صفحه نو|مستر کلاس«کودک و طبیعت»|اپیزود یازدهم|طبیعت خود بهترین آموزگار است
در مدرسه طبیعت به جای آموزگار، تسهیلگر وجود دارد. در این صفحه در مورد تسهیلگری، چگونگی حفاظت از کودک در طبیعت و همچنین شرایطی که زیستگاه غنی برای پرورش کودک باید داشته باشد، می‌آموزیم.
https://www.youtube.com/@Safheyeno

صفحه نو| مستر کلاس«کودک و طبیعت»|اپیزود دوازدهم|بازی تمرین زندگی است
عبدالحسین وهاب‌زاده معتقد است که کودک از طریق بازی همه‌چیز را می‌آموزد، نه از طریق درس و موعظه. از او درباره‌ی محیط مناسب برای بازی کودک، نقش همبازی در دوران کودکی و این‌که آیا بزرگسالان می‌توانند همبازی خوبی باشند، می‌شنویم.
https://www.youtube.com/@Safheyeno

صفحه نو|مستر کلاس«کودک و طبیعت»|اپیزود سیزدهم|رهایی و رشد کودک
مدرسه طبیعت می‌خواهد ما از بچه‌ها غافل شویم و فرصتی برای رهایی و یله‌گی آن‌ها فراهم کنیم تا در خلال آن توانایی‌هایی چون ارزیابی ریسک و خلاقیت در کودک شکل بگیرد. این رهایی تا کجا مجاز است؟ وهاب‌زاده معتقد است ما باید از واژه‌ی ولگردی اعاده‌ی حیثیت کنیم.
https://www.youtube.com/@Safheyeno

صفحه نو|مستر کلاس «کودک و طبیعت»| اپیزود چهاردهم|نقش والدین در رشد کودک
دکتر وهاب‌زاده معتقد است کودک امروز در قفسی از مهربانی و کنترل گرفتار است، اما او به کنترل و برنامه‌ریزی نیاز ندارد. استاد این دوره آموزشی در این صفحه از باید و نبایدهایی در مورد کشف‌وشهود کودکان در طبیعت و چگونگی ایجاد تعادل بین آموزش کلاسیک و یادگیری آزاد کودکان می‌گوید.
https://www.youtube.com/@Safheyeno

صفحه نو|مستر کلاس«کودک و طبیعت»|اپیزود پانزدهم|راه‌هایی برای تجربه طبیعت در زندگی شهری
«تجربه‌ی طبیعت، مهم‌تر از مدرسه طبیعت است». عبدالحسین وهاب‌زاده در این درس درباره‌ی راه‌هایی می‌گوید که با داشتن نگاه درست به فضا و نیازهای کودک، می‌توانیم تجربه‌ی طبیعت را در شهر، محله، خانه و مدرسه برای کودک فراهم کنیم.
https://www.youtube.com/@Safheyeno

صفحه نو|مستر کلاس«کودک و طبیعت»|اپیزود شانزدهم|نقش نهادهای مدیریتی، آموزشی و محیط‌زیستی
در این صفحه نقش نهادهای آموزشی، آموزگاران مدارس، نهادها و کنشگران محیط‌زیستی و شهرداری‌ها برای فراهم‌کردن تجربه‌ی طبیعت برای کودکان را از استاد دوره‌ی آموزشی می‌شنویم.
https://www.youtube.com/@Safheyeno

سلام دوستان،
در فرسته‌ی پیوست بالا یادداشتی را می‌بینید از سایت عدم خشونت، با عنوانِ
اریک کستنر و کودک ماندن
:
تنها کسانی آدم‌اند که بزرگ می‌شوند و باز هم بچه می‌مانند. (اریک کستنر).

اما یادم رفت که کارهای کستنر را در همین‌جا مستقیما به همه‌ی دوستان معرفی کنم.
دو کار‌ اش:
لوته و همتایش (همان خواهران غریبِ زنده‌یاد کیومرثِ پوراحمد، سازنده‌‌ی قصه‌های مجید) و
سفرهای گالیور (شاهکاری به روایت کستنر).

او هم‌چون شازده‌کوچولو رفتار بزرگ‌تر‌ها را دست می‌اندازد و بزرگی دروغین‌شان را برملا می‌کند.

