دل ایران دوباره سوخت.


انفجاری در مهم‌ترین بندر ترانزیتی کشور، صدای فریاد خاموش مردمی شد که چهل‌وشش سال است زیر بار ظلم و بی‌کفایتی له شده‌اند.

انفجاری نه از سر حادثه، که از دل دپوی متریال ساخت سوخت موشک‌هایی که قرار نیست جز جاه‌طلبی رهبران وطن فروش، هیچ دستاوردی برای این سرزمین داشته باشند.
موشک‌هایی که سهم مردم از آن‌ها جز فقر، آوارگی، تورم، تحقیر، و عقب‌ماندگی نبوده و نخواهد بود.
موشک‌هایی که به بهای نان سفره‌ی مردم، ساخته شدند تا رویای پوسیده‌ی صدور ایدئولوژی را زنده نگه دارند.

چهل‌وشش سال است که این خاک می‌سوزد.
از آتشِ سینما رکس آبادان،
تا ویرانی پلاسکو،
از ریزش متروپل آبادان،
تا شلیک مرگبار به پرواز اوکراینی.
و امروز، انفجار بندر، زخمی تازه بر پیکر نیمه‌جان این ملت.

ده‌ها خانواده، چشم‌به‌راه عزیزانی که دیگر بازنخواهند گشت.
صدها نفر، زخمی و سرگردان، بی‌هیچ امیدی به درمان یا فردا.
صدها خودرو، آخرین داشته‌های مردمی که سال‌هاست چیزی جز ریاضت ندیده‌اند، خاکستر شد.
و باز، جان و مال مردم، بی‌ارزش‌تر از همیشه، در برابر چشمان بی‌تفاوت حکومت، به آتش کشیده شد.

مثل همیشه، پرده‌ای از دروغ بر حقیقت کشیده شد؛
آمار کشته ها دستکاری شدند، دلایل پنهان ماندند، و فریادها در گلو خفه شد.

تا این حکومت برپاست، این چرخه‌ی خون و دروغ ادامه خواهد داشت.
و ما، این مردم خسته و زخمی، در آرزوی روزی خواهیم ماند که زندان جمهوری اسلامی فروبپاشد،
و نسیم آزادی، بر زخم‌های کهنه‌ی ایران بوزد.

#تسلیت 🖤

@IRANTBS_CO

از دوست استراتژیک تا دشمن سرسخت؛

پنج دهه سقوط ایران در باتلاق ضعف

#بخش_اول

بیش از نیم قرن پیش، موضوعی مرتبط با ایران در دستور کار رئیس‌جمهور وقت آمریکا قرار داشت. در آن زمان، بریتانیا تصمیم گرفته بود از منطقه شرق سوئز عقب‌نشینی کند و مسئله یافتن کشوری که بتواند امنیت خلیج‌فارس را تضمین کند به یکی از اولویت‌های جهانی تبدیل شده بود. پیشنهاد لندن این بود که این وظیفه به طور مشترک به ایران و عربستان واگذار شود.

اما شاه ایران خواهان نقشی فراتر بود. او اصرار داشت که این مسئولیت به طور کامل به عهده ایران گذاشته شود. چرا که خلیج‌فارس مسیر حیاتی انتقال انرژی جهان بود و ایفای نقش قدرت برتر منطقه، فرصتی تاریخی برای ایران فراهم می‌کرد تا جایگاهی ویژه در معادلات بین‌المللی به دست آورد.

با این حال، این خواسته شاه با مخالفت انگلیس و برخی چهره‌های سیاسی آمریکا روبه‌رو شد. ولی نیکسون، رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده، نگاهش به خاورمیانه از زاویه دید شاه شکل گرفته بود. همین اختلاف نظر در نهایت منجر به مذاکراتی شد که با پیروزی شاه و پذیرفته شدن خواسته‌اش خاتمه یافت.

ادامه دارد . . .

@IRANTBS_CO

از دوست استراتژیک تا دشمن سرسخت؛

پنج دهه سقوط ایران در باتلاق ضعف

#بخش_دوم

در یکی از این نشست‌ها، نیکسون در واکنش به هشدارهای مشاورانش گفت: «اگر شاه می‌تواند به تنهایی این مأموریت را انجام دهد که چه بهتر. او دوست ماست. من ایران و شاه را دوست دارم و هیچ علاقه‌ای به سایر بازیگران آن منطقه ندارم. ایران تنها شریک قابل اعتماد ما در آنجا است.»

اکنون، پس از گذشت ۵۴ سال، دوباره مسئله ایران روی میز رئیس‌جمهور آمریکاست. اما این بار، همه‌چیز متفاوت شده است. انقلاب ۵۷ همه‌چیز را زیر و رو کرد. این بار ایالات متحده، ایران را نه از زاویه دید یک متحد، بلکه از دریچه دشمنان سابق نگاه می‌کند؛ همان‌هایی که نیکسون از آن‌ها دل خوشی نداشت.

