امروز زادروز جمشید ارجمند است که اگر در ۲۳ تیر ۱۳۹۵ ما را ترک نکرده بود امروز ۸۴ ساله می‌شد. این عکس را به همین بهانه منتشر کردیم؛ عکسی که دو نفر دیگر از حاضران در آن نیز از میان ما رفته‌اند: دکتر هوشنگ کاوسی سوم فروردین ۹۲ در ۹۱سالگی رفت و عباس کیارستمی چهاردهم تیر ۹۵ در ۷۶ سالگی.
این عکس اواسط دهه هفتاد در محل اولیه موزه سینما(لاله‌زارنو، کوچه پیرنیا) گرفته شده و بجز رفتگان یادشده، چهار نفر از بانیان و مؤسسان موزه نیز در عکس هستند: امیر اثباتی، جمال امید، بهزاد رحیمیان و عزیز ساعتی که عمرشان درازباد. موسس دیگر موزه، زنده‌یاد عزت‌الله انتظامی، از غایبان این عکس تاریخی است.
@filmemrooz_official
#فیلم_امروز #عکس #عباس_کیارستمی #نوستالژی #سینمای_ایران

کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

این روزها که بازار بحث و گفتگو درباره سریال «زخم کارى» داغ است و نمونه‌هاى جدید دیگرى هم در راه است بد نیست از این اقتباس جنایى معمایى دهه شصت یاد کنیم. لااقل مقایسۀ تیپ و شمایل تبهکاران سى چهل سال پیش با خلاف‌کارهاى امروزى نشان مى‌دهد امروزی‌ها نونوار و شیک و مرتب‌اند و لااقل از ظاهرشان نمى‌شود فهمید که کارشان چیست.*
«‌فیل در تاریکی» ساخته نعمت حقیقی (۱۳۶۸) بر اساس رمانی جنایی نوشته قاسم هاشمی‌نژاد (۱۳۵۵) ساخته شده و جزو معدود نمونه‌های اقتباس آبرومند است. عموما در سینمای ایران اقتباس خیلی کم و دیر شکل می‌گیرد و تفاهم و همکاری بین نویسنده و کارگردان به‌سختی به وجود می‌آید. معمولا هم پروژه‌هایی که فیلم‌نامه‌شان بر اساس رمان یا داستانی نوشته می‌شود، در نهایت به مشکل برمی‌خورند و روند کار با دلخوری پیش می‌رود. دلیلش شاید این باشد که کار گروهی در ایران رایج نیست و هر کس جایگاه خودش را نمی‌شناسد. نویسنده انتظار دارد از تک‌تک کلماتش در اقتباس تصویری استفاده شود و سینماگر هم می‌خواهد کلا بکوبد و از نو بسازد!
نویسندگان بهترین رمان‌های خارجی در سینمای جهان به‌سرعت و حتی پیش از اتمام نگارش کامل داستان، قرارداد اقتباس سینمایی می‌بندند، و تقریبا هر رمان قابل توجهی، حتی آثار مناسب کودکان، فانتزی و سوررئال برگردانی سینمایی یا تلویزیونی دارند. ولی بهترین رمان‌های تاریخ ادبیات ما، مثل «داستان جاوید» اسماعیل فصیح یا «کلیدر» محمود دولت‌آبادی، یا حتی «بامداد خمار» فتانه حاج‌سیدجوادی و بسیاری از داستان‌های دیگر که قابلیت به تصویر کشیده شدن دارند، همچنان در مرحله خیال‌بافى متوقف‌اند و هیچ‌وقت هم ساخته نمی‌شوند.
@filmemrooz_official
*مقایسۀ قیمت بنز مدل بالا و تورّم چندصدهزار درصدی آن طی 34سال اخیر هم خالی از فایده نیست.

