🙏 #اعتراف_به_گناه در نزد پروردگار همان #توبه است
t.me/mabda12/34
حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام:
المُقِرُّ بِالذُّنوبِ تائبٌ.
👌کسی که به گناهان خود اعتراف می‌کند، او دیگر توبه کرده است.
📚غرر الحكم: 1065.
نکته: منظور حضرت با توجه به دیگر روایات اقرار و اعتراف به گناه در نزد پروردگار است و نه در نزد بندگان خدا و اعتراف به گناه در نزد بنده نه تنها توبه نیست بلکه خود گناه است.
لینک مطلب: http://nidamat.com/18328
🔅کانال گناه شناسے 🔅
🆔 t.me/c313fadaii
t.me/mabda12/34
حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام:
المُقِرُّ بِالذُّنوبِ تائبٌ.
👌کسی که به گناهان خود اعتراف می‌کند، او دیگر توبه کرده است.
📚غرر الحكم: 1065.
نکته: منظور حضرت با توجه به دیگر روایات اقرار و اعتراف به گناه در نزد پروردگار است و نه در نزد بندگان خدا و اعتراف به گناه در نزد بنده نه تنها توبه نیست بلکه خود گناه است.
لینک مطلب: http://nidamat.com/18328
🔅کانال گناه شناسے 🔅
🆔 t.me/c313fadaii
Telegram
➖➖➖➖
❓حکم شرعی #اعتراف_به_گناه در نزد دیگران❓
پرسش: آیا اعتراف به گناه و بازگو کردن آن در نزد دیگران جائز است؟
پاسخ: بازگو کردن گناه نزد دیگران فی نفسه جایز نیست.
📚منبع: استفتاء سایت هدانا از دفتر مقام معظم رهبری.
t.me/mabda12/35
👌نکته: گناه جزء رازهای سری هر فردی است که جز او و خدا نباید کسی از آن با خبر شود و بازگو کردن گناه چندین مفسده ممکن است داشته باشد، یکی اینکه آبروی گناهکار نزد کسی که گناهش را بازگو کرده است، می‌رود و از چشمش می افتند و اینکه ممکن است رازش را در نزد دیگران هم فاش کند. دیگری اینکه بازگو کردن گناه نوعی اشاعه فحشاست و موجب ریخته شدن قبح گناه نزد شنونده و حتی گوینده گناه می‌شود و در خیلی موارد هدف از بازگو کردن گناه نوعی افتخار به گناه است که موجب تشدید آن گناه نیز می‌شود.
#اقرار_به_گناه
لینک مطلب: http://nidamat.com/18332
🔅کانال گناه شناسے 🔅
🆔 t.me/c313fadaii
پرسش: آیا اعتراف به گناه و بازگو کردن آن در نزد دیگران جائز است؟
پاسخ: بازگو کردن گناه نزد دیگران فی نفسه جایز نیست.
📚منبع: استفتاء سایت هدانا از دفتر مقام معظم رهبری.
t.me/mabda12/35
👌نکته: گناه جزء رازهای سری هر فردی است که جز او و خدا نباید کسی از آن با خبر شود و بازگو کردن گناه چندین مفسده ممکن است داشته باشد، یکی اینکه آبروی گناهکار نزد کسی که گناهش را بازگو کرده است، می‌رود و از چشمش می افتند و اینکه ممکن است رازش را در نزد دیگران هم فاش کند. دیگری اینکه بازگو کردن گناه نوعی اشاعه فحشاست و موجب ریخته شدن قبح گناه نزد شنونده و حتی گوینده گناه می‌شود و در خیلی موارد هدف از بازگو کردن گناه نوعی افتخار به گناه است که موجب تشدید آن گناه نیز می‌شود.
#اقرار_به_گناه
لینک مطلب: http://nidamat.com/18332
🔅کانال گناه شناسے 🔅
🆔 t.me/c313fadaii
Telegram
➖➖➖➖
❓#اعتراف_به_گناه در نزد بنده، آری یا خیر؟❓
پرسش1: آیا در اسلام می‌توان پیش کسی اعتراف به گناه کرد؟
پاسخ :
از نظر اسلام انسان اجازه ندارد گناهان (کوچک یا بزرگ) خود را در مقابل دیگران بازگو کند و اسرار خود را فاش نماید. از نظر اسلام آبروی انسان‌ها آنقدر با ارزش است که اعتراف به گناه تنها باید در پیش گاه پروردگار متعال آنهم به جهت توبه و در خواست بخشش باشد. انسان با اعتراف به گناه نزد خداوند نه تنها #آبرو و ارزش خود را از دست نمی‌دهد بلکه کسب ارزش و آبرو می‌کند. این ویژگی مخصوص خداوند است اما غیر خداوند هر چند رازدار باشند و نزد دیگران گناهان اشخاص را افشا نکنند، توانایی برگشت دادن ارزش و آبروی از دست رفته (که در اثر اعتراف نزد آنان بوجود آمده بود) را ندارند تا چه رسد به زیاد نمودن آن.
