#نکته_ها_ی_دستوری
#کاربرد_ها_و_تفاوت_ها_ی_است_و_هست
هرچند در گفتار و نوشتارِ روزانه و مردمی و گاهی حتی در ادبیات فاخر،"است و هست" تفاوتی نداشته،پیوسته بجای همدیگر بکار میروند ولی تمایز آنها در زبان معیار و علم دستور بی فایدتی نیست.
"است" فعل ناقصی است که بواسطه یک کلمه دیگر که مکمل نامیده میشود،صفتی را به مسندالیهی(نهادی) نسبت میدهد.مثلا در جمله "یادگیریِ دستور آسان است" فعل است، به کمک مکمل خود یعنی آسان؛ صفت سادگی را به یادگیری دستور نسبت میدهد.
"هست" فعل تام و بمعنای وجود داشتن است.کتاب روی میز هست؛ یعنی کتاب روی میز وجود دارد.اینک به مثالهای زیر توجه شود:
-ایران یک کشور است.
-کشوری در جهان هست به نام ایران.
هرگاه بین استفاده از است و هست شکی پیش آمد؛باید دقت کرد که اگر صفتی را به چیزی نسبت میدهیم،فعل "است"ولی اگر معنای وجود داشتن و بودن را میجوییم، "هست" فعل مناسب خواهد بود.مثلا در ابیات حافظ و سعدی:
-مرا شرطی است با جانان که تا جان در بدن دارم/هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم(حافظ)
-مرا خود با تو چیزی در میان هست
وگرنه روی زیبا در جهان هست(سعدی)
در بیت سعدی فعل "هست" بدرستی بکار رفته اما در بیت حافظ، "است" مسامحتا بجای "هست" نشسته!
در پایان یادآور میشود که مصدر هر دو فعل مذکور، "بودن" است و اینکه در برخی کتابهای دستور از استن و هستن بعنوان مصادر آنها یاد شده؛ سخن درستی نیست.
@jamshidfarahmand
#کاربرد_ها_و_تفاوت_ها_ی_است_و_هست
هرچند در گفتار و نوشتارِ روزانه و مردمی و گاهی حتی در ادبیات فاخر،"است و هست" تفاوتی نداشته،پیوسته بجای همدیگر بکار میروند ولی تمایز آنها در زبان معیار و علم دستور بی فایدتی نیست.
"است" فعل ناقصی است که بواسطه یک کلمه دیگر که مکمل نامیده میشود،صفتی را به مسندالیهی(نهادی) نسبت میدهد.مثلا در جمله "یادگیریِ دستور آسان است" فعل است، به کمک مکمل خود یعنی آسان؛ صفت سادگی را به یادگیری دستور نسبت میدهد.
"هست" فعل تام و بمعنای وجود داشتن است.کتاب روی میز هست؛ یعنی کتاب روی میز وجود دارد.اینک به مثالهای زیر توجه شود:
-ایران یک کشور است.
-کشوری در جهان هست به نام ایران.
هرگاه بین استفاده از است و هست شکی پیش آمد؛باید دقت کرد که اگر صفتی را به چیزی نسبت میدهیم،فعل "است"ولی اگر معنای وجود داشتن و بودن را میجوییم، "هست" فعل مناسب خواهد بود.مثلا در ابیات حافظ و سعدی:
-مرا شرطی است با جانان که تا جان در بدن دارم/هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم(حافظ)
-مرا خود با تو چیزی در میان هست
وگرنه روی زیبا در جهان هست(سعدی)
در بیت سعدی فعل "هست" بدرستی بکار رفته اما در بیت حافظ، "است" مسامحتا بجای "هست" نشسته!
در پایان یادآور میشود که مصدر هر دو فعل مذکور، "بودن" است و اینکه در برخی کتابهای دستور از استن و هستن بعنوان مصادر آنها یاد شده؛ سخن درستی نیست.
@jamshidfarahmand