Forwarded from عکس نگار
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۲۴ شهریور سالروز درگذشت عبدالحسین زرین‌کوب
( زاده ۲۷ اسفند ۱۳۰۱ بروجرد -- درگذشته ۲۴ شهریور ۱۳۷۸ تهران ) ادیب، تاریخنگار، نویسنده و مترجم.
زرین‌کوب از خانواده ای اصالتاً خوانساری و از نوادگان ملاعلی‌اکبر خوانساری بود. او تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد، تحصیل در دورهٔ متوسطه را تا پایان سال پنجم در بروجرد ادامه داد و به دنبال تعطیلی کلاس ششم متوسطه در تنها دبیرستان شهر، برای ادامهٔ تحصیل عازم تهران شد و رشتهٔ ادبی را برگزید و در سال ۱۳۱۹ تحصیلات دبیرستانی را به اتمام رسانید. سال بعد به بروجرد بازگشت و به تدریس در دبیرستانهای خرم‌آباد و بروجرد پرداخت. در این دوران درسهای مختلف از تاریخ و جغرافیا و ادبیات فارسی تا عربی و فلسفه و زبان خارجی را تدریس میکرد. در همین دوره نخستین کتاب او به نام فلسفه، شعر یا تاریخ تطور شعر و شاعری در ایران در بروجرد منتشر شد.
در سال ۱۳۲۴ پس از آنکه در امتحان ورودیِ «دانشکدهٔ علوم معقول و منقول» و «دانشکدهٔ ادبیات» حائز رتبهٔ اول شده بود، وارد رشتهٔ ادبیات فارسی دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۲۷ دورهٔ لیسانس ادبیات فارسی را با رتبهٔ اول به پایان رساند و سال بعد وارد دورهٔ دکتری رشتهٔ ادبیات دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۳۴ از رسالهٔ دکتریِ خود با عنوان نقد شعر تاریخ و اصول آن که زیرنظر بدیع‌الزمان فروزانفر تألیف شده بود با موفقیت دفاع کرد. دکتر زرین‌کوب در سال ۱۳۳۰ در کنار عده‌ای از فضلای عصر، همچون محمد معین، پرویز ناتل خانلری، غلامحسین صدیقی و عباس زریاب خویی برای مشارکت در طرح ترجمهٔ مقالات دائرةالمعارف اسلام (طبع هلند) دعوت شد.
از سال ۱۳۳۵ با رتبهٔ دانشیاری کار خود را در دانشگاه تهران آغاز کرد و عهده‌دار تدریس تاریخ اسلام، تاریخ ادیان، تاریخ کلام و تاریخ تصوف در دانشکده‌های ادبیات و الهیات شد. دکتر زرین‌کوب چندی نیز در «دانشسرای عالی تهران» و «دانشکدهٔ هنرهای دراماتیک» به تدریس پرداخت. وی از سال ۱۳۴۱ به بعد در فواصل تدریس در دانشگاه تهران، در دانشگاه‌های آکسفورد، سوربن، هند و پاکستان و در سالهای ۱۳۴۷ تا سال ۱۳۴۹ در آمریکا به‌عنوان استاد میهمان در دانشگاه‌های کالیفرنیا و پرینستون به تدریس پرداخت.
دکتر زرین‌کوب در سالهای ورودش به دانشکده با خانم قمر آریان آشنا شد. قمر آریان در گفت‌وگویی که در سال ۱۳۸۳ در روزنامهٔ جام جم چاپ شد ، تعریف کرد که آشنایی آنها در فضای دانشکده نزدیک به ۹ سال ادامه یافته‌بود تا آنکه سرانجام عبدالحسین زرین‌کوب که سی‌ساله شده‌بود از آریان خواستگاری کرد. به گفتهٔ آریان، زمانی که ماجرا را با پدرش مطرح کرد، پدرش گفت که به خوبی با زرین‌کوب آشناست و مقالاتی از او خوانده، اما گمان می‌کرده که نویسندهٔ آن مقالات باید مردی ۵۰ ساله باشد.
آریان و زرین‌کوب در سال ۱۳۳۲ با هم ازدواج کردند و تحصیلات خود را در مقطع دکتری نیز ادامه دادند (زرین‌کوب نفر اول و آریان نفر دوم در کنکور دکتری بود) و پس از فارغ‌التحصیلی، سالهای سفرشان آغاز شد. قمر آریان سالهای بسیاری را همراه با همسرش در هند و چندین کشور اروپایی و عربی و لبنان گذراند.
دکتر زرین‌کوب کتابی تحت عنوان دو قرن سکوت درمورد حوادث و اوضاع تاریخیِ ایران در دو قرن اول اسلام ( از حملهٔ عرب تا ظهور دولت طاهریان ) نگاشته و در سال ۱۳۳۶ در چاپ دوم کتاب به بسیاری از سؤالات مطرح‌شده توسط منتقدان و نیز شبهات وارده بر مطالب چاپ اول کتاب پاسخ داده‌است.
دکتر عبدالحسین زرین کوب در ۷۷ سالگی درگذشت.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۲۴ شهریور سالروز درگذشت عبدالحسین زرین‌کوب
( زاده ۲۷ اسفند ۱۳۰۱ بروجرد -- درگذشته ۲۴ شهریور ۱۳۷۸ تهران ) ادیب، تاریخنگار، نویسنده و مترجم.
زرین‌کوب از خانواده ای اصالتاً خوانساری و از نوادگان ملاعلی‌اکبر خوانساری بود. او تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد، تحصیل در دورهٔ متوسطه را تا پایان سال پنجم در بروجرد ادامه داد و به دنبال تعطیلی کلاس ششم متوسطه در تنها دبیرستان شهر، برای ادامهٔ تحصیل عازم تهران شد و رشتهٔ ادبی را برگزید و در سال ۱۳۱۹ تحصیلات دبیرستانی را به اتمام رسانید. سال بعد به بروجرد بازگشت و به تدریس در دبیرستانهای خرم‌آباد و بروجرد پرداخت. در این دوران درسهای مختلف از تاریخ و جغرافیا و ادبیات فارسی تا عربی و فلسفه و زبان خارجی را تدریس میکرد. در همین دوره نخستین کتاب او به نام فلسفه، شعر یا تاریخ تطور شعر و شاعری در ایران در بروجرد منتشر شد.
در سال ۱۳۲۴ پس از آنکه در امتحان ورودیِ «دانشکدهٔ علوم معقول و منقول» و «دانشکدهٔ ادبیات» حائز رتبهٔ اول شده بود، وارد رشتهٔ ادبیات فارسی دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۲۷ دورهٔ لیسانس ادبیات فارسی را با رتبهٔ اول به پایان رساند و سال بعد وارد دورهٔ دکتری رشتهٔ ادبیات دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۳۴ از رسالهٔ دکتریِ خود با عنوان نقد شعر تاریخ و اصول آن که زیرنظر بدیع‌الزمان فروزانفر تألیف شده بود با موفقیت دفاع کرد. دکتر زرین‌کوب در سال ۱۳۳۰ در کنار عده‌ای از فضلای عصر، همچون محمد معین، پرویز ناتل خانلری، غلامحسین صدیقی و عباس زریاب خویی برای مشارکت در طرح ترجمهٔ مقالات دائرةالمعارف اسلام (طبع هلند) دعوت شد.
از سال ۱۳۳۵ با رتبهٔ دانشیاری کار خود را در دانشگاه تهران آغاز کرد و عهده‌دار تدریس تاریخ اسلام، تاریخ ادیان، تاریخ کلام و تاریخ تصوف در دانشکده‌های ادبیات و الهیات شد. دکتر زرین‌کوب چندی نیز در «دانشسرای عالی تهران» و «دانشکدهٔ هنرهای دراماتیک» به تدریس پرداخت. وی از سال ۱۳۴۱ به بعد در فواصل تدریس در دانشگاه تهران، در دانشگاه‌های آکسفورد، سوربن، هند و پاکستان و در سالهای ۱۳۴۷ تا سال ۱۳۴۹ در آمریکا به‌عنوان استاد میهمان در دانشگاه‌های کالیفرنیا و پرینستون به تدریس پرداخت.
دکتر زرین‌کوب در سالهای ورودش به دانشکده با خانم قمر آریان آشنا شد. قمر آریان در گفت‌وگویی که در سال ۱۳۸۳ در روزنامهٔ جام جم چاپ شد ، تعریف کرد که آشنایی آنها در فضای دانشکده نزدیک به ۹ سال ادامه یافته‌بود تا آنکه سرانجام عبدالحسین زرین‌کوب که سی‌ساله شده‌بود از آریان خواستگاری کرد. به گفتهٔ آریان، زمانی که ماجرا را با پدرش مطرح کرد، پدرش گفت که به خوبی با زرین‌کوب آشناست و مقالاتی از او خوانده، اما گمان می‌کرده که نویسندهٔ آن مقالات باید مردی ۵۰ ساله باشد.
آریان و زرین‌کوب در سال ۱۳۳۲ با هم ازدواج کردند و تحصیلات خود را در مقطع دکتری نیز ادامه دادند (زرین‌کوب نفر اول و آریان نفر دوم در کنکور دکتری بود) و پس از فارغ‌التحصیلی، سالهای سفرشان آغاز شد. قمر آریان سالهای بسیاری را همراه با همسرش در هند و چندین کشور اروپایی و عربی و لبنان گذراند.
دکتر زرین‌کوب کتابی تحت عنوان دو قرن سکوت درمورد حوادث و اوضاع تاریخیِ ایران در دو قرن اول اسلام ( از حملهٔ عرب تا ظهور دولت طاهریان ) نگاشته و در سال ۱۳۳۶ در چاپ دوم کتاب به بسیاری از سؤالات مطرح‌شده توسط منتقدان و نیز شبهات وارده بر مطالب چاپ اول کتاب پاسخ داده‌است.
دکتر عبدالحسین زرین کوب در ۷۷ سالگی درگذشت.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Forwarded from عکس نگار
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۶ اسفند سالروز درگذشت شاپور نیاکان
( زاده سال ۱۳۰۵ کاشان -- درگذشته ۱۶ اسفند ۱۳۷۲ تهران ) ترانه‌سرا و نوازند ویلون
وی که پدرش از شاگردان درویش‌خان بود و به زیبایی تار می‌نواخت، از كودكی به موسیقی علاقه‌مند شد و هر زمان كه پدرش دست به ساز می‌برد او دست از همه كارها حتی بازیهای كودكانه می‌كشید و به پنچه‌های پدر خیره می‌شد تا این‌كه در ۱۴ سالگی به تمرین پرداخت و ردیف‌های موسیقی ایرانی را با كمك پدر به صورت سینه به سینه آموخت.
درسال ۱۳۲۳ به‌تهران آمد و با استادان موسیقی آن زمان آشنا شد و تكنیك‌های موسیقی را نزد یك معلم آلمانی فراگرفت و بلافاصله پس از آموختن فنون موسیقی به رادیو رفت و از سوی "مشیرهمایون شهردار" آزمون شد و از آن سربلند بیرون آمد و اركستر پنج رادیو را تشكیل داد. در این شبكه با هنرمندان بنامی همچون "فرهنگ شریف"، "حسین همدانیان"، "انوشیروان روحانی"، "مهدی تاكستانی " ، "میرفتاح بازرگان "، "عمادرام"، "سلمكی" برنامه اجرا می‌كرد.
اولین آهنگ نیاكان "طوفان عشق" نام داشت كه در فیلمی به همین نام اجرا شد، این هنرمند بیش از ۳۰۰ آهنگ ساخت كه شعر اغلب آنها از خودش بود. آثار وی به سرعت با استقبال مردم روبه رو می‌شد و در كوچه و خیابان زمزمه می‌كردند.
در طول فعالیت هنری با خوانندگانی همچون "منوچهر همایون‌پور"، " قاسم جبلی"، "منوچهر شفیعی" ، "بهرام سیر"، "اكبرجغه"، "حسن طاووسی"، "هوشنگ شوكتی" و بسیاری دیگر همكاری كرد.
وی به جز در نوازندگی، تعلیم هنرجو در ترانه‌سرایی نیز دستی داشت و با زبان فرانسه آشنا بود و شغل اصلی‌اش معلمی بود به همین جهت در زمان خود جزو باسوادترین هنرمندان كشور محسوب می‌شد.
او در آهنگسازی و تكنوازی روش و متد خاص خود داشت و خود را محصور ردیف و چارچوب قواعد موسیقی نمی‌كرد به همین جهت با مسئولان موسیقی رادیو اختلاف داشت تا این كه سرانجام این اختلاف بالا گرفت و به صورت قهر، رادیو را ترك كرد. از آن پس دیگر درمجالس عمومی ساز نزد و تنها در محافل دوستانه دست به ساز می‌برد.
"امین‌اله رشیدی" خواننده پیشكسوت در كتاب "عطرگیسو" می‌نویسد : شاپور نیاكان نوازنده چیره دست و خوش قریحه، از پنجه‌های خارق‌العاده‌ای برخوردار بود.
نیاكان به‌جز آهنگ و ترانه‌های مختلف غزلیاتی نیز سروده است و سرانجام پس از یك عمر تلاش و كوشش فرهنگی و هنری در ۶۷ سالگی درگذشت و در امام زاده طاهر كرج آرام گرفت.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۱۶ اسفند سالروز درگذشت شاپور نیاکان
( زاده سال ۱۳۰۵ کاشان -- درگذشته ۱۶ اسفند ۱۳۷۲ تهران ) ترانه‌سرا و نوازند ویلون
وی که پدرش از شاگردان درویش‌خان بود و به زیبایی تار می‌نواخت، از كودكی به موسیقی علاقه‌مند شد و هر زمان كه پدرش دست به ساز می‌برد او دست از همه كارها حتی بازیهای كودكانه می‌كشید و به پنچه‌های پدر خیره می‌شد تا این‌كه در ۱۴ سالگی به تمرین پرداخت و ردیف‌های موسیقی ایرانی را با كمك پدر به صورت سینه به سینه آموخت.
درسال ۱۳۲۳ به‌تهران آمد و با استادان موسیقی آن زمان آشنا شد و تكنیك‌های موسیقی را نزد یك معلم آلمانی فراگرفت و بلافاصله پس از آموختن فنون موسیقی به رادیو رفت و از سوی "مشیرهمایون شهردار" آزمون شد و از آن سربلند بیرون آمد و اركستر پنج رادیو را تشكیل داد. در این شبكه با هنرمندان بنامی همچون "فرهنگ شریف"، "حسین همدانیان"، "انوشیروان روحانی"، "مهدی تاكستانی " ، "میرفتاح بازرگان "، "عمادرام"، "سلمكی" برنامه اجرا می‌كرد.
اولین آهنگ نیاكان "طوفان عشق" نام داشت كه در فیلمی به همین نام اجرا شد، این هنرمند بیش از ۳۰۰ آهنگ ساخت كه شعر اغلب آنها از خودش بود. آثار وی به سرعت با استقبال مردم روبه رو می‌شد و در كوچه و خیابان زمزمه می‌كردند.
در طول فعالیت هنری با خوانندگانی همچون "منوچهر همایون‌پور"، " قاسم جبلی"، "منوچهر شفیعی" ، "بهرام سیر"، "اكبرجغه"، "حسن طاووسی"، "هوشنگ شوكتی" و بسیاری دیگر همكاری كرد.
وی به جز در نوازندگی، تعلیم هنرجو در ترانه‌سرایی نیز دستی داشت و با زبان فرانسه آشنا بود و شغل اصلی‌اش معلمی بود به همین جهت در زمان خود جزو باسوادترین هنرمندان كشور محسوب می‌شد.