اینجاست که یک پرسش مهم پیش می‌آید: از این جابه‌جایی موقعیت چه به دست آورده‌ایم؟ آیا امنیت‌مان بیشتر شده؟ بیش از چهار دهه است که در سایه تهدید و جنگ زندگی می‌کنیم. آیا رفاه‌مان افزایش یافته؟ تولید ناخالص داخلی کشور هیچ‌گاه به سطح سال‌های پیش از انقلاب نرسیده است.

آیا آزادی‌های ما بیشتر شده است؟ امروزه حتی بر سر پوشش مردم نیز محدودیت‌های خشن اعمال می‌شود و جان انسان‌ها به خاطر مخالفت با سلیقه گروهی معدود گرفته می‌شود. آنچه از آن انقلاب و آن تصمیمات نسنجیده نصیب ملت شد، چیزی جز خسارت نبوده است.

ادامه دارد ...

@IRANTBS_CO

از دوست استراتژیک تا دشمن سرسخت؛

پنج دهه سقوط ایران در باتلاق ضعف

#بخش_پایانی

جمهوری اسلامی، ایران را به‌شدت تضعیف کرده است و این ضعف، صرفاً یک مسئله تاریخی یا حیثیتی نیست؛ بلکه مستقیماً بر زندگی امروز مردم سایه انداخته است. از سفره‌های خالی گرفته تا امنیتی که هر روز بیشتر فرو می‌پاشد، هر چه می‌گذرد، اوضاع اسفناک‌تر می‌شود.

ما ناچاریم به این سقوط پایان دهیم. باید ریشه‌های این ضعف را شناسایی و برای همیشه از میان برداریم. تا زمانی که جمهوری اسلامی بر سر کار است، این روند ادامه خواهد داشت و هر ناآگاه یا فرصت‌طلبی، در هر گوشه‌ای از دنیا، می‌تواند سهمی از میراث این سرزمین را به غارت ببرد.

و خطاب به آن‌هایی که چشم به منافع شخصی دوخته‌اند و تصور می‌کنند با به نتیجه رسیدن مذاکرات یا معامله با این نظام، سهمی از این ویرانه خواهند برد:
فریب این توهم را نخورید! این آتش، همه را در بر می‌گیرد. سونامی نکبت، دامن همه را خواهد گرفت؛ حتی شما، هم‌وطنی که امروز خود را برنده این بازی می‌پنداری. این کشتی اگر غرق شود، کسی از امواجش در امان نخواهد بود.

#امین_شجاعی

@IRANTBS_CO

به اطلاع شما عزیزان می‌رسانم که از این پس امکان ارسال پیام و مشارکت در بحث‌ها برای اعضای محترم فعال گردیده است.

🔹 هدف از این تصمیم، استفاده از دیدگاه‌ها، تجربیات و نظرات ارزشمند شما عزیزان و تبدیل این فضا به یک محیط تعاملی و سازنده می‌باشد.

⚠️ لطفاً توجه فرمایید:

ارسال پیام صرفاً در چارچوب موضوعات مرتبط با محتوای کانال مجاز است.

هرگونه بی‌احترامی، جدل‌های بی‌مورد یا ارسال مطالب خارج از موضوع منجر به مسدود شدن فرد خاطی خواهد شد.

در صورت تمایل به گفت‌وگوی بیشتر، می‌توانید از طریق پیام خصوصی نیز با بنده در ارتباط باشید.

🔹 امیدوارم با همکاری شما عزیزان، محیطی پویا و محترمانه برای تبادل نظر فراهم گردد.

با آرزوی بهترین‌ها
#امین_شجاعی

@IRANTSB_CO

تحلیل جامع #پارسان

که در تاریخ 26 آذر ماه 1402 انجام شد و امروز مطابق همان تحلیل است

پ ن:

