌شود. اتفاقی که در دهه ۲۰ در تئاتر ما رخ می‌دهد، این است که در آن زمان عنصری بود که از آن با عنوان لوکس بودن یاد می‌شد. تماشاگرانی نیز بودند که به این خاطر و نه هیچ دلیل دیگری به تماشای نمایش می‌آمدند. به عنوان مثال عبدالحسین نوشین در نمایش‌های آخر خود مانند «پرنده آبی» چنین تجربه‌ای را داشت.
این منتقد تئاتر در ادامه عنوان کرد: تماشاگران این جنس از کار، مخاطبان تئاتر نبودند، بلکه کنجکاوانی بودند که می‌خواستند ببینند این اتفاق تازه چگونه است. در دوره تکیه دولت هم چنین اتفاقی رخ داده است. به عنوان مثال چند متن از مولیر در تکیه دولت اجرا شد و بسیاری آمدند تا ببینند که قرار است در این ملک جدید؛ شکل اروپایی و فضای دایره‌ای قرار است چه اتفاقی رخ دهد. آنها تماشاگران غیر هدفی بودند که به اقتصاد تئاتر خیلی کمک می‌کردند.
فره‌وشی در ادامه گفت: رضا حداد هم در دهه ۸۰ همین کار را کرد. یعنی عنصر دیگری که مدت‌ها بود از آن استفاده نمی‌شد را به تئاتر آورد. او تکنولوژی و چهره را به تئاتر آورد. شخصا فکر نمی‌کنم پس از انقلاب تا دوره آقای حداد، کسی توانایی این را داشته باشد تا یک چهره محبوب را به صحنه بیاورد. سیامک انصاری که سال ۸۲ در نمایش «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» به صحنه رفت، در موقعیت مهمی بود. او چهره ۹۰ شبی و محبوب بود که روی صحنه آمد. استفاده از این فرد همان استفاده از عنصر لوکس است که با خود، اقتصاد تئاتر را هم به گردش سریع‌تری در می‌آورد.
این منتقد تئاتر در ادامه بیان کرد: به هر حال جریان کارگاه نمایش، بعد از سال ۵۷ خاتمه پیدا می‌کند. در این دوره نیز تا دوره مرحوم حداد که با کارهای خود رخی نشان می‌دهد، ما اجراهای کلاسیک، معمول و استانداردی داریم که تماشاگران خاص خود را دارد. وقتی سال ۸۲ چنین اجرایی روی صحنه می‌آید، اینطور که در رسانه‌ها هنوز قابل مشاهده است، منتقدان روی خوش به آن نشان نمی‌دهند و فکر می‌کنند تئاتر در حال خارج شدن از قواره خود است. اما در واقع این اجرا نوید اتفاق خوبی در تئاتر را به ما می‌دهد.
فره‌وشی در ادامه صحبت‌هایش گفت: نمایشی که امروز دیدیم، بسیار زنانه است. قصه روایت شده در نمایشنامه به مسائل زنان مربوط بوده و از مشکلات زنان در پستوهای خانه، برای ما روایت‌های تیترواری می‌کند. در واقع در طول نمایش ما نمی‌بینیم که داستان وارد جزییات شود؛ تنها تیتروار به مسائل اشاره می‌کند. این کار ۱۸ صحنه دارد که ۳ صحنه آن مربوط به گزارش‌هایی است که مرحوم پسیانی می‌خواند و ۱۵ صحنه آن، ۱۵ قصه متفاوت از هم را روایت می‌کند که البته در یک زنجیره مشخص در کنار هم قرار می‌گیرند.
او ادامه داد: تمام این صحنه‌ها به مشکلات زنان و گرفتاری‌هایی که در پستوهای خانه دارند، می‌پردازد. حتی قصه زنی را داریم که خانم لیلی رشیدی آن را بازی کرده است؛ این زن مجبور می‌شود همسر خود را بکشد. این داستان به گونه‌ای توضیح داده می‌شود که او مقصر نیست؛ یعنی او را مانند یک قاتل نمی‌بینیم، بلکه به عنوان فردی مظلوم تصویر می‌شود. اتفاقی که در دهه ۲۰ در تئاتر ما رخ می‌دهد، این است که در آن زمان عنصری بود که از آن با عنوان لوکس بودن یاد می‌شد. تماشاگرانی نیز بودند که به این خاطر و نه هیچ دلیل دیگری به تماشای نمایش می‌آمدند. به عنوان مثال عبدالحسین نوشین در نمایش‌های آخر خود مانند «پرنده آبی» چنین تجربه‌ای را داشت.