او در آهنگسازی و تكنوازی روش و متد خاص خود داشت و خود را محصور ردیف و چارچوب قواعد موسیقی نمی‌كرد به همین جهت با مسئولان موسیقی رادیو اختلاف داشت تا این كه سرانجام این اختلاف بالا گرفت و به صورت قهر، رادیو را ترك كرد. از آن پس دیگر درمجالس عمومی ساز نزد و تنها در محافل دوستانه دست به ساز می‌برد.
"امین‌اله رشیدی" خواننده پیشكسوت در كتاب "عطرگیسو" می‌نویسد : شاپور نیاكان نوازنده چیره دست و خوش قریحه، از پنجه‌های خارق‌العاده‌ای برخوردار بود.
نیاكان به‌جز آهنگ و ترانه‌های مختلف غزلیاتی نیز سروده است و سرانجام پس از یك عمر تلاش و كوشش فرهنگی و هنری در ۶۷ سالگی درگذشت و در امام زاده طاهر كرج آرام گرفت.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Forwarded from عکس نگار
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۲ اردیبهشت سالروز درگذشت محمودی خوانساری
( زادهٔ ۲۳ تیر ۱۳۱۳ خوانسار – درگذشتهٔ ۲ ارديبهشت ۱۳۶۶ تهران) خواننده موسیقی سنتی
خوانساری در آواز از سبکی مخصوص به خود برخوردار بود. او ضرب می‌نواخت و به سه‌تار علاقه و آشنایی داشت. مطالعات مستمرش در شعر و موضوع تلفیق شعر و هنر آواز تأثیر زیادی بر آثارش گذاشت.
او در محله «رئیسان» خوانسار در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمد. پدرش جمال‌الدین موسوی محمودی از نوادگان ابوالقاسم خوانساری (میرکبیر) از روحانیون نامدار خوانسار بود و تسلط نسبی او بر زبان عربی و تعلیمات دینی را می‌توان حاصل ۱۳ سال زندگی در کنار پدرش دانست.
وی پس از فوت پدر در سال ۱۳۲۶ به همراه دایی‌اش به تهران آمد و در دبیرستان ادیب به تحصیل ادامه داد. هرچند در همان سالها در تهران برای امرار معاش مجبور به کار بود، اما از آواز خواندن غافل نشد. چند سال بعد با هنرمندانی چون ناصر مسعودی و قاسم جبلی آشنا شد. دوستی با ناصر مسعودی باعث آشنایی و ورود او به محافل هنری زمان شد و این امکان برای او به وجود آمد تا برای اولین بار برای پخش صدایش به رادیوی نیروی هوایی برود. در سال ۱۳۳۵ پس از اتمام دوره سربازی، در محفلی با ابوالحسن صبا آشنا شد و به پیشنهاد او به یادگیری ردیف موسیقی ایرانی اقدام کرد. آشنایی او با صبا در سال ۱۳۳۵ آغاز کار هنری‌اش بود که تا پایان عمر ادامه یافت.
پس از درگذشت صبا در سال ۱۳۳۷ تهران را ترک کرد و به شیراز رفت و در آنجا با رادیو شیراز به همکاری پرداخت و علاوه بر اجرای برنامه، سرپرستی موسیقی اصیل این رادیو را نیز به عهده داشت. این برنامه‌های هنری با اقبال مردم شیراز روبرو بود و به سرعت به چهره‌ای شناخته شده تبدیل شد.
وی در سال ۱۳۳۹ به تهران بازگشت و به دعوت داوود پیرنیا، بنیانگذار برنامه گلها، شروع به فعالیت کرد و اولین کار هنری خود را در برنامه برگ سبز شماره ۵۶ ضبط کرد. از سال ۱۳۴۹ در برنامه نوایی از موسیقی ملی که با سرپرستی اسداله ملک و همکاری منوچهر جهانبگلو تهیه می‌شد، همکاری داشت.
او که در سالهای ابتدایی فعالیت هنری، تنها آواز می‌خواند، در این برنامه به اجرای ترانه نیز پرداخت. نوایی از موسیقی ملی به سرعت در میان هنردوستان و عاشقان موسیقی اصیل طرفدار یافت و ترانه‌های ارزنده و به یادماندنی مرغ شباهنگ در مایه افشاری، میخانه در مایه دشتی، سکوت و مستی در سه‌گاه، هرسه از ساخته‌های اسداله ملک و لاله پرپر، ساخته فرهنگ شریف حاصل همکاری او با برنامه نوایی از موسیقی ملی طی این سالها است.
از آن پس آثار متعدد دیگری را تحت عناوین گلهای رنگارنگ، برگ سبز، یک شاخه گل و گلهای تازه در کنار هنرمندانی چون مرتضی محجوبی، احمد عبادی، حبیب‌اله بدیعی، پرویز یاحقی، امیر ناصر افتتاح، جهانگیر ملک، همایون خرم، حسن کسایی، جلیل شهناز، فرهنگ شریف، لطف‌اله مجد و رضا ورزنده به‌وجود آورد. یک سوم آخر زندگی وی به همکاری با اسداله ملک سپری شد.
و سرانجام در ۵۴ سالگی درگذشت و در قطعه ۱۰۱ بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۲ اردیبهشت سالروز درگذشت محمودی خوانساری
( زادهٔ ۲۳ تیر ۱۳۱۳ خوانسار – درگذشتهٔ ۲ ارديبهشت ۱۳۶۶ تهران) خواننده موسیقی سنتی
خوانساری در آواز از سبکی مخصوص به خود برخوردار بود. او ضرب می‌نواخت و به سه‌تار علاقه و آشنایی داشت. مطالعات مستمرش در شعر و موضوع تلفیق شعر و هنر آواز تأثیر زیادی بر آثارش گذاشت.
او در محله «رئیسان» خوانسار در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمد. پدرش جمال‌الدین موسوی محمودی از نوادگان ابوالقاسم خوانساری (میرکبیر) از روحانیون نامدار خوانسار بود و تسلط نسبی او بر زبان عربی و تعلیمات دینی را می‌توان حاصل ۱۳ سال زندگی در کنار پدرش دانست.
وی پس از فوت پدر در سال ۱۳۲۶ به همراه دایی‌اش به تهران آمد و در دبیرستان ادیب به تحصیل ادامه داد. هرچند در همان سالها در تهران برای امرار معاش مجبور به کار بود، اما از آواز خواندن غافل نشد. چند سال بعد با هنرمندانی چون ناصر مسعودی و قاسم جبلی آشنا شد. دوستی با ناصر مسعودی باعث آشنایی و ورود او به محافل هنری زمان شد و این امکان برای او به وجود آمد تا برای اولین بار برای پخش صدایش به رادیوی نیروی هوایی برود. در سال ۱۳۳۵ پس از اتمام دوره سربازی، در محفلی با ابوالحسن صبا آشنا شد و به پیشنهاد او به یادگیری ردیف موسیقی ایرانی اقدام کرد. آشنایی او با صبا در سال ۱۳۳۵ آغاز کار هنری‌اش بود که تا پایان عمر ادامه یافت.
پس از درگذشت صبا در سال ۱۳۳۷ تهران را ترک کرد و به شیراز رفت و در آنجا با رادیو شیراز به همکاری پرداخت و علاوه بر اجرای برنامه، سرپرستی موسیقی اصیل این رادیو را نیز به عهده داشت. این برنامه‌های هنری با اقبال مردم شیراز روبرو بود و به سرعت به چهره‌ای شناخته شده تبدیل شد.
وی در سال ۱۳۳۹ به تهران بازگشت و به دعوت داوود پیرنیا، بنیانگذار برنامه گلها، شروع به فعالیت کرد و اولین کار هنری خود را در برنامه برگ سبز شماره ۵۶ ضبط کرد. از سال ۱۳۴۹ در برنامه نوایی از موسیقی ملی که با سرپرستی اسداله ملک و همکاری منوچهر جهانبگلو تهیه می‌شد، همکاری داشت.
او که در سالهای ابتدایی فعالیت هنری، تنها آواز می‌خواند، در این برنامه به اجرای ترانه نیز پرداخت. نوایی از موسیقی ملی به سرعت در میان هنردوستان و عاشقان موسیقی اصیل طرفدار یافت و ترانه‌های ارزنده و به یادماندنی مرغ شباهنگ در مایه افشاری، میخانه در مایه دشتی، سکوت و مستی در سه‌گاه، هرسه از ساخته‌های اسداله ملک و لاله پرپر، ساخته فرهنگ شریف حاصل همکاری او با برنامه نوایی از موسیقی ملی طی این سالها است.
از آن پس آثار متعدد دیگری را تحت عناوین گلهای رنگارنگ، برگ سبز، یک شاخه گل و گلهای تازه در کنار هنرمندانی چون مرتضی محجوبی، احمد عبادی، حبیب‌اله بدیعی، پرویز یاحقی، امیر ناصر افتتاح، جهانگیر ملک، همایون خرم، حسن کسایی، جلیل شهناز، فرهنگ شریف، لطف‌اله مجد و رضا ورزنده به‌وجود آورد. یک سوم آخر زندگی وی به همکاری با اسداله ملک سپری شد.
و سرانجام در ۵۴ سالگی درگذشت و در قطعه ۱۰۱ بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Forwarded from عکس نگار
☘️ ☘️ برگی از تقویم تاریخ ☘️ ☘️
۲ اردیبهشت سالروز درگذشت سیاوش زندگانی
( زاده ۱۵ شهریور ۱۳۲۱ آبادان -- درگذشته ۲ اردیبهشت ۱۳۸۳ تهران ) آهنگساز و نوازنده ویلون
سیاوش زندگانی از هفت سالگى با نواختن فلوت آشنا شد و پس از دو سال همكارى‌اش را با رادیو آبادان آغاز كرد و در ۱۱ سالگى با ویلون و نواختن آن آشنایی یافت و در تلویزیون آبادان تكنوازى میکرد، سپس اركسترى را به وجود آورد و با خوانندگان آماتور آبادان به اجراى برنامه پرداخت. او در ۲۰ سالگى به تهران آمد و همكارى خود را با سازمان رادیو و تلویزیون آغاز كرد و آهنگهایی ساخت كه در تلویزیون ضبط شد و در برنامه هاى تكنوازان با گروههاى مختلفى به اجراى برنامه پرداخت و نیز به تدریس و تربیت شاگرد مشغول بود. على علیشاهى از علاقه‌مندان موسیقى سنتى که با سیاوش زندگانى دوست بود درباره وى مى‌گفت: «سالیان درازى است كه با سیاوش دوستی دارم و او را از كودكى مىشناسم، او هنوز بیش از شش سال از سنش نمىگذشت كه به موسیقى علاقه پیدا كرد و در شهر خود آبادان به دنبال این عشق در هر كوى و برزن مىگشت تا عاقبت روزى گمشده خود را یافت و با خرید یك فلوت روزها به نواختن آن نزد خود و تقلید از نوازندگان محلى پرداخت و به قدرى تقلید وى در نواختن قوى بود كه خیلى زود آهنگ‌ها را مثل صاحب و سازنده آن آهنگ مى نواخت و این را من شخصاً از استعداد عجیب و خارق العاده این هنرمند مىدانم». بعدها به ویلون روى آورد، خاله او جهت تشویق وى ویلونى برایش خرید و به او هدیه داد و او از هفت سالگى شروع به نواختن این ساز كرد و همانگونه كه گفتم، قدرت فراگیرى ذاتی این هنرمند توانست خیلى زود چند آهنگ زیبا و خوب روز را فراگیرد.
در جشنى كه به مناسبت سال تحصیلى در یكى از مدارس آبادان برپا شده بود، وى به اجراى برنامه پرداخت و در واقع این اولین كنسرت سیاوش زندگانى بود كه با استقبال زیادی روبرو شد.
او قبل از انقلاب، برای خوانندگان سرشناسی همچون هایده آهنگسازی میکرد. در سالهای بعد از انقلاب، فعالیتش بسیار محدود شد.
زندگانی با ویلونیست‌های معروفی چون پرویز یاحقی، حبیب‌اله بدیعی و اسداله ملک هم‌دوره بود.
سبک نوازندگی او در ویلون متأثر از نوازندگی در ساز کمانچه بود. وی با آمیختن تکنیک‌های اروپایی و تکنیک‌های کمانچه نوازی مانند دراب‌های خاص کمانچه و آکوردگیری‌های خاص ایرانی، سبکی مختص به خود در ویلون نوازی‌هایش به وجود آورد که الهام بخش برخی از نوازندگان ویلون شد به طوری که آهنگ‌ها و چهارمضراب‌های اجرا شده او جزو تکنیکی‌ترین قطعات شناخته است.
وی ساز کمانچه را به زیبایی می‌نواخت ولی عمده شهرت وی به علت ویلون نوازی‌های زیبایش و همکاری با خانم هایده بود.
از او دو فرزند به نامهای امید و امین به یادگار مانده که هر دو بازیگر هستند.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۲ اردیبهشت سالروز درگذشت سیاوش زندگانی
( زاده ۱۵ شهریور ۱۳۲۱ آبادان -- درگذشته ۲ اردیبهشت ۱۳۸۳ تهران ) آهنگساز و نوازنده ویلون
سیاوش زندگانی از هفت سالگى با نواختن فلوت آشنا شد و پس از دو سال همكارى‌اش را با رادیو آبادان آغاز كرد و در ۱۱ سالگى با ویلون و نواختن آن آشنایی یافت و در تلویزیون آبادان تكنوازى میکرد، سپس اركسترى را به وجود آورد و با خوانندگان آماتور آبادان به اجراى برنامه پرداخت. او در ۲۰ سالگى به تهران آمد و همكارى خود را با سازمان رادیو و تلویزیون آغاز كرد و آهنگهایی ساخت كه در تلویزیون ضبط شد و در برنامه هاى تكنوازان با گروههاى مختلفى به اجراى برنامه پرداخت و نیز به تدریس و تربیت شاگرد مشغول بود. على علیشاهى از علاقه‌مندان موسیقى سنتى که با سیاوش زندگانى دوست بود درباره وى مى‌گفت: «سالیان درازى است كه با سیاوش دوستی دارم و او را از كودكى مىشناسم، او هنوز بیش از شش سال از سنش نمىگذشت كه به موسیقى علاقه پیدا كرد و در شهر خود آبادان به دنبال این عشق در هر كوى و برزن مىگشت تا عاقبت روزى گمشده خود را یافت و با خرید یك فلوت روزها به نواختن آن نزد خود و تقلید از نوازندگان محلى پرداخت و به قدرى تقلید وى در نواختن قوى بود كه خیلى زود آهنگ‌ها را مثل صاحب و سازنده آن آهنگ مى نواخت و این را من شخصاً از استعداد عجیب و خارق العاده این هنرمند مىدانم». بعدها به ویلون روى آورد، خاله او جهت تشویق وى ویلونى برایش خرید و به او هدیه داد و او از هفت سالگى شروع به نواختن این ساز كرد و همانگونه كه گفتم، قدرت فراگیرى ذاتی این هنرمند توانست خیلى زود چند آهنگ زیبا و خوب روز را فراگیرد.
در جشنى كه به مناسبت سال تحصیلى در یكى از مدارس آبادان برپا شده بود، وى به اجراى برنامه پرداخت و در واقع این اولین كنسرت سیاوش زندگانى بود كه با استقبال زیادی روبرو شد.
او قبل از انقلاب، برای خوانندگان سرشناسی همچون هایده آهنگسازی میکرد. در سالهای بعد از انقلاب، فعالیتش بسیار محدود شد.
زندگانی با ویلونیست‌های معروفی چون پرویز یاحقی، حبیب‌اله بدیعی و اسداله ملک هم‌دوره بود.
