اندیشه‌جویان استاد حسن عباسی

🔰 امتحان حضرت ابراهیم

🔹 حضرت ابراهیم علیه السلام پدر بود، مهربان بود، لطیف بود، سر سفره و در منزل خودش که می‌نشست بدون میهمان غذا از گلویش پایین نمی‌رفت. چه کسی اینطور است؟ یک نمونه سراغ داریم دیده‌ایم که خودش را آواره کند که یک میهمان پیدا کند؟ آنقدر مهربان و لطیف است که بدون میهمان غذا از گلوی او پایین نمی‌رود.

🔹 چنین شخصیتی را حدود هفتاد سال پشت دیوار بچه‌دار شدن نگه داشته‌اند. افراد متفاوت هستند. حس پدری در بعضی کم است، ولی او «مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ» است، او اصلاً پدر است و همین پدر بچه‌دار نشد.

🔹 امتحانات الهی را ببینید. تا سنین بالا بچه‌دار نشد و [سپس] بچه به دنیا آمد و از طرف حق تعالی امر می‌آید که این بچه را با مادر به بیابانی بدون آبادی و حتی آب ببر و [در آنجا] بگذار و خودت هم از شتر پیاده نشو و برگرد.

🔹 چه کسی غیر از پدر اسلام می‌تواند این کار را بکند؟ همین کار را کرد. ولی در بعضی روایات دارد که؛ وقتی زن و بچه‌اش را گذاشت، از شتر پیاده نشد، اما زار زار گریه می‌کرد و برمی‌گشت. حضرت ابراهیم (علیه السلام) پر از عاطفه است.

🔹 این‌ها امتحانات الهی است. برای توحید و برای قرار گرفتن بر بلندترین قله‌ی معارف و توحید الهی ایستاده است و این امتحانات را هم باید بدهد.

🔹 برگشت و حدود هجده سال یا خبری نمی‌گرفت و یا خیلی محدود [خبر می‌گرفت] و وقتی هم که پیش زن و بچه خود می‌رسید مأمور بود که از مرکب پیاده نشود؛ به حوالی این قسمت کعبه که زن و بچه را گذاشته، بیاید و یک خبری بگیرد و سواره برگردد.

🔹 این پدر مهربان پر عاطفه بعد ازهجده سال یا بیست سال برگشت، در کنار این زن و بچه چند شب نمانده بود که خواب دید: «يا بُنَي إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ»(صافات، ۱۰۲)، بچه‌ای که هجده سال بدون پدر رشد کرده است و با هدایت و تربیت مادر رشد کرده است؛ آنقدر پر از ایمان است که نمی‌گوید: پدر! شما حدود بیست سال نبودی و حالا هم که آمدی می‌گویی خواب دیدم که سرت را ببرم؟!

🔹 این بچه آنقدر از کمال پر است که عرض می‌کند: «يا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ»( صافات، ۱۰۲). بعضی از مفسرین به این نکته اشاره کرده‌اند که چرا حضرت اسماعیل (علیه السلام) نگفت: «یا ابت افعل ما تری»، چون حضرت ابراهیم (علیه السلام)‌ فرمود: «يا بُنَي إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ»، ولی حضرت اسماعیل (علیه السلام) عرض کرد: «يا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ»، خودش هم پیامبر است، جنبه، جهت و جوهره‌ی نبوت دارد. گفت: پدر! آماده هستم.

🔹 دست اسماعیل را گرفت که به قربانگاه ببرد، در [بین] راه فرمود: پسرم! من از زمانی که خودم را شناختم، ابتلاء پشت ابتلاء داشتم ولی هیچ ابتلائی سخت‌تر از این یکی نیست که با دست خودم سر فرزند دلبندم را ببرّم. آن هم کسی که تماماً عاطفه و مهربانی نسبت به مردم و نسبت به خلق خدا [است] و حالا این امتحان سر راه او قرار گرفته است و در اینجا هم نمره‌اش ۲۰ شد. مگر دیگر باید چه می‌کرد؟ یک پدر به امر خدا باید چه می‌کرد؟ چاقو را برداشت، تیز کرد، بچه را خواباند، لبه‌ی تیز چاقو را بر گلوی فرزندش گذاشت، کشید و فشار داد و نبرّید. اینطور است که در این امتحانات ۲۰ می‌شد.

🔹 «وَفَدَينَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ» (صافات، ۱۰۷)، البته اینجا ابتدای صحبت‌های من است و وارد آن ذبح عظیم نمی‌شوم که تمام این بار سنگین از ابعاد مختلف بر دوش آقا سیدالشهداء (علیه السلام) افتاد.

💬 حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری
@nasery_ir
‌ ‌
‌ ‌@Hasanabbasi_students

473 views18:30