کارهای او را در گوگل و سایت کتابخانه ملی جستجو کنید و هر کدام‌شان را که گیرآوردید، مثل خوراک‌ی سالم و لذت‌بخش، اول برای کودکیِ‌نکرده‌‌ی‌ خودتان و بعد دسته‌جمعی برای کودکیِ‌نکرده‌ی فرزندتان بخوانید.
و مطمئن باشید که اگر این نوع جمع‌ها را مخصوصا در طبیعت راه نیندازید، اینترنت و  شبکه‌های مجازیِ کنترل‌نشده فرزندتان را از شما خواهد گرفت و از او چیزی خواهد ساخت که مطلوب‌تان نیست.
(این نکته را که ذاتِ دنیای دیجیتال آدم را به‌جاهایی می‌برد که اصلا قرار نبوده برود، خودِ ما بزرگترها به‌خوبی و به‌عینه تجربه کرده‌ایم. اما کودکِ ما در برابر این پدیده بی‌دفاع‌تر است، مخصوصا با کاربرد اخیرِ هوشِ مصنوعی برای تغییرِ مسیرِ رفتاریِ کاربرها در فضای مجازی. نک: اندر مصائبِ موبایل، والدین و فرزندان! ؛ سایت عدم خشونت")

بعضی وقت‌ها در موقعِ خواندن سطر‌های آن‌ها، آدم سر به جِیبِ تفکر می‌برد و از فرزندآوری و دشواری‌ها و وظایف عظیم‌اش می‌هراسد.  او به ما تلنگرِ مثبت و سازنده می‌زند تا آن‌چه را که از کودک باقی مانده، پاس بداریم و اجازه‌ی رشدِ طبیعی به آن بدهیم.


اما همین خواندن این کتاب‌ها برای بچه و در حضور جمع خانواده، باز هم کمک کننده است. کتاب‌های خوب دیگر هم همین کارکردِ خوب را دارند. نشان می‌دهند که هنوز خانوادهْ کمی بر سر جای خود وجود دارد و والدین برای تربیتِ خود و فرزندشان ارزش قائل اند.

کسی که این حرف را می‌زند و در عینِ حال برای بچه‌ها هم قلم می‌زند،‌ قطعا کسی است که معتقد به تقدمِ بازی به هر‌گونه تربیتِ تدوین‌شده‌ی سازمان‌‌یافته برای کودک است.

او هم‌چون عبدالحسینِ وهاب‌‌زاده، اما در دوران هیتلر، بر این باور است:
بازی تفکر و خلاقیت و رشد کودک است.

وهاب‌‌زاده بر همین بازی، اما در طبیعت تاکید بیشتر دارد.

به نظر من  او نگاهِ سهراب سپهری و احمد شاملو  (در شعر آستانه) به طبیعت را ادامه می‌دهد. (و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی‌آید: شعار کانال وهابزاده)

نظر خودِ من این است که هر گونه مهارت‌آموزی را باید به شکلِ بازی در آورد و به کودک فرصت داد که در ضمن بازی، مهارت فلان و بهمان را تمرین کند. کار یدی را می‌توان به او سپرد، اگر که آن را به‌شکل بازی درآورد.

باید همه‌ی مهارت‌های زندگیِ مستقل را با هوشمندیِ بالا، به‌شکلِ بازی درآورد و در اختیار کودک گذاشت.

و در همین‌جا است که می‌بینیم بچه‌سازی چه امر خطیر و خطرناکی است ! و

اگر آن هوشمندی را نداشته باشی که مهارت‌ها را به شکل بازی در بیاوری و آن را با حضور طبیعت اجرا کنی، کلاهِ بچه‌داری‌ات پسِ معرکه است.

البته می‌توان بخشی از این هوش‌مندی را از تجربه‌ی دیگرانِ دور و نزدیک قرض و یاد گرفت. اما همین هم اراده به تغییر می‌خواهد و هوش‌مندی برای جستجو.


آن که می‌گوید ۱۵۰ میلیون بچه بسازیم، در فکر تولید آدم‌های یک‌بار مصرفِ دم توپ و روی میدان مین است تا در زیرِ مفهومی برساخته به‌نام سلطه‌ی یک ایدئولوژی بر جهان، دنیای کفر را یک‌باره ریشه کن کند.