سبک نوازندگی او در ویلون متأثر از نوازندگی در ساز کمانچه بود. وی با آمیختن تکنیک‌های اروپایی و تکنیک‌های کمانچه نوازی مانند دراب‌های خاص کمانچه و آکوردگیری‌های خاص ایرانی، سبکی مختص به خود در ویلون نوازی‌هایش به وجود آورد که الهام بخش برخی از نوازندگان ویلون شد به طوری که آهنگ‌ها و چهارمضراب‌های اجرا شده او جزو تکنیکی‌ترین قطعات شناخته است.
وی ساز کمانچه را به زیبایی می‌نواخت ولی عمده شهرت وی به علت ویلون نوازی‌های زیبایش و همکاری با خانم هایده بود.
از او دو فرزند به نامهای امید و امین به یادگار مانده که هر دو بازیگر هستند.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Forwarded from عکس نگار
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱ خرداد زادروز جلیل شهناز
( زاده ۱ خرداد ۱۳۰۰ اصفهان -- درگذشته ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ تهران ) نوازنده تار
وی فرزند شعبان خان بود که علاوه بر تار که ساز اختصاصی او بود، سه‌تار و سنتور هم می‌نواخت.
جلیل شهناز از بزرگ‌ترین و سرشناس‌ترین نوازندگان تار و سه تار سدهٔ اخیر در ایران است که توانست با استفاده از تکنیک‌های برجسته در شیوه تارنوازی بسیاری از ردیف‌های موسیقی سنتی ایران را با تار بنوازد که از جمله آنها نواختن در مایه دشتی و دشتستانی است.
وی از کودکی به موسیقی علاقه‌مند شد و نواختن تار را در نزد عبدالحسین شهنازی و برادر بزرگ خود حسین شهناز که به خوبی ساز می‌نواخت، آغاز کرد. پشتکار زیاد و استعداد شگرف جلیل به حدی بود که در سنین جوانی از نوازندگان خوب اصفهان شد.
شهناز، در جوانی با حسن کسایی (نوازندهٔ سرشناس نی) آشنا شد که این آشنایی آغاز همکاری بلندمدت آن دو بود. جلیل شهناز از سال ۱۳۲۴ در تهران ساکن شد و با رادیو تهران شروع به کار کرد و در بسیاری از برنامه‌ها به عنوان تک‌نواز شرکت داشت.
این نوازنده تار در طول زندگی هنری خود با هنرمندان والای کشور از جمله فرامرز پایور، حبیب اله بدیعی، پرویز یاحقی، همایون خرم، علی تجویدی، منصور صارمی، رضا ورزنده، امیر ناصر افتتاح، جهانگیر ملک، اسداله ملک، حسن کسائی، محمد موسوی، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، محمودی خوانساری، عبدالوهاب شهیدی، اکبر گلپایگانی، حسین خواجه امیری و محمد رضا شجریان همکاری داشته‌است.
او در سال ۱۳۸۳ به عنوان چهره ماندگار هنر و موسیقی برگزیده شد. همچنین در ۲۷ تیر سال ۱۳۸۳، مدرک درجه یک هنری (معادل دکترا) برای تجلیل از یک عمر فعالیت هنری به وی اهدا شد.
وی علاوه بر نواختن تار، که ساز اختصاصی اوست، با نواختن ویلون، سنتور و تنبک نیز آشنایی داشت.
جلیل شهناز در ۹۲ سالگی درگذشت.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۱ خرداد زادروز جلیل شهناز
( زاده ۱ خرداد ۱۳۰۰ اصفهان -- درگذشته ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ تهران ) نوازنده تار
وی فرزند شعبان خان بود که علاوه بر تار که ساز اختصاصی او بود، سه‌تار و سنتور هم می‌نواخت.
جلیل شهناز از بزرگ‌ترین و سرشناس‌ترین نوازندگان تار و سه تار سدهٔ اخیر در ایران است که توانست با استفاده از تکنیک‌های برجسته در شیوه تارنوازی بسیاری از ردیف‌های موسیقی سنتی ایران را با تار بنوازد که از جمله آنها نواختن در مایه دشتی و دشتستانی است.
وی از کودکی به موسیقی علاقه‌مند شد و نواختن تار را در نزد عبدالحسین شهنازی و برادر بزرگ خود حسین شهناز که به خوبی ساز می‌نواخت، آغاز کرد. پشتکار زیاد و استعداد شگرف جلیل به حدی بود که در سنین جوانی از نوازندگان خوب اصفهان شد.
شهناز، در جوانی با حسن کسایی (نوازندهٔ سرشناس نی) آشنا شد که این آشنایی آغاز همکاری بلندمدت آن دو بود. جلیل شهناز از سال ۱۳۲۴ در تهران ساکن شد و با رادیو تهران شروع به کار کرد و در بسیاری از برنامه‌ها به عنوان تک‌نواز شرکت داشت.
این نوازنده تار در طول زندگی هنری خود با هنرمندان والای کشور از جمله فرامرز پایور، حبیب اله بدیعی، پرویز یاحقی، همایون خرم، علی تجویدی، منصور صارمی، رضا ورزنده، امیر ناصر افتتاح، جهانگیر ملک، اسداله ملک، حسن کسائی، محمد موسوی، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، محمودی خوانساری، عبدالوهاب شهیدی، اکبر گلپایگانی، حسین خواجه امیری و محمد رضا شجریان همکاری داشته‌است.
او در سال ۱۳۸۳ به عنوان چهره ماندگار هنر و موسیقی برگزیده شد. همچنین در ۲۷ تیر سال ۱۳۸۳، مدرک درجه یک هنری (معادل دکترا) برای تجلیل از یک عمر فعالیت هنری به وی اهدا شد.
وی علاوه بر نواختن تار، که ساز اختصاصی اوست، با نواختن ویلون، سنتور و تنبک نیز آشنایی داشت.
جلیل شهناز در ۹۲ سالگی درگذشت.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Forwarded from عکس نگار
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۲۳ خرداد زادروز هادی منتظری
(زاده ۲۳ خرداد ۱۳۳۴ کرمانشاه) آهنگساز و نوازنده کمانچه و ویلون
منتظری به علت علاقه‌ای که به موسیقی ایرانی داشت، از همان اوایل کودکی هر جا که صدایی یا نوایی از موسیقی سنتی ایران به گوشش می‌رسید، بی‌اختیار بدان سو کشیده می‌شد و به آن نوا گوش می‌سپرد تا اینکه ویلونی تهیه کرد و نزد نوازنده‌ای به نام محمود مرآتی به فراگیری پرداخت و سالها ویلون نوازی را ادامه داد.
وی پس از آشنایی با محمدرضا لطفی به پیشنهاد او در کنار نواختن ویلون، ساز کمانچه را فرا گرفت و با کمک مجتبی میرزاده، ساز کمانچه‌ای تهیه کرد و از آن پس در اکثر محافل هنری و اجراهای زنده، کمانچه می‌نوازد و ویلون نوازی‌هایش کم و محدود به ضبط در استودیو است به‌طوری‌که او را بیشتر نوازنده کمانچه می‌دانند.
وی پس از دریافت دیپلم به دانشکده هنرهای زیبا راه یافت و در رشته موسیقی سنتی ایران به‌طور علمی و عملی مشغول تحصیل شد و از وجود استادانی چون نورعلی برومند، جواد معروفی، مهدی برکشلی، محمدتقی مسعودیه، احمد پژمان، علی تجویدی، داریوش صفوت، محمدرضا لطفی، علی اصغر بهاری و محمدرضا شجریان بهره‌مند شد و پایهٔ دانش موسیقی خود را به‌واسطهٔ آنان محکم کرد. وی دارای نشان درجه یک هنری از وزارت ارشاد است.
او با وجود اینکه به عنوان نوازنده و مدرس کمانچه شناخته شده‌است، به تدریس دوره‌های عالی موسیقی ایرانی برای ساز ویلون در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و آموزشگاه‌های موسیقی نیز مشغول است. هادی منتظری کارمند رسمی مرکز سرود بوده و با صدا و سیما به عنوان نوازنده و آهنگساز همکاری می‌کند. او در طول سالها فعالیت هنری خود برای شناساندن موسیقی سنتی ایران به همراه گروههای مختلف موسیقی به اجرا در کشورهای مختلف پرداخته‌است.
وی با خوانندگانی همچون: محمدرضا شجریان در گروه شیدا، شهرام ناظری، صدیق تعریف، هنگامه اخوان، سیما بینا، علیرضا افتخاری، حسین علیشاپور و… همکاری داشته‌است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۲۳ خرداد زادروز هادی منتظری
(زاده ۲۳ خرداد ۱۳۳۴ کرمانشاه) آهنگساز و نوازنده کمانچه و ویلون
منتظری به علت علاقه‌ای که به موسیقی ایرانی داشت، از همان اوایل کودکی هر جا که صدایی یا نوایی از موسیقی سنتی ایران به گوشش می‌رسید، بی‌اختیار بدان سو کشیده می‌شد و به آن نوا گوش می‌سپرد تا اینکه ویلونی تهیه کرد و نزد نوازنده‌ای به نام محمود مرآتی به فراگیری پرداخت و سالها ویلون نوازی را ادامه داد.
وی پس از آشنایی با محمدرضا لطفی به پیشنهاد او در کنار نواختن ویلون، ساز کمانچه را فرا گرفت و با کمک مجتبی میرزاده، ساز کمانچه‌ای تهیه کرد و از آن پس در اکثر محافل هنری و اجراهای زنده، کمانچه می‌نوازد و ویلون نوازی‌هایش کم و محدود به ضبط در استودیو است به‌طوری‌که او را بیشتر نوازنده کمانچه می‌دانند.
وی پس از دریافت دیپلم به دانشکده هنرهای زیبا راه یافت و در رشته موسیقی سنتی ایران به‌طور علمی و عملی مشغول تحصیل شد و از وجود استادانی چون نورعلی برومند، جواد معروفی، مهدی برکشلی، محمدتقی مسعودیه، احمد پژمان، علی تجویدی، داریوش صفوت، محمدرضا لطفی، علی اصغر بهاری و محمدرضا شجریان بهره‌مند شد و پایهٔ دانش موسیقی خود را به‌واسطهٔ آنان محکم کرد. وی دارای نشان درجه یک هنری از وزارت ارشاد است.
او با وجود اینکه به عنوان نوازنده و مدرس کمانچه شناخته شده‌است، به تدریس دوره‌های عالی موسیقی ایرانی برای ساز ویلون در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و آموزشگاه‌های موسیقی نیز مشغول است. هادی منتظری کارمند رسمی مرکز سرود بوده و با صدا و سیما به عنوان نوازنده و آهنگساز همکاری می‌کند. او در طول سالها فعالیت هنری خود برای شناساندن موسیقی سنتی ایران به همراه گروههای مختلف موسیقی به اجرا در کشورهای مختلف پرداخته‌است.
وی با خوانندگانی همچون: محمدرضا شجریان در گروه شیدا، شهرام ناظری، صدیق تعریف، هنگامه اخوان، سیما بینا، علیرضا افتخاری، حسین علیشاپور و… همکاری داشته‌است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Forwarded from عکس نگار
☘️ ☘️ برگی از تقویم تاریخ ☘️ ☘️
۱۸ بهمن زادروز احمد عاشورپور
( زاده ۱۸ بهمن ۱۲۹۶ بندرانزلی — درگذشته ۲۲ دی ۱۳۸۶ تهران ) مهندس کشاورزی، خواننده، آهنگساز و ترانه‌سرا
عاشورپور، بیشتر ترانه‌هایش به لهجه گیلکی و برخی نیز به فارسی بود. از وی به عنوان پدر موسیقی محلی (فولکلور) گیلان یاد می‌شود.
او تحصیلات مقدماتی را در زادگاهش گذراند و چنان که خودش در مصاحبه‌ای گفته بود، وزن و قافیه و ریتم در شعر را در همین دوران و با مطالعه اشعار کلاسیک ایرانی و از جمله دیوان شمس تبریزی، آموخته است. تحصیلات وی در زمینه مهندسی کشاورزی از دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران بود. وی در سال ۱۳۲۲ به استاد ابوالحسن صبا معرفی شد و در رادیو تهران به خوانندگی پرداخت. در این دوره از همکاری مرتضی محجوبی و حسین تهرانی برخوردار شد. سپس با دعوت روح‌اله خالقی به انجمن ملی موسیقی پیوست. او با رادیو دو دوره بین سالهای ۱۳۲۵ تا ۱۳۲۷ و ۱۳۳۶ تا سال ۱۳۳۸ به همکاری پرداخت. شعر چند ترانه او را جهانگیر سرتیپ پور سروده است. زندگی وی جلوه‌های گوناگونی داشت و نشانگر مجموعه‌ای از ویژگی‌های بارز و برجسته در شخصیت وی بود. در عرصه هنر، آهنگساز، ترانه پرداز و خواننده‌ای با صدای گرم و رسا بود. ترانه‌های او را نه تنها مردم گیلان که بسیاری از مردم در سایر نقاط ایران ورد زبان داشتند. وی نخستین بار با توصیه استاد صبا به رادیو رفت. در آن زمان او و معتمد وزیری (از اهالی کردستان) نخستین کسانی بودند که ترانه‌های محلی را به رادیو کشاندند. در دورانی که ترانه‌های محلی بسیار حقیرتر از خواندن ترانه‌های معمول به نظر می‌آمد، او به خواندن ترانه‌های مردمی پرداخت، ترانه‌هایی که رنگ و بوی زندگی مردم کوچه و بازار، مردم زحمت‌کش و تهی‌دستان را داشت.
امید، عنصر شاخص محتوی ترانه‌هایش بود. مردمی که در پهنه شالیزارها به جنگ زالوها می‌روند تا زندگی را پیدا کنند، این مردم نمی‌توانند با یاس فلسفی، عرفان زدگی و گرایش‌های ویژه روشنفکری زندگی کنند، آنها موسیقی امید بخش و نشاط‌آور می‌خواهند، موسیقی که توفان دریا را بسراید و در غوغای جمعه بازار، گرمی خون سرخی را که در گونه‌های دختر عاشق جریان دارد به عرصه کلام بکشاند. ترانه‌های عاشورپور آکنده از امید بود.
عاشورپور در ۹۰ سالگی درگذشت و در گورستان بی‌بی‌حوریه در غازیان بندرانزلی به خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️
۱۸ بهمن زادروز احمد عاشورپور
( زاده ۱۸ بهمن ۱۲۹۶ بندرانزلی — درگذشته ۲۲ دی ۱۳۸۶ تهران ) مهندس کشاورزی، خواننده، آهنگساز و ترانه‌سرا
عاشورپور، بیشتر ترانه‌هایش به لهجه گیلکی و برخی نیز به فارسی بود. از وی به عنوان پدر موسیقی محلی (فولکلور) گیلان یاد می‌شود.
او تحصیلات مقدماتی را در زادگاهش گذراند و چنان که خودش در مصاحبه‌ای گفته بود، وزن و قافیه و ریتم در شعر را در همین دوران و با مطالعه اشعار کلاسیک ایرانی و از جمله دیوان شمس تبریزی، آموخته است. تحصیلات وی در زمینه مهندسی کشاورزی از دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران بود. وی در سال ۱۳۲۲ به استاد ابوالحسن صبا معرفی شد و در رادیو تهران به خوانندگی پرداخت. در این دوره از همکاری مرتضی محجوبی و حسین تهرانی برخوردار شد. سپس با دعوت روح‌اله خالقی به انجمن ملی موسیقی پیوست. او با رادیو دو دوره بین سالهای ۱۳۲۵ تا ۱۳۲۷ و ۱۳۳۶ تا سال ۱۳۳۸ به همکاری پرداخت. شعر چند ترانه او را جهانگیر سرتیپ پور سروده است. زندگی وی جلوه‌های گوناگونی داشت و نشانگر مجموعه‌ای از ویژگی‌های بارز و برجسته در شخصیت وی بود. در عرصه هنر، آهنگساز، ترانه پرداز و خواننده‌ای با صدای گرم و رسا بود. ترانه‌های او را نه تنها مردم گیلان که بسیاری از مردم در سایر نقاط ایران ورد زبان داشتند. وی نخستین بار با توصیه استاد صبا به رادیو رفت. در آن زمان او و معتمد وزیری (از اهالی کردستان) نخستین کسانی بودند که ترانه‌های محلی را به رادیو کشاندند. در دورانی که ترانه‌های محلی بسیار حقیرتر از خواندن ترانه‌های معمول به نظر می‌آمد، او به خواندن ترانه‌های مردمی پرداخت، ترانه‌هایی که رنگ و بوی زندگی مردم کوچه و بازار، مردم زحمت‌کش و تهی‌دستان را داشت.