مشاهده این تحلیل ها شاید بتواند کمکی باشد در تکمیل دیدگاه شما به تحلیل بازار

✅دسترسی رایگان✅

لینک تحلیل
👇👇👇👇

🌐 https://irantbs.com/?p=3215

#سکانس_اول

پست بعدی
👇👇👇👇

#سکانس_دوم

این اوباش تصور میکنند که تاریخ را باید در ChatGPT و گوگل خواند

پست بعدی
👇👇👇👇

#سکانس_سوم

پ ن: وقتی دست تجزیه طلب بودن جیره خوار بودن امثال این اوباش مشخص میشود

پست بعدی
👇👇👇👇

#پایان

پ ن: خواهشا هیچ صحبتی را بدون مستندات نپذیرید

پ ن 2: سر در آن سازمان بورس و کارگزاری که امثال این پلشت وطن فروش مدیرش است

@IRANTBS_CO

صحبت های ترامپ

While your skill has turned dry deserts into fertile farmland, Iran's leaders have managed to turn green farmland into dry deserts as their corrupt water mafia – let's call it the water mafia – causes droughts and empty riverbeds. They get rich, but they don't let the people have any of it. And then, of course, there's the key difference at the root of it all. While the Arab states have focused on becoming pillars of regional stability and world commerce, Iran's leaders have focused on stealing their people's wealth to fund terror and bloodshed abroad. Most tragic of all, they have dragged down an entire region with them. Countless lives were lost in the Iranian effort to maintain a crumbling regime in Syria. Look at what happened with Syria. In Lebanon, their Hezbollah proxies have pillaged the hopes of a nation whose capital, Beirut, was once called the Paris of the Middle East. Can you imagine? All of this misery and so much more was entirely avoidable. Absolutely avoidable. And Mohammed knew that. He knew that. Smart people knew that. If only the Iranian regime had focused on building their nation up instead of tearing the region down. Yet I'm here today not merely to condemn the past chaos of Iran's leaders, but to offer them a new path and a much better path toward a far better and more hopeful future.

از آنجایی که هر خبرگزاری همان قسمتی که در راستای سیاست خودش است منتشر میکند

ترجمه صحبت ها را هم آماده کردم

👇👇👇👇


در حالی که مهارت‌های شما بیابان‌های خشک را به زمین‌های حاصلخیز تبدیل کرده است، رهبران ایران موفق شده‌اند زمین‌های سبز و حاصلخیز را به بیابان‌های خشک تبدیل کنند؛ چرا که مافیای فاسد آب – که بهتر است آن را «مافیای آب» بنامیم – باعث خشکسالی و خشک شدن بستر رودخانه‌ها شده است. آن‌ها ثروتمند می‌شوند، اما اجازه نمی‌دهند مردم از این منابع بهره‌مند شوند.

و البته، تفاوت کلیدی در ریشه‌ی همه این مشکلات است. در حالی که کشورهای عربی بر تبدیل شدن به ستون‌های ثبات منطقه‌ای و تجارت جهانی تمرکز کرده‌اند، رهبران ایران تمرکز خود را بر دزدیدن ثروت مردمشان برای تأمین مالی ترور و خونریزی در خارج از کشور گذاشته‌اند.
تأسف‌بارترین بخش این ماجرا این است که آن‌ها کل منطقه را هم با خود به سقوط کشانده‌اند. بی‌شمار جان در تلاش ایران برای حفظ رژیم در حال فروپاشی سوریه از دست رفت. فقط نگاهی بیندازید به آنچه در سوریه رخ داد. در لبنان، نیروهای نیابتی آن‌ها یعنی حزب‌الله، امیدهای ملتی را به تاراج بردند؛ ملتی که پایتختش، بیروت، روزگاری به «پاریس خاورمیانه» معروف بود.
می‌توانید تصور کنید؟ تمام این بدبختی‌ها و حتی بیش از این‌ها، کاملاً قابل اجتناب بود. کاملاً قابل اجتناب. و محمد این را می‌دانست. افراد آگاه این را می‌دانستند.
ای کاش رژیم ایران به جای نابود کردن منطقه، بر ساختن کشور خود تمرکز می‌کرد.

اما امروز اینجا هستم، نه فقط برای محکوم کردن آشوب‌های گذشته رهبران ایران، بلکه برای ارائه یک مسیر جدید و بسیار بهتر، به سوی آینده‌ای بسیار روشن‌تر و امیدوارکننده‌تر

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
هزار بادهٔ ناخورده در رگ تاک است

#اقبال_لاهوری

همه‌ی ما دعوت به مطالعه و تحقیق را بارها شنیده‌ایم، اما وقتی این دعوت از زبان فردی با این رزومه شنیده می‌شود،
بیشتر شبیه شوخی تلخ است تا توصیه‌ای جدی.

آقای گل باغ
این تلاش بی‌نتیجه‌ شما برای پر جلوه دادن محتوای تهی ذهنتان، چیزی جز ژست بی‌مایه‌ی روشنفکری نبود که خیلی زود دم خروسش بیرون زد.

درِ همان دانشگاهی را گل گرفت که به شما و امثال شما دکترا داده است.
هرچند، نوشتن پای منبر امثال صدرالدین موسوی هم اگر ثمره‌اش لمپنیسم و بی مایگی باشد،
تعجبی ندارد که خمینیِ جانی و قاتل را با مهاتما گاندی مقایسه کنید.🤦‍♂️

از دوستان بابت اتلاف وقت عذر می‌خواهم،🙏
البته تنها فایده این گفت‌وگو همین بود که سطح استدلال (بخوانید: خزعبِلات) این جماعت را روشن‌تر از همیشه ببینیدو فریب مدرک دکترا در ایران را نخورید

پ ن: مطالعه کامنت ها در پست ریپلای شده

ارادتمند
#امین_شجاعی

@IRANTBS_CO

متهم شدیم به بی سوادی توهم دانایی

عجب . . .