اما این پدر و مادر‌های درون خانواده‌ها هستند که باید تا آخرِ عمر از تک‌تکِ ناهنجاری‌های برامده از کم‌دانشی، کم‌تجربه‌گی، بی‌فکری، بی‌ارادگی، بی‌مسئولیتی و ... خود در تربیتِ تک فرزندِ  دلبندشان دل‌نگران و پشیمان باشند که:

خود "کودکی‌نکرده" بودند و کودک ساختند؛
در فقر آمادگیِ دانش و تجربه‌‌ی فرزندداری بودند و یهویی بچه ساختند؛
در آپارتمانِ تنگِ شهری و کوچه‌های پر از ماشینِ پارک شده بودند و بچه ساختند؛
در شهر آلوده و دور از طبیعت بودند و بچه ساختند؛
در فقر معیشتی و سکونتی و بهداشتی و ...  بودند و بچه ساختند؛ و
در  ...


پس "بازی تفکر کودک است."*
- این اسم اولین کتابی بود که در سال ۱۳۵۴ باید در درس روان‌شناسیِ یادگیری می‌خواندیم.
*(این کتاب به اسم "تفکر، بازی کودک است" امروزه در کتابفروشی ها هست.)

- کارها و کانالِ عبدالحسین وهابزاده و تاسیس مدرسه‌های طبیعت به ابتکار او وقف این نکته‌ی مهم هستند:
https://t.me/madresehtabiat

«مدرسه طبیعت با پرسش آغاز می‌شود، مدرسه کلاسیک با پاسخ» [عبدالحسین وهاب‌زاده]
- عکس:علی قاسمی

@cnstudy |مطالعات کودک و طبیعت

🎯 مغز کودکان شهربازی نیست
— سروصدای زیاد مانع رشد شناختی خردسالان می‌شود


📍عموماً تصور می‌شود هر برنامه یا فعالیتی که بخواهد توجه کودکان را جلب کند باید پرسروصدا و پرزرق‌وبرق باشد. به همین دلیل، بعضی محیط‌های آموزشیِ کودکان نیز مملو از صداهای بلند و بی‌معناست که هدفشان ایجاد نشاط در کودکان و افزایش فعالیت آن‌هاست. اما پژوهش‌های جدید در مورد تأثیر سروصدا بر عملکرد مغز انسان، به‌خصوص کودکان، حکایت از چیز دیگری دارد. آیا واقعاً مغز خرد‌سالان نیازمند این‌همه سروصدا و حواس‌پرتی است؟ آیا سکوتِ بیشتر موجب افزایش یادگیری آن‌ها نمی‌شود؟ در این میان، والدین چگونه می‌توانند به کودکانشان کمک کنند؟


🔖 ۲۲۰۰ کلمه
⏰ زمان مطالعه: ۱۴ دقيقه

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
https://B2n.ir/t47802

📌 آنچه خواندید، به‌طور اختصاصی برای وب‌سایت ترجمان ترجمه شده و به‌رایگان در اختیار شما قرار گرفته است. شما می‌توانید با خرید اشتراک فصلنامه ترجمان علوم انسانی از انتشار این مطالب و فعالیت‌های ترجمان حمایت کنید:
https://tarjomaan.com/shop/

@tarjomaan

🔷️ مروری بر تاریخچه و ریشه شکل گیری سیستم آموزشی مدرن

🔶️سیستمی برای تربیت شهروند سازگار


◀️ ببینیم این سیستم آموزشی که ما رو شبیه به کارخونه‌ها چیده چه جوری به وجود اومده و آیا ما واقعا امروز همون سیستم رو می‌خوایم؟

📌بر گرفته از کانال تلگرام بی‌پلاس
@podcastbplus


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

🏵 دورهٔ مقدماتی تسهیلگری در عمل 🏵

🔎 دوره یک‌ماههٔ آشنایی با تسهیلگری کودک و طبیعت

🗓 مهر ۱۴۰۲
شروع دوره از نهم مهرماه

🔖 برای ثبت‌نام می‌توانید به @Koochar_Contact در تلگرام پیام دهید.