امید، عنصر شاخص محتوی ترانه‌هایش بود. مردمی که در پهنه شالیزارها به جنگ زالوها می‌روند تا زندگی را پیدا کنند، این مردم نمی‌توانند با یاس فلسفی، عرفان زدگی و گرایش‌های ویژه روشنفکری زندگی کنند، آنها موسیقی امید بخش و نشاط‌آور می‌خواهند، موسیقی که توفان دریا را بسراید و در غوغای جمعه بازار، گرمی خون سرخی را که در گونه‌های دختر عاشق جریان دارد به عرصه کلام بکشاند. ترانه‌های عاشورپور آکنده از امید بود.
عاشورپور در ۹۰ سالگی درگذشت و در گورستان بی‌بی‌حوریه در غازیان بندرانزلی به خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️
Forwarded from عکس نگار
☘️ ☘️ برگی از تقویم تاریخ ☘️ ☘️
۸ اردیبهشت سالروز درگذشت نورالدین رضوی سروستانی
( زاده ۲۱ فروردین ۱۳۱۴ سروستان -- درگذشته ۸ اردیبهشت ۱۳۷۹ شیراز ) استاد آواز و موسیقی اصیل ایرانی.
سروستانی از ۲۰ سالگی یادگیری موسیقی را در شیراز نزد مشیرمعظم افشار آغاز کرد. صدای او برای نخستین بار در سال ۱۳۳۷ از رادیو شیراز پخش شد.
وی در سال ۱۳۳۶ برای تکمیل آموخته‌های خود عازم تهران شد و از استادانی چون مرتضی محجوبی، احمد عبادی، رضا فروتن، سلیمان امیرقاسمی، علی‌اکبر شهنازی، اصغر بهاری و نورعلی برومند بهره‌های فراوان برد.
او برای گسترش و شناساندن موسیقی اصیل ایرانی و شیوه صحیح آواز از سال ۱۳۵۲ با همکاری گروههای موسیقی شیدا، سماعی، درویش، مولوی، پرویز مشکاتیان، فرامرز پایور و حسین علیزاده کنسرتهای بسیاری در ایران و خارج از ایران اجرا کردند.
در آبان ماه ۱۳۵۵ دکترای افتخاری موسیقی توسط پادشاه بلژیک به او اعطا شد.
او در مدت بیش از چهل سال عمر هنری‌اش علاوه بر تربیت شاگردان زیاد، دهها تصنیف از خود به‌جای گذاشت که از آثار منتشر شده‌اش می‌توان به «رنگ فرح» "موسسه ماهور" و «سروستان» "انتشارات سروش" اشاره کرد.
صدیق تعریف از شاگردان معروف اوست و
از دیگر شاگردانش می‌توان به محمدعلی احدی، علیرضا وکیلی منش، علیرضا قربانی، علی کاظمی‌راد، پوریا اخواص، حسین علیشاپور، مهدی کلاهدوز، علی مرادی و... اشاره کرد.
رضوی سروستانی در ۶۵ سالگی درگذشت و در حافظیه شیراز به‌خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۸ اردیبهشت سالروز درگذشت نورالدین رضوی سروستانی
( زاده ۲۱ فروردین ۱۳۱۴ سروستان -- درگذشته ۸ اردیبهشت ۱۳۷۹ شیراز ) استاد آواز و موسیقی اصیل ایرانی.
سروستانی از ۲۰ سالگی یادگیری موسیقی را در شیراز نزد مشیرمعظم افشار آغاز کرد. صدای او برای نخستین بار در سال ۱۳۳۷ از رادیو شیراز پخش شد.
وی در سال ۱۳۳۶ برای تکمیل آموخته‌های خود عازم تهران شد و از استادانی چون مرتضی محجوبی، احمد عبادی، رضا فروتن، سلیمان امیرقاسمی، علی‌اکبر شهنازی، اصغر بهاری و نورعلی برومند بهره‌های فراوان برد.
او برای گسترش و شناساندن موسیقی اصیل ایرانی و شیوه صحیح آواز از سال ۱۳۵۲ با همکاری گروههای موسیقی شیدا، سماعی، درویش، مولوی، پرویز مشکاتیان، فرامرز پایور و حسین علیزاده کنسرتهای بسیاری در ایران و خارج از ایران اجرا کردند.
در آبان ماه ۱۳۵۵ دکترای افتخاری موسیقی توسط پادشاه بلژیک به او اعطا شد.
او در مدت بیش از چهل سال عمر هنری‌اش علاوه بر تربیت شاگردان زیاد، دهها تصنیف از خود به‌جای گذاشت که از آثار منتشر شده‌اش می‌توان به «رنگ فرح» "موسسه ماهور" و «سروستان» "انتشارات سروش" اشاره کرد.
صدیق تعریف از شاگردان معروف اوست و
از دیگر شاگردانش می‌توان به محمدعلی احدی، علیرضا وکیلی منش، علیرضا قربانی، علی کاظمی‌راد، پوریا اخواص، حسین علیشاپور، مهدی کلاهدوز، علی مرادی و... اشاره کرد.
رضوی سروستانی در ۶۵ سالگی درگذشت و در حافظیه شیراز به‌خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Forwarded from عکس نگار
☘️ ☘️ برگی از تقویم تاریخ ☘️ ☘️
۸ اردیبهشت زادروز علیرضا میرعلینقی
( زاده ۸ اردیبهشت ۱۳۴۵ تهران ) مورخ، محقق، پژوهشگر، روزنامه‌نگار و منتقد موسیقی
میرعلینقی، سنتور را نزد مجید کیانی فرا گرفت و پیانو را نزد خانم ملیک‌اصلانیان و خانم فخری ملک‌پور و نیز در سالهای پس از انقلاب، نزد حسینعلی ملاح شیوه‌های نوشتن و نسخه‌شناسی موسیقی را آموخت.
او نخستین روزنامه‌نگار حرفه‌ای حوزه موسیقی به‌شمار می‌آید که از سال ۱۳۶۵ فعالیت مطبوعاتی داشته و در دهها نشریه به تجزیه و تحلیل رخدادهای موسیقی و یا نگارش مقالات و نقد‌های متفاوت پرداخته است.
مدخل نویسی برای دانشنامه‌ها و دائره‌المعارف‌های موسیقی از دیگر فعالیت‌های نوشتاری وی به‌شمار می‌رود که در اکثر دائره‌المعارف‌های فارسی ایران و خارج از ایران به‌نگارش مداخل مرتبط با تاریخ و رجال موسیقی پرداخته است.
او در ثبت و ضبط خاطرات اهالی موسیقی و گردآوری اسناد و عکس‌های‌آنان اهتمامی جدی داشته و از نخستین محققان حوزه موسیقی است که به‌نقش اسناد و مکتوبات موسیقی پی برد و بر گردآوری و دسته‌بندی آنها همت گماشت.
وی وقتی ۱۹ ساله بود، محمدرضا لطفی در کتاب سال شیدا شماره یک برایش مطلبی نوشت و او را ستود.
او در ۱۹ سالگی اولین مقاله رسمی خود را درباره بنان نوشت و در آن مقاله برای نخستین بار لقب دارای "صدای مخملین" توسط او به‌بنان داده شد. این مقاله در BBC خوانده شد.
نخستین سالنامه‌های موسیقی ایران را او از سال ۱۳۷۲ منتشر کرده است که تا کنون ده سالنامه انتشار عمومی یافته است. او در مورد دلیل این کار گفته است: "خواستم موسیقیدان ایرانی را از حقارت تاریخی نجات دهم." وی را به‌خاطر حافظه خارق‌العاده دایره‌المعارف تاریخ موسیقی می‌دانند.
ویراستاری برخی از خاطرات اهالی موسیقی از جمله دیگر فعالیت‌های این مولف- محقق به‌شمار می‌رود که از جمله آنها می‌توان به‌کتاب«گلبانگ محراب تا بانگ مضراب» خاطرات جواد بدیع‌زاده - نشرنی ۱۳۸۰ و خاطرات هنری میلاد کیایی - انتشارات جاویدان که تاکنون ۵ بار تجدید چاپ شده است اشاره کرد.
از او آثار زیر به‌بازار کتاب و موسیقی عرضه شده است:
- موسیقی‌نامه وزیری سال ۱۳۷۸، انتشارات معین
- کتابشناسی موسیقی ایران جلد اول، انتشارات سوره مهر سال ۱۳۸۶
- خاطراتی از رفتگان موسیقی در دوجلد در دست انتشار
میرعلینقی نثری خاص دارد و زاویه تحلیل و نگاه او به پدیده‌های موسیقیایی که مابین نثر دوره قاجار و قبل از انقلاب است تشخص و مرتبتی ویژه به‌نثر و نگارش او داده است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۸ اردیبهشت زادروز علیرضا میرعلینقی
( زاده ۸ اردیبهشت ۱۳۴۵ تهران ) مورخ، محقق، پژوهشگر، روزنامه‌نگار و منتقد موسیقی
میرعلینقی، سنتور را نزد مجید کیانی فرا گرفت و پیانو را نزد خانم ملیک‌اصلانیان و خانم فخری ملک‌پور و نیز در سالهای پس از انقلاب، نزد حسینعلی ملاح شیوه‌های نوشتن و نسخه‌شناسی موسیقی را آموخت.
او نخستین روزنامه‌نگار حرفه‌ای حوزه موسیقی به‌شمار می‌آید که از سال ۱۳۶۵ فعالیت مطبوعاتی داشته و در دهها نشریه به تجزیه و تحلیل رخدادهای موسیقی و یا نگارش مقالات و نقد‌های متفاوت پرداخته است.
مدخل نویسی برای دانشنامه‌ها و دائره‌المعارف‌های موسیقی از دیگر فعالیت‌های نوشتاری وی به‌شمار می‌رود که در اکثر دائره‌المعارف‌های فارسی ایران و خارج از ایران به‌نگارش مداخل مرتبط با تاریخ و رجال موسیقی پرداخته است.
او در ثبت و ضبط خاطرات اهالی موسیقی و گردآوری اسناد و عکس‌های‌آنان اهتمامی جدی داشته و از نخستین محققان حوزه موسیقی است که به‌نقش اسناد و مکتوبات موسیقی پی برد و بر گردآوری و دسته‌بندی آنها همت گماشت.
وی وقتی ۱۹ ساله بود، محمدرضا لطفی در کتاب سال شیدا شماره یک برایش مطلبی نوشت و او را ستود.
او در ۱۹ سالگی اولین مقاله رسمی خود را درباره بنان نوشت و در آن مقاله برای نخستین بار لقب دارای "صدای مخملین" توسط او به‌بنان داده شد. این مقاله در BBC خوانده شد.
نخستین سالنامه‌های موسیقی ایران را او از سال ۱۳۷۲ منتشر کرده است که تا کنون ده سالنامه انتشار عمومی یافته است. او در مورد دلیل این کار گفته است: "خواستم موسیقیدان ایرانی را از حقارت تاریخی نجات دهم." وی را به‌خاطر حافظه خارق‌العاده دایره‌المعارف تاریخ موسیقی می‌دانند.
ویراستاری برخی از خاطرات اهالی موسیقی از جمله دیگر فعالیت‌های این مولف- محقق به‌شمار می‌رود که از جمله آنها می‌توان به‌کتاب«گلبانگ محراب تا بانگ مضراب» خاطرات جواد بدیع‌زاده - نشرنی ۱۳۸۰ و خاطرات هنری میلاد کیایی - انتشارات جاویدان که تاکنون ۵ بار تجدید چاپ شده است اشاره کرد.
از او آثار زیر به‌بازار کتاب و موسیقی عرضه شده است:
- موسیقی‌نامه وزیری سال ۱۳۷۸، انتشارات معین
- کتابشناسی موسیقی ایران جلد اول، انتشارات سوره مهر سال ۱۳۸۶
- خاطراتی از رفتگان موسیقی در دوجلد در دست انتشار
میرعلینقی نثری خاص دارد و زاویه تحلیل و نگاه او به پدیده‌های موسیقیایی که مابین نثر دوره قاجار و قبل از انقلاب است تشخص و مرتبتی ویژه به‌نثر و نگارش او داده است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Forwarded from اتچ بات
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۷ خرداد زادروز حسین علیشاپور
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۵۳ شیراز) خواننده آواز ایرانی و پژوهشگر موسیقی
او از سال ۱۳۷۱ همزمان با ورود به دانشگاه به کلاس آواز صدیق تعریف راه یافت و تا سال ۱۳۷۵ از او ردیف موسیقی آوازی را فراگرفت.
همچنین بین سالهای ۱۳۷۵ تا ۷۶ نزد رضوی سروستانی راه یافت و از او ردیف آوازی آموخت. پس از آن به مدت کوتاهی از راهنمایی‌های محسن کرامتی بهره‌مند شد و دستگاه‌های راست‌پنجگاه و نوا را نزد او آموخت. نقطه عطف دوران آموزشی وی راه یافتن به کلاسِ منوچهر همایون‌پور بود که در سال ۱۳۷۹ رخ داد. او از همایون‌پور ظرایف شعرخوانی و تاکیدات کلامی و شیوه آوازی ادیب خوانساری به همراه شیوه استخراج صوت مختص خود همایون‌پور را آموخت.
وی در همین سالها نزد حسین عمومی راه یافت تا با برخی از ظرایف و پیچیدگی‌های مکتب آوازی اصفهان آشنا شود.
آثار:
آلبوم طلیعه دشتی به آهنگسازی احسان عبایی در سال ۱۳۸۷ منتشر شد.
آلبوم بادبان شکسته به آهنگسازی حسین قاسم‌پور در سال ۱۳۸۹ منتشر شد.
آلبوم آوای تو به آهنگسازی فرهاد ابراهیم‌خانی در سال ۱۳۸۹ منتشر شد.
اپرای مولانا به آهنگسازی بهزاد عبدی از دیگر آثار اوست که به صورت دی وی دی منتشر شده و هنوز به صورت صوتی به عرضه نرسیده است. در این اثر حسین علیشاپور، نقش پدر مولانا را به همراه خوانندگان همایون شجریان، محمد معتمدی، علی خدایی، ملیحه مرادی، مصطفی محمودی، اسحاق انور، مهدی امامی، کیوان فرزین، سارا رضازاده، علی یاری، رضا نجفی، علی نجفی، سولماز بدری، محمدرضا صادقی، عامر شادمان، مهدی جاور، سجاد پورقناد و احسان نصیری اجرا کرده است.
آلبوم تنها به آهنگسازی سیامک جهانگیری در سال ۱۳۹۰ منتشر شد.
آلبوم طغیان به آهنگسازی میدیا فرج نژاد در سال ۱۳۹۲ منتشر شد.
اپرای حافظ در سال ۱۳۹۱ که در آن جا به نقش عبید زاکانی حاضر شده است.