در مقام مشورت برای نجات از گناه و استفتاء هم حتی الامکان باید سعی کنیم که در نزد مشاور اعتراف به گناه نکنیم، مثلاً بگوییم یک بنده خدایی چنین مشکلی برایش پیش آمده است.
پرسش2:
چرا در اسلام کسی وجود ندارد که بتوان برای اعتراف پیش او رفت چنانکه در مذهب کاتولیک پیش پدر می‌روند ولی کسی آنها را نمی‌شناسد؟
پاسخ :
در پاسخ به این پرسش شما چند نکته قابل ذکر است:
اولاً: از منظر اسلام و براساس بینش توحیدی تنها مؤثر حقیقی در جهان هستی خداوند است، غیر خداوند بدون اذن و اجازه خداوند، نمی‌توانند تأثیری داشته باشند و در منابع دینی اسلام به شخص یا شخصیتی مقام بخشش گناهان داده نشده است[1].
اما آنچه در اسلام به عنوان #شفاعت [2] اولیای الاهی مطرح است؛ اولاً: شفاعت به معنای وساطت در بخشش گناهان است نه بخشش مستقیم و بدون واسطه.
شهید مطهری می‌نویسد:
شفاعت، همان مغفرت الهی است که وقتی به خداوند نسبت داده می‌شود به نام مغفرت و هنگامی که به وسایط و مجاری رحمت منسوب می‌گردد، نام شفاعت به خود می‌گیرد. [3]
ثانیاً: امر #شفاعت از سوی خداوند به هر کسی اعطا نمی‌شود شفاعت مختص خداوند است و با اراده او به کسانی واگذار می‌گردد که با بندگی و تقرب به خداوند، نشانه‌های خدایی در وجودشان تجلی یافته است نظیر اولیای الهی (انبیاء، اوصیا، امامان معصوم (ع)، عالمان و دانشمندان دینی، شهیدان و مؤمنان حقیقی).
ثالثاً: شفیعان کسانی را می‌توانند مورد شفاعت قرار دهند که در آنها نوعی صلاحیت و قابلیت وجود داشته باشد نه این که معامله مادی و راهی برای کسب درآمد و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار آید.
شفیعان کسانی را مورد شفاعت قرار می‌دهند که خدا اذن داده است؛ «شفاعت نمی‌کنند مگر برای کسی که او بپسندد.»[4]پس هر کسی شایستگی و ظرف برخورداری از شفاعت را ندارد.
t.me/mabda12/39
در حقیقت شفاعت به شرط تغییر و تحول فرد گناه کار از وضعیت قبلی و داشتن قابلیت‌های لازم برای آمرزش، موجب پاک شدن او از گناهانش می‌شود[5].
بنابر این در اسلام هم شفاعت کننده و هم شفاعت شونده باید دارای شرایطی باشند و تحقق آن با اراده و خواست خداوند و البته بوسیله وسایط آن انجام می‌پذیرد.
اما در مسیحیت کاتولیک هیچکدام از این شرایط رعایت نمی‌شود بعلاوه عملکرد کلیسای کاتولیک در قرون وسطی گویای انحراف شدید آن از مسیر حق و حقانیت بوده و آمرزش خواهی بابی برای کسب درآمد کلیساها و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار می‌آید.
همه مورخان و حتی مسیحیان فرهیخته اعمال کلیسا در این دوران را رد می‌کنند. کلیسا و روحانیون مسیحیت در قرون وسطی از مسیر اصلی و آن چه وظیفه دینی آنها بود کاملاً منحرف گردیدند. و دامنه برخی از این انحرافات تا به امروز نیز ادامه یافته است.