. t.me/KoocharNatureschool
. instagr.am/KoocharNatureSchool

کوچار

زمانی که بازی در معرض انقراض قرار گیرد، گونه ما در معرض انقراض قرار خواهد گرفت،
به همین سادگی!

Pennei Brownlee
@kodakbazitabiatKIT

بدون "تعجب کردن" مغز رشد نمی‌کند!

کودکان بسیار بیش از بزرگسالان در مواجهه با تجربه‌های جدید متعجب می‌شوند. آزمایش جالبی که نتایج آن در نشریه‌ی "پیشرفت‌های علوم" منتشر شده درصدد تبیین این پدیده بوده است. آزمایش‌ها نشان دادند که بخشی از مغز بچه‌موش‌ها در مواجهه با صداهای ناآشنا، به‌شدت تحریک می‌شود اما به‌تدریج و با تکرار صدای ناآشنا، آن بخش و بخش‌های دیگری که در پردازش صدا دخالت دارند، کمتر و کمتر فعال می‌شوند.

نویسندگان مقاله تبیین ساده‌ای در شرح این آزمایش عرضه می‌کنند. اولا بدون کسب تجربه مغز موش‌ها رشد نمی‌کند. اما وقتی تجربه‌ای عادی شد مغز با آن پدیده آشنا می‌شود و با پردازش مکرر اطلاعات آن، چیز جدیدی نمی‌آموزد و صرفا انرژی مصرف می‌کند. بنابراین آن را در حالت پس‌زمینه قرار می‌دهد و دیگر آن را پردازش جدیدی نمی‌کند مگر آنکه تجربه‌های تعجب‌برانگیز جدیدی دریافت کند.

برای این پدیده، تبیین جالبی در معرفت‌شناسی تکاملی وجود دارد که پژوهشگران نیز به آن اشاره دارند: طی رشد جانور مغز تصویری درونی از جهان تشکیل می‌دهد. سپس این تصویر را با محرک‌های خارجی مقایسه می‌کند. هر چیزی که با این "جهان‌بینی" مطابقت ندارد، جای تعجب دارد، و می‌تواند منجر به بروزرسانی تصویر قبلی شود. اگر تصاویری که دریافت می‌کنیم همگی مطابق جهان‌بینی ما باشند دیگر مغز رشد نخواهد کرد و تصاویر قبلی را ابقاء می‌کند.

مشخصا تجربه‌های حسی متنوع می‌تواند راهی برای ادامه‌‌یافتن رشد مغز در انسان باشد که در دهه‌ی سوم زندگی به‌شدت کند می‌شود. راه‌های پرهزینه‌ای وجود دارد؛ مثلاً رفتن به سفر و مواجهه با تجربه‌های جدید. اما این راهکار آنقدر برای انسان امروز دور از دسترس است که توصیه‌ی آن به شوخی می‌ماند. خوشبختانه راهکارهای بدیل و کم هزینه‌تری در اختیار است.
در مرزهای علوم شاهد یافته‌هایی کاملا نامنتظره هستیم. بی‌دلیل نبود که افلاطون و ارسطو می‌گفتند فلسفه (علم) با حیرت آغاز می‌شود. اخبار علوم را دنبال کنیم. فقط دانش ما را نمی‌افزایند؛ مهم‌تر از آن، ما را از جزم‌اندیشی و رکود در جهان‌بینی رها می‌سازند.

هادی صمدی
@evophilosophy

‍ ‍ نقش مادری در محاق

سعیده ابیانه
saeedeh.abyaneh@gmail.com

زنان در لحظه­ تصمیم­ گیری برای داشتن فرزند در کشاکش سختی قرار می­ گیرند. از یک سو، نگرانی آن­ها در مورد مسئولیت کودکی که تصمیم به تولدش دارند بی پایان است. از سوی دیگر، آنها دچار تضاد نقشی می­ شوند، هویتی که تاکنون ساخته اند، موفقیت­ های تحصیلی و کاری که به دست آورده اند و اهداف شخصی و آینده ­ای که برای خودشان ترسیم کرده اند را مورد تهدید می­ بینند. آنها به طور کلی بیمناک از دست دادن (خود قبلی) و نظمی که در زندگی ساخته اند هستند و از بیگانگی با زندگی پیش رو می­ هراسند.