آلبوم خیام و مینی‌مال به آهنگسازی پوریا شیوافرد.
آلبوم واپسین بدرود به آهنگسازی آرش احمدی نسب.
آلبوم نگارینه به آهنگسازی سیامک جهانگیری.
آلبوم هین کج و راست می‌روی به آهنگسازی هادی آذرپیرا.
آلبوم نام تو به آهنگسازی کوروش شاهانی و تنظیم بهزاد عبدی.
آلبوم ترنگاترنگ ساز و آواز بداهه با سنتور علیرضا فلسفی.
آلبوم شوق دیدار تو به آهنگسازی شهناز نوابی و تنظیم مزدا انصاری.
آلبوم آن سیاه افسون‌کار به آهنگسازی نگار خارکن.
آلبوم ده تصنیف با همراهی ده آهنگساز و هفت خواننده.
آلبوم صدایی نیست با آهنگسازی نوید توسلی.
آلبوم می‌رسد باران به آهنگسازی سیامگ جهانگیری بر روی اشعار نیمایوشیج.
آلبوم حکایت به آهنگسازی برزو امیری، سال انتشار ۱۳۹۲.
آلبوم بی‌تابانه به آهنگسازی ایمان عنصری، سال انتشار ۱۳۹۵.
آلبوم کهن نوای نو به‌آهنگسازی علیرضا مظفریان، سال انتشار ۱۳۹۵.
آلبوم سرو بالا به آهنگسازی محمد عشقی، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم فریاد بی‌حاصل به آهنگسازی محمد سلیمانیان، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم چقدر ز خویشتن دورم به آهنگسازی احسان عبایی، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم آذر به آهنگسازی نسترن هاشمی، سال انتشار ۱۳۹۷.
آلبوم چه فکر میکنی به آهنگسازی فرزاد محمدنژاد، سال انتشار ۱۳۹۸.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
۱۷ خرداد زادروز حسین علیشاپور
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۵۳ شیراز) خواننده آواز ایرانی و پژوهشگر موسیقی
او از سال ۱۳۷۱ همزمان با ورود به دانشگاه به کلاس آواز صدیق تعریف راه یافت و تا سال ۱۳۷۵ از او ردیف موسیقی آوازی را فراگرفت.
همچنین بین سالهای ۱۳۷۵ تا ۷۶ نزد رضوی سروستانی راه یافت و از او ردیف آوازی آموخت. پس از آن به مدت کوتاهی از راهنمایی‌های محسن کرامتی بهره‌مند شد و دستگاه‌های راست‌پنجگاه و نوا را نزد او آموخت. نقطه عطف دوران آموزشی وی راه یافتن به کلاسِ منوچهر همایون‌پور بود که در سال ۱۳۷۹ رخ داد. او از همایون‌پور ظرایف شعرخوانی و تاکیدات کلامی و شیوه آوازی ادیب خوانساری به همراه شیوه استخراج صوت مختص خود همایون‌پور را آموخت.
وی در همین سالها نزد حسین عمومی راه یافت تا با برخی از ظرایف و پیچیدگی‌های مکتب آوازی اصفهان آشنا شود.
آثار:
آلبوم طلیعه دشتی به آهنگسازی احسان عبایی در سال ۱۳۸۷ منتشر شد.
آلبوم بادبان شکسته به آهنگسازی حسین قاسم‌پور در سال ۱۳۸۹ منتشر شد.
آلبوم آوای تو به آهنگسازی فرهاد ابراهیم‌خانی در سال ۱۳۸۹ منتشر شد.
اپرای مولانا به آهنگسازی بهزاد عبدی از دیگر آثار اوست که به صورت دی وی دی منتشر شده و هنوز به صورت صوتی به عرضه نرسیده است. در این اثر حسین علیشاپور، نقش پدر مولانا را به همراه خوانندگان همایون شجریان، محمد معتمدی، علی خدایی، ملیحه مرادی، مصطفی محمودی، اسحاق انور، مهدی امامی، کیوان فرزین، سارا رضازاده، علی یاری، رضا نجفی، علی نجفی، سولماز بدری، محمدرضا صادقی، عامر شادمان، مهدی جاور، سجاد پورقناد و احسان نصیری اجرا کرده است.
آلبوم تنها به آهنگسازی سیامک جهانگیری در سال ۱۳۹۰ منتشر شد.
آلبوم طغیان به آهنگسازی میدیا فرج نژاد در سال ۱۳۹۲ منتشر شد.
اپرای حافظ در سال ۱۳۹۱ که در آن جا به نقش عبید زاکانی حاضر شده است.
آلبوم خیام و مینی‌مال به آهنگسازی پوریا شیوافرد.
آلبوم واپسین بدرود به آهنگسازی آرش احمدی نسب.
آلبوم نگارینه به آهنگسازی سیامک جهانگیری.
آلبوم هین کج و راست می‌روی به آهنگسازی هادی آذرپیرا.
آلبوم نام تو به آهنگسازی کوروش شاهانی و تنظیم بهزاد عبدی.
آلبوم ترنگاترنگ ساز و آواز بداهه با سنتور علیرضا فلسفی.
آلبوم شوق دیدار تو به آهنگسازی شهناز نوابی و تنظیم مزدا انصاری.
آلبوم آن سیاه افسون‌کار به آهنگسازی نگار خارکن.
آلبوم ده تصنیف با همراهی ده آهنگساز و هفت خواننده.
آلبوم صدایی نیست با آهنگسازی نوید توسلی.
آلبوم می‌رسد باران به آهنگسازی سیامگ جهانگیری بر روی اشعار نیمایوشیج.
آلبوم حکایت به آهنگسازی برزو امیری، سال انتشار ۱۳۹۲.
آلبوم بی‌تابانه به آهنگسازی ایمان عنصری، سال انتشار ۱۳۹۵.
آلبوم کهن نوای نو به‌آهنگسازی علیرضا مظفریان، سال انتشار ۱۳۹۵.
آلبوم سرو بالا به آهنگسازی محمد عشقی، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم فریاد بی‌حاصل به آهنگسازی محمد سلیمانیان، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم چقدر ز خویشتن دورم به آهنگسازی احسان عبایی، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم آذر به آهنگسازی نسترن هاشمی، سال انتشار ۱۳۹۷.
آلبوم چه فکر میکنی به آهنگسازی فرزاد محمدنژاد، سال انتشار ۱۳۹۸.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
Telegram
attach 📎
Forwarded from حسن نیکبخت
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۷ فروردین سالروز درگذشت منوچهر همایون‌پور
( زاده ۱۱ خرداد ۱۳۰۳ بروجرد -- درگذشته ۷ فروردین ۱۳۸۵ تهران ) خواننده
او ضمن بهره‌گیری از شیوه چهره‌های نامی موسیقی آوازی ایران، ادیب خوانساری و تاج اصفهانی، نزد ابوالحسن صبا، حسین یاحقی و غلامحسین بنان نیز آموزش دید. این همنشینی‌ها تا به‌جایی پیش رفت که حسین یاحقی، یکی از مشهورترین آثارش را که "جوانی" نام داشت و در مایه افشاری ساخته شده بود، به همایون‌پور جوان داد تا آن را اجرا کند. این تصنیف در سال ۱۳۲۷ به‌طور مستقیم از رادیو پخش شد.
همکاری او با حسین یاحقی و پرویز یاحقی، تا اواخر دهه ۳۰ شمسی نیز ادامه یافت که منجر به‌خلق آثاری به یاد ماندنی در موسیقی ایران شد؛ "نوای چوپان" "در کنج دلم" و چند تصنیف دیگر حاصل این همکاری مشترک بود و بعدها این تصنیف‌ها از سوی برخی از خوانندگان بازخوانی شد. یکی دو اثر باقی‌مانده وی نیز چند سال پیش از سوی انتشارات ماهور در مجموعه‌ای منتشر شد که اعتراض وی را نیز به‌دنبال داشت. مجموعه‌ای از خاطرات این چهره موسیقی آوازی تدوین شده است که هنوز انتشار نیافته است.
بیشتر آثار قابل اعتنای او در سالهای انتهایی دهه ۲۰ و ابتدایی دهه ۳۰ از رادیو پخش شد. اما به‌دلیل نبودن دستگاه ضبط، از آنها اثری بجا نمانده است. وی بر ادبیات فارسی تسلط داشت و از چهره‌های ثابت محافل معروف ادبی، به خصوص ادبیات و شعر کهن به شمار می‌رفت که نمود بیرونی آن را می‌توان در تسلط بی‌چون و چرای وی بر شعر، در آثار آوازی‌اش مشاهده کرد.
منوچهر همایون‌پور در ۸۲ سالگی درگذشت و در قطعه هنرمندان به‌خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#منوچهر_همایون_پور
۷ فروردین سالروز درگذشت منوچهر همایون‌پور
( زاده ۱۱ خرداد ۱۳۰۳ بروجرد -- درگذشته ۷ فروردین ۱۳۸۵ تهران ) خواننده
او ضمن بهره‌گیری از شیوه چهره‌های نامی موسیقی آوازی ایران، ادیب خوانساری و تاج اصفهانی، نزد ابوالحسن صبا، حسین یاحقی و غلامحسین بنان نیز آموزش دید. این همنشینی‌ها تا به‌جایی پیش رفت که حسین یاحقی، یکی از مشهورترین آثارش را که "جوانی" نام داشت و در مایه افشاری ساخته شده بود، به همایون‌پور جوان داد تا آن را اجرا کند. این تصنیف در سال ۱۳۲۷ به‌طور مستقیم از رادیو پخش شد.
همکاری او با حسین یاحقی و پرویز یاحقی، تا اواخر دهه ۳۰ شمسی نیز ادامه یافت که منجر به‌خلق آثاری به یاد ماندنی در موسیقی ایران شد؛ "نوای چوپان" "در کنج دلم" و چند تصنیف دیگر حاصل این همکاری مشترک بود و بعدها این تصنیف‌ها از سوی برخی از خوانندگان بازخوانی شد. یکی دو اثر باقی‌مانده وی نیز چند سال پیش از سوی انتشارات ماهور در مجموعه‌ای منتشر شد که اعتراض وی را نیز به‌دنبال داشت. مجموعه‌ای از خاطرات این چهره موسیقی آوازی تدوین شده است که هنوز انتشار نیافته است.
بیشتر آثار قابل اعتنای او در سالهای انتهایی دهه ۲۰ و ابتدایی دهه ۳۰ از رادیو پخش شد. اما به‌دلیل نبودن دستگاه ضبط، از آنها اثری بجا نمانده است. وی بر ادبیات فارسی تسلط داشت و از چهره‌های ثابت محافل معروف ادبی، به خصوص ادبیات و شعر کهن به شمار می‌رفت که نمود بیرونی آن را می‌توان در تسلط بی‌چون و چرای وی بر شعر، در آثار آوازی‌اش مشاهده کرد.
منوچهر همایون‌پور در ۸۲ سالگی درگذشت و در قطعه هنرمندان به‌خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#منوچهر_همایون_پور
Telegram
attach 📎
Forwarded from حسن نیکبخت
☘☘ برگی از تقویم تاریخ ☘☘
۱۶ فروردین سالروز درگذشت فرشید رمزی
( زاده سال ۱۳۲۰ -- درگذشته ۱۶ فروردین ۱۳۹۵ تهران) تهیه‌کننده شوهای تلویزیونی
او که تهیه‌کننده در تلویزیون ملی ایران بود، پس از انقلاب، از ایران به آمریکا رفت و سپس در لندن اقامت کرد و در دوران اصلاحات به ایران آمد، اما دیگر اجازه خروج و بازگشت به لندن را نیافت.
آثار:
تهیه‌کننده و کارگردان برنامه‌های تلویزیونی:
چشمک
استودیو ۱۱
رنگارنگ
شش و هشت
سرپرست گروه فیلمبرداری از مراسم تاجگذاری محمدرضاشاه.
مراسم جشن‌های دو هزار پانصد ساله.
مراسم پنجاهمین سالگرد سلطنت پهلوی.
و ...
فرشید رمزی در اثر پیامدهای سکته مغزی در ۷۵ سالگی در خانه سالمندان در کرج درگذشت.
مسعود فروتن در این‌باره به بانی فیلم گفت: از شنیدن خبر درگذشت او خیلی متاثر شدم. وی کارش را با تلویزیون آغاز کرد و در ابتدا تصویربردار بود و بعد کارگردان شد. البته فقط شو کار میکرد و از کارهای معروف زنده یاد رمزی می‌توانم به «استودیو ۱۱» و «چشمک» اشاره کنم.
وی ادامه داد: در برنامه «استودیو ۱۱» همواره به‌دنبال استعدادهای جوان بود تا شکوفا شوند. مهرداد کاظمی یکی از افرادی است که با برنامه او به شهرت رسید و هنرمندان بسیار دیگری هم بودند که با این برنامه‌ها به شهرت رسیدند. اتفاقا به وی پیشنهاد شده بود که تئاتر هم کار کند. اما می‌گفت که من بلد نیستم و فقط شو تلویزیونی کار میکرد.
وی در ادامه افزود: زنده‌یاد رمزی، آدم مستعد و جسور و کاملا با فضای کار آشنا بود. اما سالها پیش به‌دلیل اختلاف نظر با مسئولان و مدیران هنری و به‌دلیل تفکراتش نتوانست به کار ادامه دهد و سالها بیکار و تنها بود. البته مدتی از ایران خارج شد و در آمریکا سکونت داشت. اما زمانی که بازگشت هم پیشنهاد کاری نداشت. من خیلی از خودم خجالت می‌کشم که مدتی از او بی‌خبر بودم. البته چندجا در جمع دوستان وی را دیده بودم. اما او خیلی تنها بود. نه همسری داشت و نه فرزند و فامیلی و بعد که بیمار و دچار فراموشی شد، به سالمندان رفت و در همانجا درگذشت.
فروتن همچنین درباره افرادی که با وی در طول این سالها در ارتباط بودند، عنوان کرد: تنها کسی که با وی در ارتباط بود، مسعود مهجور بود که مدیر تولید کارهایش بود و به‌گفته دختر آقای مهجور تنها پدرش در این سالها از حال وی باخبر بود. از این رو هرکسی می‌خواست جویای حال او باشد، از وی پی‌گیری میکرد.
او در پایان نیز گفت: آدمها زمانی که کار نمی‌کنند، متاسفانه فراموش می‌شوند. زنده یاد رمزی را هم خیلی کسی نمی‌شناخت. چون سالها بود که کار نمی‌کرد. من‌هم درسال ۵۵ به‌نوعی دستیارش بودم. به‌یاد دیالوگ لیلا حاتمی در فیلم «جدایی نادر از سیمین» افتادم که می‌گفت: او ما را نمی‌شناسد، ما که او را می‌شناسیم. بنابراین خیلی شرمگینم که از وی بی‌خبر بودم. به‌هر حال از خداوند برای او طلب آرامش دارم.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#فرشید_رمزی
۱۶ فروردین سالروز درگذشت فرشید رمزی
( زاده سال ۱۳۲۰ -- درگذشته ۱۶ فروردین ۱۳۹۵ تهران) تهیه‌کننده شوهای تلویزیونی
او که تهیه‌کننده در تلویزیون ملی ایران بود، پس از انقلاب، از ایران به آمریکا رفت و سپس در لندن اقامت کرد و در دوران اصلاحات به ایران آمد، اما دیگر اجازه خروج و بازگشت به لندن را نیافت.
آثار:
تهیه‌کننده و کارگردان برنامه‌های تلویزیونی:
چشمک
استودیو ۱۱
رنگارنگ
شش و هشت
سرپرست گروه فیلمبرداری از مراسم تاجگذاری محمدرضاشاه.
مراسم جشن‌های دو هزار پانصد ساله.