مطالب بیشتر در: http://nidamat.com/18343
🔅کانال گناه شناسے 🔅
🆔 t.me/c313fadaii
پرسش1: آیا در اسلام می‌توان پیش کسی اعتراف به گناه کرد؟
پاسخ :
از نظر اسلام انسان اجازه ندارد گناهان (کوچک یا بزرگ) خود را در مقابل دیگران بازگو کند و اسرار خود را فاش نماید. از نظر اسلام آبروی انسان‌ها آنقدر با ارزش است که اعتراف به گناه تنها باید در پیش گاه پروردگار متعال آنهم به جهت توبه و در خواست بخشش باشد. انسان با اعتراف به گناه نزد خداوند نه تنها #آبرو و ارزش خود را از دست نمی‌دهد بلکه کسب ارزش و آبرو می‌کند. این ویژگی مخصوص خداوند است اما غیر خداوند هر چند رازدار باشند و نزد دیگران گناهان اشخاص را افشا نکنند، توانایی برگشت دادن ارزش و آبروی از دست رفته (که در اثر اعتراف نزد آنان بوجود آمده بود) را ندارند تا چه رسد به زیاد نمودن آن.
در مقام مشورت برای نجات از گناه و استفتاء هم حتی الامکان باید سعی کنیم که در نزد مشاور اعتراف به گناه نکنیم، مثلاً بگوییم یک بنده خدایی چنین مشکلی برایش پیش آمده است.
پرسش2:
چرا در اسلام کسی وجود ندارد که بتوان برای اعتراف پیش او رفت چنانکه در مذهب کاتولیک پیش پدر می‌روند ولی کسی آنها را نمی‌شناسد؟
پاسخ :
در پاسخ به این پرسش شما چند نکته قابل ذکر است:
اولاً: از منظر اسلام و براساس بینش توحیدی تنها مؤثر حقیقی در جهان هستی خداوند است، غیر خداوند بدون اذن و اجازه خداوند، نمی‌توانند تأثیری داشته باشند و در منابع دینی اسلام به شخص یا شخصیتی مقام بخشش گناهان داده نشده است[1].
اما آنچه در اسلام به عنوان #شفاعت [2] اولیای الاهی مطرح است؛ اولاً: شفاعت به معنای وساطت در بخشش گناهان است نه بخشش مستقیم و بدون واسطه.
شهید مطهری می‌نویسد:
شفاعت، همان مغفرت الهی است که وقتی به خداوند نسبت داده می‌شود به نام مغفرت و هنگامی که به وسایط و مجاری رحمت منسوب می‌گردد، نام شفاعت به خود می‌گیرد. [3]
ثانیاً: امر #شفاعت از سوی خداوند به هر کسی اعطا نمی‌شود شفاعت مختص خداوند است و با اراده او به کسانی واگذار می‌گردد که با بندگی و تقرب به خداوند، نشانه‌های خدایی در وجودشان تجلی یافته است نظیر اولیای الهی (انبیاء، اوصیا، امامان معصوم (ع)، عالمان و دانشمندان دینی، شهیدان و مؤمنان حقیقی).
ثالثاً: شفیعان کسانی را می‌توانند مورد شفاعت قرار دهند که در آنها نوعی صلاحیت و قابلیت وجود داشته باشد نه این که معامله مادی و راهی برای کسب درآمد و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار آید.
شفیعان کسانی را مورد شفاعت قرار می‌دهند که خدا اذن داده است؛ «شفاعت نمی‌کنند مگر برای کسی که او بپسندد.»[4]پس هر کسی شایستگی و ظرف برخورداری از شفاعت را ندارد.
t.me/mabda12/39
در حقیقت شفاعت به شرط تغییر و تحول فرد گناه کار از وضعیت قبلی و داشتن قابلیت‌های لازم برای آمرزش، موجب پاک شدن او از گناهانش می‌شود[5].
بنابر این در اسلام هم شفاعت کننده و هم شفاعت شونده باید دارای شرایطی باشند و تحقق آن با اراده و خواست خداوند و البته بوسیله وسایط آن انجام می‌پذیرد.
اما در مسیحیت کاتولیک هیچکدام از این شرایط رعایت نمی‌شود بعلاوه عملکرد کلیسای کاتولیک در قرون وسطی گویای انحراف شدید آن از مسیر حق و حقانیت بوده و آمرزش خواهی بابی برای کسب درآمد کلیساها و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار می‌آید.
همه مورخان و حتی مسیحیان فرهیخته اعمال کلیسا در این دوران را رد می‌کنند. کلیسا و روحانیون مسیحیت در قرون وسطی از مسیر اصلی و آن چه وظیفه دینی آنها بود کاملاً منحرف گردیدند. و دامنه برخی از این انحرافات تا به امروز نیز ادامه یافته است.
مطالب بیشتر در: http://nidamat.com/18343
🔅کانال گناه شناسے 🔅
🆔 t.me/c313fadaii