✍️ یادداشت

اسارت در توهم دانستن؛ از خودفریبی تا مهندسی افکار


یکی از مخرب‌ترین خطاهای ذهن انسان، توهم دانایی یا آن‌گونه که در ادبیات علمی شناخته می‌شود Illusion of Knowledge است؛ وضعیتی که در آن فرد تصور می‌کند بیش از آنچه واقعاً می‌داند، می‌داند. این پدیده که در روان‌شناسی شناختی به‌عنوان «خطای دانستنِ خیالی» یا «وهم دانایی» شناخته می‌شود، امروز به یکی از آفات جدی جامعه ایران بدل شده است.

دیوید دانینگ و جاستین کروگر، دو روان‌شناس برجسته دانشگاه کرنل، در مقاله‌ای با عنوان «نادان و بی‌خبر: چگونه ناتوانی در درکِ بی‌کفایتی خود، باعث توهم توانایی می‌شود»

"Unskilled and Unaware of It: How Difficulties in Recognizing One’s Own Incompetence Lead to Inflated Self-Assessments"

در سال 1999 نشان دادند که افراد کم‌دانش و کم‌تجربه نه‌تنها عملکرد ضعیفی دارند، بلکه توانایی تشخیص این ضعف را نیز ندارند.
به بیان دیگر، وهم دانایی همان لحظه‌ای است که نادانی با چهره‌ی دانایی ظاهر می‌شود، و همین باعث اعتمادبه‌نفس کاذب و اظهارنظرهای بی‌پایه می‌شود.

▪️در ایران امروز، این پدیده به کمک رسانه‌های اجتماعی و فرهنگ مصرف "داده‌های فست‌فودی" ابعاد نگران‌کننده‌ای یافته است. شبکه‌های اجتماعی، با بمباران ذهنی کاربران با تیترهای جنجالی، کلیپ‌های چند ثانیه‌ای و روایت‌های ساده‌سازی‌شده، میلیون‌ها نفر را به تصورِ دانستن همه چیز کشانده‌اند.
در چنین فضایی، حوصله مطالعه‌ی منابع جدی، مستند و علمی از میان رفته و سطحی‌نگری، جای تحقیق و تأمل را گرفته است. همه چیز خلاصه می‌شود در «چیزی که در اینستاگرام یا توییتر دیدم»، «یکی گفت»، یا «همه می‌گن».

این وضعیت، همان سناریوی مطلوب نظام‌های سلطه‌گر و اقتدارطلب است؛ سناریویی که نوام چامسکی، زبان‌شناس و منتقد برجسته آمریکایی، در کتاب مشهور خود با عنوان «مهندسی رضایت: اقتصاد سیاسی رسانه‌های جمعی» توصیف میکند

Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media

چامسکی توضیح می‌دهد که نظام‌های سلطه‌گر، بیش از آنکه به دنبال سرکوب فیزیکی باشند، به دنبال کنترل ذهن‌ها هستند. آن‌ها ترجیح می‌دهند مردمی داشته باشند که تصور می‌کنند آگاه‌اند، اما در حقیقت گرفتار لایه‌های عمیق ناآگاهی و اطلاعات دستکاری‌شده‌اند.
مردمی که جرأت نمی‌کنند بپرسند "از کجا معلوم؟" و به سادگی آنچه را که برایشان تکرار می‌شود، واقعیت مطلق می‌پندارند.

اما رهایی از این چرخه‌ی تحمیق، تنها از یک راه ممکن است:
یاد گرفتنِ این‌که هر حرفی را بی چون‌وچرا نپذیریم.
هر ادعایی، هر نقل قولی، هر ویدیویی و هر تحلیلی باید به پشتوانه‌ی منابع معتبر، مستند و علمی سنجیده شود.

اگر توان عمیق شدن نداریم،
دست‌کم شجاعت سکوت را داشته باشیم.
بی‌هراس بگوییم «نمی‌دانم»،
اگر نمی‌دانیم، بپرسیم
و پیش از آنکه بپذیریم،
درخواستِ دلیل و مدرک کنیم.

در یادداشت بعدی، تلاش خواهم کرد به این پرسش بپردازم که اگر دانستن همه چیز ممکن نیست، چگونه می‌توان آگاه‌تر، واقع‌بین‌تر و کم‌خطاتر بود؛ یا به بیان ساده‌تر، چگونه "نادان نباشیم".


ارادتمند
#امین_شجاعی

🚨دانلود منابع در کامنت ها

@IRANTBS_CO