مراسم پنجاهمین سالگرد سلطنت پهلوی.
و ...
فرشید رمزی در اثر پیامدهای سکته مغزی در ۷۵ سالگی در خانه سالمندان در کرج درگذشت.
مسعود فروتن در این‌باره به بانی فیلم گفت: از شنیدن خبر درگذشت او خیلی متاثر شدم. وی کارش را با تلویزیون آغاز کرد و در ابتدا تصویربردار بود و بعد کارگردان شد. البته فقط شو کار میکرد و از کارهای معروف زنده یاد رمزی می‌توانم به «استودیو ۱۱» و «چشمک» اشاره کنم.
وی ادامه داد: در برنامه «استودیو ۱۱» همواره به‌دنبال استعدادهای جوان بود تا شکوفا شوند. مهرداد کاظمی یکی از افرادی است که با برنامه او به شهرت رسید و هنرمندان بسیار دیگری هم بودند که با این برنامه‌ها به شهرت رسیدند. اتفاقا به وی پیشنهاد شده بود که تئاتر هم کار کند. اما می‌گفت که من بلد نیستم و فقط شو تلویزیونی کار میکرد.
وی در ادامه افزود: زنده‌یاد رمزی، آدم مستعد و جسور و کاملا با فضای کار آشنا بود. اما سالها پیش به‌دلیل اختلاف نظر با مسئولان و مدیران هنری و به‌دلیل تفکراتش نتوانست به کار ادامه دهد و سالها بیکار و تنها بود. البته مدتی از ایران خارج شد و در آمریکا سکونت داشت. اما زمانی که بازگشت هم پیشنهاد کاری نداشت. من خیلی از خودم خجالت می‌کشم که مدتی از او بی‌خبر بودم. البته چندجا در جمع دوستان وی را دیده بودم. اما او خیلی تنها بود. نه همسری داشت و نه فرزند و فامیلی و بعد که بیمار و دچار فراموشی شد، به سالمندان رفت و در همانجا درگذشت.
فروتن همچنین درباره افرادی که با وی در طول این سالها در ارتباط بودند، عنوان کرد: تنها کسی که با وی در ارتباط بود، مسعود مهجور بود که مدیر تولید کارهایش بود و به‌گفته دختر آقای مهجور تنها پدرش در این سالها از حال وی باخبر بود. از این رو هرکسی می‌خواست جویای حال او باشد، از وی پی‌گیری میکرد.
او در پایان نیز گفت: آدمها زمانی که کار نمی‌کنند، متاسفانه فراموش می‌شوند. زنده یاد رمزی را هم خیلی کسی نمی‌شناخت. چون سالها بود که کار نمی‌کرد. من‌هم درسال ۵۵ به‌نوعی دستیارش بودم. به‌یاد دیالوگ لیلا حاتمی در فیلم «جدایی نادر از سیمین» افتادم که می‌گفت: او ما را نمی‌شناسد، ما که او را می‌شناسیم. بنابراین خیلی شرمگینم که از وی بی‌خبر بودم. به‌هر حال از خداوند برای او طلب آرامش دارم.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#فرشید_رمزی
Telegram
attach 📎
Forwarded from حسن نیکبخت
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۴ خرداد زادروز جهانبخش پازوکی
(زاده ۴ خرداد ۱۳۱۶ شیراز) آهنگساز، تنظیم‌کننده و ترانه‌سرا
او در ۷ سالگی به یادگیری فلوت پرداخت و بعدها به صورت حرفه‌ای، فراگیری و نواختن ویلون را دنبال کرد. در ۱۴ سالگی زیر نظر جلیل شهناز، تاج اصفهانی و عبدالحسین برازنده به فراگیری موسیقی پرداخت.
نکته‌ای که شاید پازوکی را از دیگر آهنگسازان جدا می‌کند نوشتن شعر و آهنگ یک اثر است؛ کاری که در اکثر موارد به وسیله دو نفر انجام می‌گیرد.
وی همکاری‌اش را برای شعر و آهنگسازی و نوازندگی با خوانندگان مشهور ایرانی مانند گلپایگانی، مهستی و هایده ادامه داد و در سال ۱۹۷۹ پس از انقلاب، همانند بسیاری از هنرمندان مجبور به ترک میهن شد و به آمریکا مهاجرت کرد. همکاری او با خوانندگان پاپ ایرانی در لس‌آنجلس هم ادامه پیدا کرد و تاکنون بیش از ۶۰۰ اثر از خود به جای گذاشته است.
او در سال ۲۰۰۵ به‌خاطر زحمات چندین ساله در موسیقی و هنر ایرانی و حفظ موسیقی اصیل ایرانی در خارج از ایران جایزه شیر بالدار طلایی آکادمی جهانی هنر، ادبیات و رسانه ایران را دریافت کرد.
بیشتر آهنگ‌های وی توسط منوچهر چشم‌آذر، کاظم عالمی، لقمان ادهمی و ناصر چشم‌آذر تنظیم شده است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#جهانبخش_پازوکی
۴ خرداد زادروز جهانبخش پازوکی
(زاده ۴ خرداد ۱۳۱۶ شیراز) آهنگساز، تنظیم‌کننده و ترانه‌سرا
او در ۷ سالگی به یادگیری فلوت پرداخت و بعدها به صورت حرفه‌ای، فراگیری و نواختن ویلون را دنبال کرد. در ۱۴ سالگی زیر نظر جلیل شهناز، تاج اصفهانی و عبدالحسین برازنده به فراگیری موسیقی پرداخت.
نکته‌ای که شاید پازوکی را از دیگر آهنگسازان جدا می‌کند نوشتن شعر و آهنگ یک اثر است؛ کاری که در اکثر موارد به وسیله دو نفر انجام می‌گیرد.
وی همکاری‌اش را برای شعر و آهنگسازی و نوازندگی با خوانندگان مشهور ایرانی مانند گلپایگانی، مهستی و هایده ادامه داد و در سال ۱۹۷۹ پس از انقلاب، همانند بسیاری از هنرمندان مجبور به ترک میهن شد و به آمریکا مهاجرت کرد. همکاری او با خوانندگان پاپ ایرانی در لس‌آنجلس هم ادامه پیدا کرد و تاکنون بیش از ۶۰۰ اثر از خود به جای گذاشته است.
او در سال ۲۰۰۵ به‌خاطر زحمات چندین ساله در موسیقی و هنر ایرانی و حفظ موسیقی اصیل ایرانی در خارج از ایران جایزه شیر بالدار طلایی آکادمی جهانی هنر، ادبیات و رسانه ایران را دریافت کرد.
بیشتر آهنگ‌های وی توسط منوچهر چشم‌آذر، کاظم عالمی، لقمان ادهمی و ناصر چشم‌آذر تنظیم شده است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#جهانبخش_پازوکی
Telegram
attach 📎
Forwarded from حسن نیکبخت
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۱ خرداد زادروز منوچهر همایون‌پور
(زاده ۱۱ خرداد ۱۳۰۳ بروجرد -- درگذشته ۷ فروردین ۱۳۸۵ تهران) خواننده
او ضمن بهره‌گیری از شیوه چهره‌های نامی موسیقی آوازی ایران، ادیب خوانساری و تاج اصفهانی، نزد ابوالحسن صبا، حسین یاحقی و غلامحسین بنان نیز آموزش دید. این همنشینی‌ها تا به‌جایی پیش رفت که حسین یاحقی، یکی از مشهورترین آثارش را که "جوانی" نام داشت و در مایه افشاری ساخته شده بود، به همایون‌پور جوان داد تا آن را اجرا کند. این تصنیف در سال ۱۳۲۷ به‌طور مستقیم از رادیو پخش شد.
همکاری او با حسین یاحقی و پرویز یاحقی، تا اواخر دهه ۳۰ شمسی نیز ادامه یافت که منجر به‌خلق آثاری به یاد ماندنی در موسیقی ایران شد؛ "نوای چوپان" "در کنج دلم" و چند تصنیف دیگر حاصل این همکاری مشترک بود و بعدها این تصنیف‌ها از سوی برخی از خوانندگان بازخوانی شد. یکی دو اثر باقی‌مانده وی نیز چند سال پیش از سوی انتشارات ماهور در مجموعه‌ای منتشر شد که اعتراض وی را نیز به‌دنبال داشت. مجموعه‌ای از خاطرات این چهره موسیقی آوازی تدوین شده است که هنوز انتشار نیافته است.
بیشتر آثار قابل اعتنای او در سالهای انتهایی دهه ۲۰ و ابتدایی دهه ۳۰ از رادیو پخش شد. اما به‌دلیل نبودن دستگاه ضبط، از آنها اثری بجا نمانده است. وی بر ادبیات فارسی تسلط داشت و از چهره‌های ثابت محافل معروف ادبی، به خصوص ادبیات و شعر کهن به شمار می‌رفت که نمود بیرونی آن را می‌توان در تسلط بی‌چون و چرای وی بر شعر، در آثار آوازی‌اش مشاهده کرد.
منوچهر همایون‌پور در ۸۲ سالگی درگذشت و در قطعه هنرمندان به‌خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#منوچهر_همایون_پور
۱۱ خرداد زادروز منوچهر همایون‌پور
(زاده ۱۱ خرداد ۱۳۰۳ بروجرد -- درگذشته ۷ فروردین ۱۳۸۵ تهران) خواننده
او ضمن بهره‌گیری از شیوه چهره‌های نامی موسیقی آوازی ایران، ادیب خوانساری و تاج اصفهانی، نزد ابوالحسن صبا، حسین یاحقی و غلامحسین بنان نیز آموزش دید. این همنشینی‌ها تا به‌جایی پیش رفت که حسین یاحقی، یکی از مشهورترین آثارش را که "جوانی" نام داشت و در مایه افشاری ساخته شده بود، به همایون‌پور جوان داد تا آن را اجرا کند. این تصنیف در سال ۱۳۲۷ به‌طور مستقیم از رادیو پخش شد.
همکاری او با حسین یاحقی و پرویز یاحقی، تا اواخر دهه ۳۰ شمسی نیز ادامه یافت که منجر به‌خلق آثاری به یاد ماندنی در موسیقی ایران شد؛ "نوای چوپان" "در کنج دلم" و چند تصنیف دیگر حاصل این همکاری مشترک بود و بعدها این تصنیف‌ها از سوی برخی از خوانندگان بازخوانی شد. یکی دو اثر باقی‌مانده وی نیز چند سال پیش از سوی انتشارات ماهور در مجموعه‌ای منتشر شد که اعتراض وی را نیز به‌دنبال داشت. مجموعه‌ای از خاطرات این چهره موسیقی آوازی تدوین شده است که هنوز انتشار نیافته است.
بیشتر آثار قابل اعتنای او در سالهای انتهایی دهه ۲۰ و ابتدایی دهه ۳۰ از رادیو پخش شد. اما به‌دلیل نبودن دستگاه ضبط، از آنها اثری بجا نمانده است. وی بر ادبیات فارسی تسلط داشت و از چهره‌های ثابت محافل معروف ادبی، به خصوص ادبیات و شعر کهن به شمار می‌رفت که نمود بیرونی آن را می‌توان در تسلط بی‌چون و چرای وی بر شعر، در آثار آوازی‌اش مشاهده کرد.
منوچهر همایون‌پور در ۸۲ سالگی درگذشت و در قطعه هنرمندان به‌خاک سپرده شد.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#منوچهر_همایون_پور
Telegram
attach 📎
Forwarded from حسن نیکبخت
☘☘ برگی از تقویم تاریخ ☘☘
۱۷ خرداد زادروز جمال وفایی
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۱۹ کرمانشاه) خواننده و بازیگر
او دوران کودکی را زیر نظر پدرش که یک روحانی به نام محمدعلی نجفی بود و در مجالس مذهبی می‌خواند و نخستین قاری قرآن در رادیو بود، گذراند
در هفت سالگی به‌مدرسه رفت و آنجا با منوچهر نوذری "هنرمند تئاتر و رادیو" که فن بیان تئاتر تدریس میکرد، آشنا شد و به‌رهبری وی اولین پیش پرده به نام «بچه‌های شکمو» را در مدرسه خواند که مورد توجه قرارگرفت و مدیر مدرسه از فردای آن روز از او خواست که سر صف قرآن و دعا بخواند. او بعدها در جامعه باربد نزد اسماعیل مهرتاش که همه را به‌صورت رایگان آموزش می‌داد، به یادگیری پرداخت.
اولین اجرای وی در دانشگاه تهران، همراه با فرامرز پایور، حسن کسایی، حسین تهرانی، احمد عبادی و اصغر بهاری بود و پس از چندی در سالن هنرهای زیبای کشور، همراه با کمانچه اصغر بهاری قطعه‌ای در افشاری اجرا کرد که از رادیو و تلویزیون پخش شد. او در سال ۱۳۴۵ به‌رادیو دعوت شد و با آقایان عباس شاپوری، حبیب‌اله بدیعی، منصور صارمی، اسداله ملک، فرهنگ شریف و عباس زندی، همکاری‌اش را آغاز کرد. در برنامه گلها اعم از گلهای رنگارنگ، برگ سبز، شاخه‌گل هم شرکت کرد و بیشتر آهنگ‌های مهدی خالقی را اجرا میکرد که بهترین آنها از نظر خود وفایی «جمال کعبه» نام دارد. وی پس از مدتی، با شرکت در برنامه «سازهای ملی» به رهبری مهدی فلاح و حسینعلی مفتاح و به سرپرستی ضیاء مختاری به مدت ۵ سال کارش را ادامه داد. آهنگ‌های ارکستر «سازهای ملی» را اکبر محسنی، ابراهیم منصوری و عبداله جهان‌پناه می‌ساختند و او برنامه‌های مختلفی نیز همراه با منصور صارمی، اسداله ملک، جواد لشگری، بزرگ لشگری، حسین صمدی و معارفی اجرا کرد.
دو برادر دیگر جمال وفایی، به نامهای کمال وفایی "خواننده موسیقی مردمی" و عباس وفایی "با اسم هنری وفا، در سبک پاپ" در دهه ۵۰ در زمینه خوانندگی فعالیت می‌کردند.
تقلید صدای هنرمندان توسط جمال وفایی یکی از بی‌رقیب‌ترین تقلید صداها بود. او همچون دیگر خوانندگان معروف پایش به‌سینما کشیده شد و در چندین فیلم بازی کرده و ترانه خوانده‌است.
وی پس از انقلاب در خارج از کشور آلبوم‌های «طوطی» و «ستاره سهیل» و خواب "مشترکاً با عطا" را به‌بازار عرضه کرد.
آثار:
بازیگر: (۴)مورد
۱ - پرستوهای عاشق (۱۳۵۶)
۲ - جدال (۱۳۵۵)
۳ - هیولا (۱۳۵۵)
۴ - رانده شده (۱۳۵۴)
خواننده: (۹)مورد
۱ - خاتون (۱۳۵۶)
۲ - جدال (۱۳۵۵)
۳ - رانده شده (۱۳۵۴)
۴ - مراد برقی و هفت دخترون (۱۳۵۳)
۵ - آقا مهدی کله‌پز (۱۳۵۲)
۶ - پریزاد (۱۳۵۲)
۷ - جبار سرجوخه فراری (۱۳۵۲)
۸ - عزیز قرقی (۱۳۵۰)
۹-داش آکل (۱۳۵۰)
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#جمال_وفایی
۱۷ خرداد زادروز جمال وفایی
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۱۹ کرمانشاه) خواننده و بازیگر
او دوران کودکی را زیر نظر پدرش که یک روحانی به نام محمدعلی نجفی بود و در مجالس مذهبی می‌خواند و نخستین قاری قرآن در رادیو بود، گذراند
در هفت سالگی به‌مدرسه رفت و آنجا با منوچهر نوذری "هنرمند تئاتر و رادیو" که فن بیان تئاتر تدریس میکرد، آشنا شد و به‌رهبری وی اولین پیش پرده به نام «بچه‌های شکمو» را در مدرسه خواند که مورد توجه قرارگرفت و مدیر مدرسه از فردای آن روز از او خواست که سر صف قرآن و دعا بخواند. او بعدها در جامعه باربد نزد اسماعیل مهرتاش که همه را به‌صورت رایگان آموزش می‌داد، به یادگیری پرداخت.