این منتقد تئاتر در ادامه عنوان کرد: تماشاگران این جنس از کار، مخاطبان تئاتر نبودند، بلکه کنجکاوانی بودند که می‌خواستند ببینند این اتفاق تازه چگونه است. در دوره تکیه دولت هم چنین اتفاقی رخ داده است. به عنوان مثال چند متن از مولیر در تکیه دولت اجرا شد و بسیاری آمدند تا ببینند که قرار است در این ملک جدید؛ شکل اروپایی و فضای دایره‌ای قرار است چه اتفاقی رخ دهد. آنها تماشاگران غیر هدفی بودند که به اقتصاد تئاتر خیلی کمک می‌کردند.
فره‌وشی در ادامه گفت: رضا حداد هم در دهه ۸۰ همین کار را کرد. یعنی عنصر دیگری که مدت‌ها بود از آن استفاده نمی‌شد را به تئاتر آورد. او تکنولوژی و چهره را به تئاتر آورد. شخصا فکر نمی‌کنم پس از انقلاب تا دوره آقای حداد، کسی توانایی این را داشته باشد تا یک چهره محبوب را به صحنه بیاورد. سیامک انصاری که سال ۸۲ در نمایش «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» به صحنه رفت، در موقعیت مهمی بود. او چهره ۹۰ شبی و محبوب بود که روی صحنه آمد. استفاده از این فرد همان استفاده از عنصر لوکس است که با خود، اقتصاد تئاتر را هم به گردش سریع‌تری در می‌آورد.
در هفتمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم‌تئاترهای شاخص خانه هنرمندان ایران مطرح شد:
«کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد»؛ روایتی تیتروار از مشکلات زنان / جریان‌سازی به سبک رضا حداد
هفتمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم‌تئاترهای شاخص با همکاری مشترک انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران، چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲، به نمایش فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» اختصاص داشت. پس از نمایش این فیلم‌تئاتر، نشست تحلیل، بررسی و نقد آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و فرزاد فره‌وشی (مستندساز و منتقد تئاتر) در سالن استاد فریدون ناصری برگزار شد.
«کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد»؛ روایتی تیتروار از مشکلات زنان / جریان‌سازی به سبک رضا حداد
هفتمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم‌تئاترهای شاخص با همکاری مشترک انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران، چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲، به نمایش فیلم‌تئاتر «کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد آورد» اختصاص داشت. پس از نمایش این فیلم‌تئاتر، نشست تحلیل، بررسی و نقد آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و فرزاد فره‌وشی (مستندساز و منتقد تئاتر) در سالن استاد فریدون ناصری برگزار شد.
گزارشی از کتاب «وبا تشکر از خانواده‌ی رجبی» در مجله‌ی کوچه؛ شماره‌ی نوزده، بهمن ماه ۱۴۰۲
با این که متن و موضوع اشتباه نوشته شده اما دست‌شان درد نکند که حمایت می‌کنند.
***
www.farzad-farahvashi.com
با این که متن و موضوع اشتباه نوشته شده اما دست‌شان درد نکند که حمایت می‌کنند.
***
www.farzad-farahvashi.com
یادش به خیر... سال ۱۳۹۶ پس از گفتگوی اولیه با زنده یاد حسین زمان، این پاسخ را به من دادند. (عکس پست شده)
پیش آغاز پروژه‌ی تاریخ تآتر ایران، بنا بود تاریخ موسیقی نوین ایران را کار کنم (اوایل دهه‌ی هشتاد) که به دلیل عدم همکاری‌ها، نا منظم و طولانی انجام شد. پیشنهاد به زنده یاد زمان هم در همان قالب بود که متاسفانه سازوکارهای دیگر، کار را به عقب انداخت تا جایی که بیماری ایشان جدی شد و دارفانی را وداع گفتند.
ایشان انسان، با سواد و شریف بودند؛ روح‌شان شاد.
پروژه‌ی مذکور در قالب سریال «سپید رنگی»، «چهار فصل»، «فرهاد از دیروز تا همیشه» و «رقص دایره» تولید و پخش شد و هم چنان ادامه دارد...
***
www.farzad-farahvashi.com
پیش آغاز پروژه‌ی تاریخ تآتر ایران، بنا بود تاریخ موسیقی نوین ایران را کار کنم (اوایل دهه‌ی هشتاد) که به دلیل عدم همکاری‌ها، نا منظم و طولانی انجام شد. پیشنهاد به زنده یاد زمان هم در همان قالب بود که متاسفانه سازوکارهای دیگر، کار را به عقب انداخت تا جایی که بیماری ایشان جدی شد و دارفانی را وداع گفتند.
ایشان انسان، با سواد و شریف بودند؛ روح‌شان شاد.
پروژه‌ی مذکور در قالب سریال «سپید رنگی»، «چهار فصل»، «فرهاد از دیروز تا همیشه» و «رقص دایره» تولید و پخش شد و هم چنان ادامه دارد...
***
www.farzad-farahvashi.com