در چنین زمینه­ ای می­ توان پرسید چرا امروزه که دنیای مدرن با پیشرفت علم و فناوری و دانش روزافزون پیش روی این مادران قرار دارد آن­ها آرامش و آسودگی و اعتماد به نفس لازم را ندارند؟ چرا در همین دنیای مدرن که بیشترین منابع صرف سرمایه گذاری برای آینده­ کودکان در خانواده می­ شود، شاهد رواج بیشترین اختلالات روحی و روانی در بین آنها هستیم؟ چرا امروزه آمار کودکان مبتلا به آسبرگر یا اوتیسم رو به افزایش است؟ چرا داده های فراوان این دوران، از پیش از بارداری و حین بارداری و پس از بارداری، از آزمایش­ های بسیار گرفته تا چکاپ­ های بعد از زایمان، نمی­ تواند از نگرانی­ های این موجود به ظاهر خردمند که می­ پندارد می­ تواند همه چیز را تحت کنترل خود درآورد کم کند؟ چگونه می­ توان در جامعه­ مدرن در عین حضور اجتماعی زنان در جامعه، کودکان را از آغوش مادران محروم نکرد و در عین حال مادری را به عنوان جایگاهی تاثیرگذار و مهم در جامعه بازتعریف کرد تا اعتماد به نفس از دست رفته­ مادران را به مراقبین و عاشقان اصلی کودکان بازگرداند؟

در پاسخ به این پرسش­ ها به نظر می­ رسد نه جامعه­ سنتی قادر به ایجاد بستری مناسب در جهت ایفای نقش آگاهانه مادران و تاثیرگذاری آنها در زندگی کودکان است و نه جامعه­ مدرن توانسته نقش مادری را با ارزش ­های واقعی اش در جامعه بنمایاند و نسبت­ های دون و کم ارزش را از آن بزداید.

شایسته است مادرانی که امروزه و در بستر جامعه مدرن فرزندان خود را به دنیا می ­آورند از هشیاری لازم برخوردار باشند تا در تله موسسات و بنگاه­ های اقتصادی که در زمینه استاندارد سازی تکنیک­ های فرزند پروری مشغول به کار هستند و آنها را جایگزین شیوه­ های یگانه مادری هر خانواده کرده اند گرفتار نیایند. یک مادر در زمان صلح با خود و پذیرش وظایف نقشی مادری که از درونش بر می­ آید می­ تواند به تعادلی در لحظه زیست اجتماعی و عاطفی­ اش دست یابد.

برای خواندن متن کامل این یادداشت می توانید به لینک زیر مراجعه فرمایید.
https://www.magiran.com/volume/211937

@madresehtabiat

📌مصاحبه با عبدالحسین وهاب‌زاده[خالق ایده مدرسه طبیعت]
طبیعت را به کودکان پس دهید
[روزنامه پیام ما|شماره ۲۸۱۶؛صفحات ۵,۴]
📍محمد(بهمن)عظیمی
🍃با سپاس از فاطمه باباخانی

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت

«کودکی مرحله اثرات دیرپاست: دورانی که خوب یا بد بر همه عمر سایه می‌افکند. این دوران تاثیرگذار امروزه محور پیشرفت برای هر ملتی است که قصد توسعه واقعی داشته باشد و تلاش می‌شود که این مرحله سرنوشت‌ساز زندگی هرچه پربارتر شود.
اما این پرباری نه در تبدیل کودک به انبانی از اطلاعات نظری بی‌ارتباط با زندگی، بلکه در توانا شدن او و تحقق همه استعداد‌های حسی، حرکتی، عاطفی و شناختیست. نیز در رشد خلاقیت، قدرت تخیل، مهارتهای اجتماعی‌اش و تعامل با دیگران است. به بیان دیگر کودک نیازمند رشدی متوازن، سازواره و جامع است نه دستی بلند و حجیم بر پیکری نحیف، آنچنان که نظام های آموزشی کنونی می‌پرورند.»‌

| پیشگفتار کتاب طبیعت و‌کودک‌خردسال |
[ عبدالحسین وهاب‌زاده]
#مدرسه‌طبیعت ری را