اولین اجرای وی در دانشگاه تهران، همراه با فرامرز پایور، حسن کسایی، حسین تهرانی، احمد عبادی و اصغر بهاری بود و پس از چندی در سالن هنرهای زیبای کشور، همراه با کمانچه اصغر بهاری قطعه‌ای در افشاری اجرا کرد که از رادیو و تلویزیون پخش شد. او در سال ۱۳۴۵ به‌رادیو دعوت شد و با آقایان عباس شاپوری، حبیب‌اله بدیعی، منصور صارمی، اسداله ملک، فرهنگ شریف و عباس زندی، همکاری‌اش را آغاز کرد. در برنامه گلها اعم از گلهای رنگارنگ، برگ سبز، شاخه‌گل هم شرکت کرد و بیشتر آهنگ‌های مهدی خالقی را اجرا میکرد که بهترین آنها از نظر خود وفایی «جمال کعبه» نام دارد. وی پس از مدتی، با شرکت در برنامه «سازهای ملی» به رهبری مهدی فلاح و حسینعلی مفتاح و به سرپرستی ضیاء مختاری به مدت ۵ سال کارش را ادامه داد. آهنگ‌های ارکستر «سازهای ملی» را اکبر محسنی، ابراهیم منصوری و عبداله جهان‌پناه می‌ساختند و او برنامه‌های مختلفی نیز همراه با منصور صارمی، اسداله ملک، جواد لشگری، بزرگ لشگری، حسین صمدی و معارفی اجرا کرد.
دو برادر دیگر جمال وفایی، به نامهای کمال وفایی "خواننده موسیقی مردمی" و عباس وفایی "با اسم هنری وفا، در سبک پاپ" در دهه ۵۰ در زمینه خوانندگی فعالیت می‌کردند.
تقلید صدای هنرمندان توسط جمال وفایی یکی از بی‌رقیب‌ترین تقلید صداها بود. او همچون دیگر خوانندگان معروف پایش به‌سینما کشیده شد و در چندین فیلم بازی کرده و ترانه خوانده‌است.
وی پس از انقلاب در خارج از کشور آلبوم‌های «طوطی» و «ستاره سهیل» و خواب "مشترکاً با عطا" را به‌بازار عرضه کرد.
آثار:
بازیگر: (۴)مورد
۱ - پرستوهای عاشق (۱۳۵۶)
۲ - جدال (۱۳۵۵)
۳ - هیولا (۱۳۵۵)
۴ - رانده شده (۱۳۵۴)
خواننده: (۹)مورد
۱ - خاتون (۱۳۵۶)
۲ - جدال (۱۳۵۵)
۳ - رانده شده (۱۳۵۴)
۴ - مراد برقی و هفت دخترون (۱۳۵۳)
۵ - آقا مهدی کله‌پز (۱۳۵۲)
۶ - پریزاد (۱۳۵۲)
۷ - جبار سرجوخه فراری (۱۳۵۲)
۸ - عزیز قرقی (۱۳۵۰)
۹-داش آکل (۱۳۵۰)
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#جمال_وفایی
Telegram
attach 📎
Forwarded from حسن نیکبخت
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۷ خرداد زادروز رضا ژاله
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۲۶ مشکین‌شهر) شاعر و سازنده ساز ایرانی
او ساختن ساز را به‌طور رسمی از سال ۱۳۵۷ آغاز کرد و تخصص او در ساختن تار و سه‌تار است، ولی در ساختن سازهای سنتور، تنبور، قیچک، کمانچه، دف و دایره نیز مهارت دارد و نوآوری‌هایی نیز در زمینه ساخت و صدادهی این سازها به انجام رسانده است. او بر روی هر یک از سازهایی که می‌سازد، یک شماره سریالی حک می‌کند که نشان می‌دهد چندمین ساخته اوست و برابر همین شماره‌ها، تا خرداد سال ۱۳۹۶ مجموعاً ۱۳۷۸ دستگاه ساز ساخته است.
وی شاگردان بسیاری را تربیت کرده و تشکیل محافل آموزشی از روشهای آموزش اوست و در سرودن شعر نیز دستی دارد. از وی دو کتاب یکی به نام "ساز و راز" و کتاب دیگر بنام "آیینه‌ای که دارم" منتشر شده که شامل برگزیده غزلیات، دوبیتی‌ها و رباعیات اوست. وی برای بهبود سازهای ایرانی و تولید صداهای‌نو، دست به ابتکاراتی زده که منجر به اختراع چندین ساز مضرابی و آرشه‌ای شده است. ابداعات وی به قرار زیر است:
سازهای ابداعی مضرابی:
دلنواز: سازی مضرابی با صدایی بین تار و سه‌تار.
مراژ : نام این ساز برگرفته از سرواژه‌های محمدرضا ایلدار ژاله است، دارای ۳ سیم باصدای بم
نسیم: ۶ سیم، نوازندگی مثل تار با صفحه ارتعاش از چوب کاج
نرگس: دارای ۳رسیم باصدای بم، قدرت اجرا مثل تار
سازهای آرشه‌ای:
دل گشا: سوپرانو و باس
دل انگیز: علاوه بر سوپرانو و آلتو، باس هم دارد
دل آویز: آلتو
ژاله: سوپرانو و آلتو
صدف
دلنشین
دل‌آرام یا "هوره"
ساز لیر "ترکی" با تغییرات زیاد ۴ سیمه شد و جای آرشه خور پیدا کرده است.
از ابداعات دیگر این هنرمند:
۱. ساخت گوشی‌های پایه برنجی برای تار، سه‌تار، قیچک و کمانچه با شماره اختراع
۲. ساخت حلقه برنجی پوست خور
۳. صاف گن استخوان روی دسته ساز تار.
وی از همه سازهای ساخته شده خود یک دستگاه به "موزه ملی ساز" واقع در تجریش اهدا کرده است و نیز اعلام کرده که ساخت و تقلید از روی سازهای ابداعی او آزاد است. همچنین بازدید از موزه ملی ساز واقع در تجریش برای همگان آزاد و تلفنهای جهت هماهنگی ۲۲۶۷۲۷۸۵ و ۲۲۲۳۱۷۰۸ است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#رضا_ژاله
۱۷ خرداد زادروز رضا ژاله
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۲۶ مشکین‌شهر) شاعر و سازنده ساز ایرانی
او ساختن ساز را به‌طور رسمی از سال ۱۳۵۷ آغاز کرد و تخصص او در ساختن تار و سه‌تار است، ولی در ساختن سازهای سنتور، تنبور، قیچک، کمانچه، دف و دایره نیز مهارت دارد و نوآوری‌هایی نیز در زمینه ساخت و صدادهی این سازها به انجام رسانده است. او بر روی هر یک از سازهایی که می‌سازد، یک شماره سریالی حک می‌کند که نشان می‌دهد چندمین ساخته اوست و برابر همین شماره‌ها، تا خرداد سال ۱۳۹۶ مجموعاً ۱۳۷۸ دستگاه ساز ساخته است.
وی شاگردان بسیاری را تربیت کرده و تشکیل محافل آموزشی از روشهای آموزش اوست و در سرودن شعر نیز دستی دارد. از وی دو کتاب یکی به نام "ساز و راز" و کتاب دیگر بنام "آیینه‌ای که دارم" منتشر شده که شامل برگزیده غزلیات، دوبیتی‌ها و رباعیات اوست. وی برای بهبود سازهای ایرانی و تولید صداهای‌نو، دست به ابتکاراتی زده که منجر به اختراع چندین ساز مضرابی و آرشه‌ای شده است. ابداعات وی به قرار زیر است:
سازهای ابداعی مضرابی:
دلنواز: سازی مضرابی با صدایی بین تار و سه‌تار.
مراژ : نام این ساز برگرفته از سرواژه‌های محمدرضا ایلدار ژاله است، دارای ۳ سیم باصدای بم
نسیم: ۶ سیم، نوازندگی مثل تار با صفحه ارتعاش از چوب کاج
نرگس: دارای ۳رسیم باصدای بم، قدرت اجرا مثل تار
سازهای آرشه‌ای:
دل گشا: سوپرانو و باس
دل انگیز: علاوه بر سوپرانو و آلتو، باس هم دارد
دل آویز: آلتو
ژاله: سوپرانو و آلتو
صدف
دلنشین
دل‌آرام یا "هوره"
ساز لیر "ترکی" با تغییرات زیاد ۴ سیمه شد و جای آرشه خور پیدا کرده است.
از ابداعات دیگر این هنرمند:
۱. ساخت گوشی‌های پایه برنجی برای تار، سه‌تار، قیچک و کمانچه با شماره اختراع
۲. ساخت حلقه برنجی پوست خور
۳. صاف گن استخوان روی دسته ساز تار.
وی از همه سازهای ساخته شده خود یک دستگاه به "موزه ملی ساز" واقع در تجریش اهدا کرده است و نیز اعلام کرده که ساخت و تقلید از روی سازهای ابداعی او آزاد است. همچنین بازدید از موزه ملی ساز واقع در تجریش برای همگان آزاد و تلفنهای جهت هماهنگی ۲۲۶۷۲۷۸۵ و ۲۲۲۳۱۷۰۸ است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#رضا_ژاله
Telegram
attach 📎
Forwarded from حسن نیکبخت
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۷ خرداد زادروز حسین علیشاپور
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۵۳ شیراز) خواننده آواز ایرانی و پژوهشگر موسیقی
او از سال ۱۳۷۱ همزمان با ورود به دانشگاه به کلاس آواز صدیق تعریف راه یافت و تا سال ۱۳۷۵ از او ردیف موسیقی آوازی را فراگرفت.
همچنین بین سالهای ۱۳۷۵ تا ۷۶ نزد رضوی سروستانی راه یافت و از او ردیف آوازی آموخت. پس از آن به مدت کوتاهی از راهنمایی‌های محسن کرامتی بهره‌مند شد و دستگاه‌های راست پنجگاه و نوا را نزد او آموخت. نقطه عطف دوران آموزشی وی راه یافتن به کلاسِ منوچهر همایون‌پور بود که در سال ۱۳۷۹ رخ داد. او از همایون‌پور ظرایف شعرخوانی و تاکیدات کلامی و شیوه آوازی ادیب خوانساری به همراه شیوه استخراج صوت مختص خود همایون‌پور را آموخت.
وی در همین سالها نزد حسین عمومی راه یافت تا با برخی از ظرایف و پیچیدگی‌های مکتب آوازی اصفهان آشنا شود.
آثار:
آلبوم طلیعه دشتی به آهنگسازی احسان عبایی در سال ۱۳۸۷ منتشر شد.
آلبوم بادبان شکسته به آهنگسازی حسین قاسم‌پور در سال ۱۳۸۹ منتشر شد.
آلبوم آوای تو به آهنگسازی فرهاد ابراهیم‌خانی در سال ۱۳۸۹ منتشر شد.
اپرای مولانا به آهنگسازی بهزاد عبدی از دیگر آثار اوست که به صورت "دی‌وی‌دی" منتشر شده و هنوز به صورت صوتی به عرضه نرسیده است. در این اثر حسین علیشاپور، نقش پدر مولانا را به همراه خوانندگان همایون شجریان، محمد معتمدی، علی خدایی، ملیحه مرادی، مصطفی محمودی، اسحاق انور، مهدی امامی، کیوان فرزین، سارا رضازاده، علی یاری، رضا نجفی، علی نجفی، سولماز بدری، محمدرضا صادقی، عامر شادمان، مهدی جاور، سجاد پورقناد و احسان نصیری اجرا کرده است.
آلبوم تنها به آهنگسازی سیامک جهانگیری در سال ۱۳۹۰ منتشر شد.
آلبوم طغیان به آهنگسازی میدیا فرج نژاد در سال ۱۳۹۲ منتشر شد.
اپرای حافظ در سال ۱۳۹۱ که در آن جا به نقش عبید زاکانی حاضر شده است.
آلبوم خیام و مینی‌مال به آهنگسازی پوریا شیوافرد.
آلبوم واپسین بدرود به آهنگسازی آرش احمدی نسب.
آلبوم نگارینه به آهنگسازی سیامک جهانگیری.
آلبوم هین کج و راست می‌روی به آهنگسازی هادی آذرپیرا.
آلبوم نام تو به آهنگسازی کوروش شاهانی و تنظیم بهزاد عبدی.
آلبوم ترنگاترنگ ساز و آواز بداهه با سنتور علیرضا فلسفی.
آلبوم شوق دیدار تو به آهنگسازی شهناز نوابی و تنظیم مزدا انصاری.
آلبوم آن سیاه افسون‌کار به آهنگسازی نگار خارکن.
آلبوم ده تصنیف با همراهی ده آهنگساز و هفت خواننده.
آلبوم صدایی نیست با آهنگسازی نوید توسلی.
آلبوم می‌رسد باران به آهنگسازی سیامگ جهانگیری بر روی اشعار نیمایوشیج.
آلبوم حکایت به آهنگسازی برزو امیری، سال انتشار ۱۳۹۲.
آلبوم بی‌تابانه به آهنگسازی ایمان عنصری، سال انتشار ۱۳۹۵.
آلبوم کهن نوای نو به‌آهنگسازی علیرضا مظفریان، سال انتشار ۱۳۹۵.
آلبوم سرو بالا به آهنگسازی محمد عشقی، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم فریاد بی‌حاصل به آهنگسازی محمد سلیمانیان، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم چقدر ز خویشتن دورم به آهنگسازی احسان عبایی، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم آذر به آهنگسازی نسترن هاشمی، سال انتشار ۱۳۹۷.
آلبوم چه فکر میکنی به آهنگسازی فرزاد محمدنژاد، سال انتشار ۱۳۹۸.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#حسین_علیشاپور
۱۷ خرداد زادروز حسین علیشاپور
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۵۳ شیراز) خواننده آواز ایرانی و پژوهشگر موسیقی
او از سال ۱۳۷۱ همزمان با ورود به دانشگاه به کلاس آواز صدیق تعریف راه یافت و تا سال ۱۳۷۵ از او ردیف موسیقی آوازی را فراگرفت.
همچنین بین سالهای ۱۳۷۵ تا ۷۶ نزد رضوی سروستانی راه یافت و از او ردیف آوازی آموخت. پس از آن به مدت کوتاهی از راهنمایی‌های محسن کرامتی بهره‌مند شد و دستگاه‌های راست پنجگاه و نوا را نزد او آموخت. نقطه عطف دوران آموزشی وی راه یافتن به کلاسِ منوچهر همایون‌پور بود که در سال ۱۳۷۹ رخ داد. او از همایون‌پور ظرایف شعرخوانی و تاکیدات کلامی و شیوه آوازی ادیب خوانساری به همراه شیوه استخراج صوت مختص خود همایون‌پور را آموخت.
وی در همین سالها نزد حسین عمومی راه یافت تا با برخی از ظرایف و پیچیدگی‌های مکتب آوازی اصفهان آشنا شود.
آثار:
آلبوم طلیعه دشتی به آهنگسازی احسان عبایی در سال ۱۳۸۷ منتشر شد.
آلبوم بادبان شکسته به آهنگسازی حسین قاسم‌پور در سال ۱۳۸۹ منتشر شد.
آلبوم آوای تو به آهنگسازی فرهاد ابراهیم‌خانی در سال ۱۳۸۹ منتشر شد.
اپرای مولانا به آهنگسازی بهزاد عبدی از دیگر آثار اوست که به صورت "دی‌وی‌دی" منتشر شده و هنوز به صورت صوتی به عرضه نرسیده است. در این اثر حسین علیشاپور، نقش پدر مولانا را به همراه خوانندگان همایون شجریان، محمد معتمدی، علی خدایی، ملیحه مرادی، مصطفی محمودی، اسحاق انور، مهدی امامی، کیوان فرزین، سارا رضازاده، علی یاری، رضا نجفی، علی نجفی، سولماز بدری، محمدرضا صادقی، عامر شادمان، مهدی جاور، سجاد پورقناد و احسان نصیری اجرا کرده است.
آلبوم تنها به آهنگسازی سیامک جهانگیری در سال ۱۳۹۰ منتشر شد.
آلبوم طغیان به آهنگسازی میدیا فرج نژاد در سال ۱۳۹۲ منتشر شد.
اپرای حافظ در سال ۱۳۹۱ که در آن جا به نقش عبید زاکانی حاضر شده است.
آلبوم خیام و مینی‌مال به آهنگسازی پوریا شیوافرد.
آلبوم واپسین بدرود به آهنگسازی آرش احمدی نسب.
آلبوم نگارینه به آهنگسازی سیامک جهانگیری.
آلبوم هین کج و راست می‌روی به آهنگسازی هادی آذرپیرا.
آلبوم نام تو به آهنگسازی کوروش شاهانی و تنظیم بهزاد عبدی.
آلبوم ترنگاترنگ ساز و آواز بداهه با سنتور علیرضا فلسفی.
آلبوم شوق دیدار تو به آهنگسازی شهناز نوابی و تنظیم مزدا انصاری.
آلبوم آن سیاه افسون‌کار به آهنگسازی نگار خارکن.
آلبوم ده تصنیف با همراهی ده آهنگساز و هفت خواننده.
آلبوم صدایی نیست با آهنگسازی نوید توسلی.
آلبوم می‌رسد باران به آهنگسازی سیامگ جهانگیری بر روی اشعار نیمایوشیج.
آلبوم حکایت به آهنگسازی برزو امیری، سال انتشار ۱۳۹۲.
آلبوم بی‌تابانه به آهنگسازی ایمان عنصری، سال انتشار ۱۳۹۵.
آلبوم کهن نوای نو به‌آهنگسازی علیرضا مظفریان، سال انتشار ۱۳۹۵.
آلبوم سرو بالا به آهنگسازی محمد عشقی، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم فریاد بی‌حاصل به آهنگسازی محمد سلیمانیان، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم چقدر ز خویشتن دورم به آهنگسازی احسان عبایی، سال انتشار ۱۳۹۶.
آلبوم آذر به آهنگسازی نسترن هاشمی، سال انتشار ۱۳۹۷.
آلبوم چه فکر میکنی به آهنگسازی فرزاد محمدنژاد، سال انتشار ۱۳۹۸.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#حسین_علیشاپور
Telegram
attach 📎
Forwarded from حسن نیکبخت
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۷ خرداد زادروز آرش فرهنگفر
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۵۲ تهران) نوازنده و مدرس تنبک
او از کودکی در مجالس پدرش استاد ناصر فرهنگفر، که محیط ادب و هنر و به‌ویژه ساز و آواز بود رشد کرد و با موسیقی و تنبک و ریتم آشنا شد، به طوری‌که در همان سالهای کودکی می‌توانست صدای مطبوعی در تنبک ایجاد کند.
وی از ۸ سالگی آموختن تنبک را به صورت جدی نزد پدر آغاز کرد و در سالیان زندگی استاد از وی بهره‌های فراوان برد.
نخستین اجرای او در ۱۱ سالگی در منزل آقای ایوآبوجی (یکی از شاگردان پدرش و مدرس موسیقی مدرسه‌ی ژاپنی‌ها) بود که با نی محمد موسوی همنوازی کرد. او در ۱۵ سالگی نیز در مراسم بزرگداشت نیمایوشیج به تکنوازی تنبک پرداخت که نخستین اجرای رسمی‌اش بشمار می‌رفت و از آن پس رسماً به‌عنوان تنبک‌نواز در جامعه موسیقی مطرح شد.
در کارنامه هنری وی کار با گروه همنوازان شیدا به سرپرستی استاد لطفی، گروه بیدل به سرپرستی استاد ذوالفنون، گروه جوان به سرپرستی استاد کیانی‌نژاد، گروه عارف به سرپرستی استاد مشکاتیان، گروه آوا به سرپرستی استاد شجریان، گروه وزیری به سرپرستی استاد کیوان ساکت، گروه آبیدر به سرپرستی استاد بهرام ساعد و گروه شهنازی به سرپرستی استاد پیرنیاکان دیده می‌شود.
او همچنین در کنسرت استادان مجید درخشانی و جواد بطحایی در کُلن آلمان، رادیو دویچه‌وِله آلمان (مصاحبه و تکنوازی)، تئاتر دولاویل پاریس با گروه راز و نیاز، اپرای لیل در دانشگاه هنر اِوری پاریس با گروه راز و نیاز، فستیوال سَن فلوران با گروه راز و نیاز، دانشگاه مارک بلوک در فرانسه با گروه راز و نیاز، فستیوال جهانی صوفی پاکستان، مراسم بزرگداشت اقبال لاهوری (پاکستان) با گروه راز و نیاز، اجرا در تلویزیون ملی پاکستان ptv با گروه راز و نیاز، فستیوال سَن‌سباستین اسپانیا با گروه راز و نیاز، فستیوال اِورا پرتقال با گروه راز و نیاز، اجرا با گروه راز و نیاز برای موزه «کِبِرانلی» پاریس، اجرا در کشور بحرین با گروه راز و نیاز به خوانندگی سالار عقیلی، کنسرت در استادیوم چهارهزار نفری الاهلی قطر به خوانندگی حمیدرضا نوربخش، کنسرت ژاپن به خوانندگی حمیدرضا نوربخش، کنسرت تایلند در دانشگاه هنر و معماری بانکوک و دانشگاه ادبیات پتونَم با گروه بیدل به خوانندگی حسام الدین سراج، تکنوازی تنبک در فستیوال گنت بلژیک، اجرا در دانشگاه موسیقی تونس و دانشگاه موسیقی صفاقس (تونس) و همچنین گروه‌نوازی و تکنوازی در کاخ‌موزه نجمة‌الزهرای تونس و اجرا با گروه نی‌بانگ در ۹ شهر سویس حضور داشته است.
او در صداوسیما ضبط‌های بسیاری از جمله با استادان جلال ذوالفنون، کیوان ساکت، درویش رضا منظمی و شهریار فریوسفی داشته است و همچنین با ارکستر شماره یک سنتی و ارکستر ملی صداوسیما همکاری داشته است.
از اجراهای خصوصی وی با استادان بزرگ می‌توان از همراهی با ساز جلیل شهناز، علی‌اصغر بهاری، حسن کسایی، علی تجویدی، رضا شفیعیان و فریدون حافظی نام برد. وی همچنین در بزرگداشت پدرش با سنتور استاد مشکاتیان و در جشن خانه موسیقی با تار استاد داریوش طلایی همراهی کرده است.
وی همچنین در نوار «شمع و گل و پروانه» با سه‌تار استاد جلال ذوالفنون، در آلبوم «صفیر سیمرغ» کنسرت فرهنگسرای شفق (دو نوازی با کمانچه‌ی استاد آذرسینا)، نوار کنسرت گروه عارف و نوار «فسانه» به خوانندگی ایرج بسطامی و آهنگسازی کیوان ساکت، نوار «تنبک و نی» با نی حسن کیانی‌نژاد، سی‌دی «سی قطعه چهار مضراب پایور» با سنتور محمدرضا رستمیان، سی‌دی «پیر چنگی» ۲۱ قطعه بهاری با کمانچه بهزاد میرلو، سی‌دی «رمز مستی» به آهنگسازی بهرام ساعد و خوانندگی امیر تفتی، سی‌دی «مایه‌ی ناز» به خوانندگی سالار عقیلی و پیانو حریر شریعت‌زاده، «سودای وطن» به آهنگسازی محمد موحدنیا، «رنگانه‌ها» با تار شهرام میرجلالی و «سرآغاز» با تار ستار هوشیاری‌پور، آلبوم افشار اثر مهسا عظیمی و آلبوم میلاد فرهنگ دونوازی با استاد میلاد کیایی تنبک نواخته است.
وی جلد نخست کتاب پدر را با نام «میزان‌الاعظم» تالیف و منتشر کرده، کتاب «شاعر تنبک» را با سینا فرزامی‌راد تصحیح کرده و چهار کتاب در پنج فصل برای دوره آموزشی مکتب فرهنگفر نوشته و با کمک انتشارات موسیقی عارف به چاپ رسانده و خواهد رساند.
او کتاب شاعر تنبک گزیده اشعار استاد ناصر فرهنگفر را با کمک میرعلیرضا میرعلینقی گردآوری و بوسیله انتشارات گویا به چاپ رسانده است.
او دارای نشان درجه ۲ هنری است که معادل فوق‌لیسانس موسیقی است.
در جایگاه معلمی از سال ۱۳۶۷ تاکنون به تدریس تنبک پرداخته است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#آرش_فرهنگفر
۱۷ خرداد زادروز آرش فرهنگفر
(زاده ۱۷ خرداد ۱۳۵۲ تهران) نوازنده و مدرس تنبک
او از کودکی در مجالس پدرش استاد ناصر فرهنگفر، که محیط ادب و هنر و به‌ویژه ساز و آواز بود رشد کرد و با موسیقی و تنبک و ریتم آشنا شد، به طوری‌که در همان سالهای کودکی می‌توانست صدای مطبوعی در تنبک ایجاد کند.
وی از ۸ سالگی آموختن تنبک را به صورت جدی نزد پدر آغاز کرد و در سالیان زندگی استاد از وی بهره‌های فراوان برد.
نخستین اجرای او در ۱۱ سالگی در منزل آقای ایوآبوجی (یکی از شاگردان پدرش و مدرس موسیقی مدرسه‌ی ژاپنی‌ها) بود که با نی محمد موسوی همنوازی کرد. او در ۱۵ سالگی نیز در مراسم بزرگداشت نیمایوشیج به تکنوازی تنبک پرداخت که نخستین اجرای رسمی‌اش بشمار می‌رفت و از آن پس رسماً به‌عنوان تنبک‌نواز در جامعه موسیقی مطرح شد.
در کارنامه هنری وی کار با گروه همنوازان شیدا به سرپرستی استاد لطفی، گروه بیدل به سرپرستی استاد ذوالفنون، گروه جوان به سرپرستی استاد کیانی‌نژاد، گروه عارف به سرپرستی استاد مشکاتیان، گروه آوا به سرپرستی استاد شجریان، گروه وزیری به سرپرستی استاد کیوان ساکت، گروه آبیدر به سرپرستی استاد بهرام ساعد و گروه شهنازی به سرپرستی استاد پیرنیاکان دیده می‌شود.
او همچنین در کنسرت استادان مجید درخشانی و جواد بطحایی در کُلن آلمان، رادیو دویچه‌وِله آلمان (مصاحبه و تکنوازی)، تئاتر دولاویل پاریس با گروه راز و نیاز، اپرای لیل در دانشگاه هنر اِوری پاریس با گروه راز و نیاز، فستیوال سَن فلوران با گروه راز و نیاز، دانشگاه مارک بلوک در فرانسه با گروه راز و نیاز، فستیوال جهانی صوفی پاکستان، مراسم بزرگداشت اقبال لاهوری (پاکستان) با گروه راز و نیاز، اجرا در تلویزیون ملی پاکستان ptv با گروه راز و نیاز، فستیوال سَن‌سباستین اسپانیا با گروه راز و نیاز، فستیوال اِورا پرتقال با گروه راز و نیاز، اجرا با گروه راز و نیاز برای موزه «کِبِرانلی» پاریس، اجرا در کشور بحرین با گروه راز و نیاز به خوانندگی سالار عقیلی، کنسرت در استادیوم چهارهزار نفری الاهلی قطر به خوانندگی حمیدرضا نوربخش، کنسرت ژاپن به خوانندگی حمیدرضا نوربخش، کنسرت تایلند در دانشگاه هنر و معماری بانکوک و دانشگاه ادبیات پتونَم با گروه بیدل به خوانندگی حسام الدین سراج، تکنوازی تنبک در فستیوال گنت بلژیک، اجرا در دانشگاه موسیقی تونس و دانشگاه موسیقی صفاقس (تونس) و همچنین گروه‌نوازی و تکنوازی در کاخ‌موزه نجمة‌الزهرای تونس و اجرا با گروه نی‌بانگ در ۹ شهر سویس حضور داشته است.
او در صداوسیما ضبط‌های بسیاری از جمله با استادان جلال ذوالفنون، کیوان ساکت، درویش رضا منظمی و شهریار فریوسفی داشته است و همچنین با ارکستر شماره یک سنتی و ارکستر ملی صداوسیما همکاری داشته است.
از اجراهای خصوصی وی با استادان بزرگ می‌توان از همراهی با ساز جلیل شهناز، علی‌اصغر بهاری، حسن کسایی، علی تجویدی، رضا شفیعیان و فریدون حافظی نام برد. وی همچنین در بزرگداشت پدرش با سنتور استاد مشکاتیان و در جشن خانه موسیقی با تار استاد داریوش طلایی همراهی کرده است.
وی همچنین در نوار «شمع و گل و پروانه» با سه‌تار استاد جلال ذوالفنون، در آلبوم «صفیر سیمرغ» کنسرت فرهنگسرای شفق (دو نوازی با کمانچه‌ی استاد آذرسینا)، نوار کنسرت گروه عارف و نوار «فسانه» به خوانندگی ایرج بسطامی و آهنگسازی کیوان ساکت، نوار «تنبک و نی» با نی حسن کیانی‌نژاد، سی‌دی «سی قطعه چهار مضراب پایور» با سنتور محمدرضا رستمیان، سی‌دی «پیر چنگی» ۲۱ قطعه بهاری با کمانچه بهزاد میرلو، سی‌دی «رمز مستی» به آهنگسازی بهرام ساعد و خوانندگی امیر تفتی، سی‌دی «مایه‌ی ناز» به خوانندگی سالار عقیلی و پیانو حریر شریعت‌زاده، «سودای وطن» به آهنگسازی محمد موحدنیا، «رنگانه‌ها» با تار شهرام میرجلالی و «سرآغاز» با تار ستار هوشیاری‌پور، آلبوم افشار اثر مهسا عظیمی و آلبوم میلاد فرهنگ دونوازی با استاد میلاد کیایی تنبک نواخته است.
وی جلد نخست کتاب پدر را با نام «میزان‌الاعظم» تالیف و منتشر کرده، کتاب «شاعر تنبک» را با سینا فرزامی‌راد تصحیح کرده و چهار کتاب در پنج فصل برای دوره آموزشی مکتب فرهنگفر نوشته و با کمک انتشارات موسیقی عارف به چاپ رسانده و خواهد رساند.
او کتاب شاعر تنبک گزیده اشعار استاد ناصر فرهنگفر را با کمک میرعلیرضا میرعلینقی گردآوری و بوسیله انتشارات گویا به چاپ رسانده است.
او دارای نشان درجه ۲ هنری است که معادل فوق‌لیسانس موسیقی است.
در جایگاه معلمی از سال ۱۳۶۷ تاکنون به تدریس تنبک پرداخته است.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#آرش_فرهنگفر
Telegram
attach 📎