#فیلم_امروز #فیلم #فرامرز_قریبیان #بنز #سینمای_ایران

کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

...در سال‌های اخیر، فضای روانی جامعه به دلیل حوادثی که در کشور رخ داده، چنان به سوی افسردگی و نومیدی پیش رفته که نه شور و شوق گذشته را در فضای سینما می‌بینیم نه در میان همکاران خودمان. لطفا بیاییم شعارهای کلیشه‌ای مورد پسند مسئولان و مدیران در باب ایجاد امید و پرهیز از سیاه‌نمایی را کنار بگذاریم. در حالی که بسیاری از آنان در تضاد با شعارهای کیلویی بابت ایجاد امید و صدور وعده‌های پوچ و دروغین، به‌شدت در حال تولید یأس و سرخوردگی از طریق سرکوب و تحقیر هستند، از رسانه‌ها انتظار ترویج امید در جامعه دارند! در همین محدودۀ سینما، این همه سینماگران متهم و محکوم و ممنوع‌ازکار، انزوای سینماگران مستقل، مهاجرت‌ها، خانه‌نشینی‌ها و نومیدی کسانی که طی سال‌ها پرورده شده‌اند و جزو سرمایه‌های فرهنگی جامعه هستند، وضعیتی غیرعادی ایجاد کرده که با شعارهای کلیشه‌ای درمان نمی‌شود.
زمانی از یکی‌دو ماه پیش از آغاز جشنواره، برخی از همکاران مجله با اشتیاق تماس می‌گرفتند که برای گرفتن کارت جشنواره، فراموش‌شان نکنیم؛ حتی همکاران گاه‌به‌گاه که شاید سالی یک یا دو مطلب به ما می‌دادند، یا پیش‌کسوت‌های خیلی کم‌کار که به هر حال حق آب‌وگل داشتند و از این فرصت برای تماشای فیلم‌ها استفاده می‌کردند. اما در سال‌های اخیر این تماس‌ها و تقاضاها به شکل چشم‌گیری کم شده و در دو سال اخیر، کار به جایی رسیده که محض رعایت مناسبات همکاری و برای اجرای وظایف ژورنالیستی‌مان، ناچاریم خودمان با همکاران تماس بگیریم و از بابت کارت جشنواره از آن‌ها استعلام کنیم! «امسال کارت جشنواره نمی‌خواهید؟... نمی‌خواهید؟» اغلب پاسخ‌ها منفی است. و وقتی این پاسخ‌ها را در آستانۀ رویدادی می‌شنویم که زمانی این همه اشتیاق به وجود می‌آورد و مهم‌ترین حادثۀ سینمایی سال بود، از خود و دیگران، از روزگار و سازندگان این روزگار می‌پرسیم چه به روزمان آمده که حالا دیگر همکاران ما، مثل بسیاری دیگر از مشتاقان سابق جشنواره، چنین بی‌اشتیاق شده‌اند؟...*
@filmemrooz_official
*از متن سرمقالۀ سی‌وپنجمین شمارۀ «فیلم امروز»

نسخۀ چاپی شمارۀ بهمن از طریق کیوسک‌های مطبوعات و نسخۀ دیجیتال از طریق سایت مجله و سامانۀ فیدیبو در دسترس شما است.

#فیلم_امروز #سینمای_ایران #جشنواره #جشنواره_فجر

کانال یوتیوب فیلم امروز
youtube.com/@filmemrooz

علی نصيريان: بد دنيايى شده...

گفت‌وگوى مفصل و شنیدنى عباس یارى با استاد على نصیریان با این‌که مدتى پیش انجام شده و بارها (گاه با رعایت حق مؤلف و اغلب بدون ذکر منبع) در فضاى مجازى بازنشر شده و بسیارى از بخش‌هاى این مصاحبه و حرف‌هاى جالب مطرح‌شده را در قالب کلیپ‌هاى انگیزشى و تک‌جمله‌هاى جذاب میلیون‌هابار دست به دست کرده‌اند ولى هنوز تکه‌هاى ناب و مرغوب که به بازدیدن و بازشنیدن بیرزد فراوان دارد.
متن کامل گفت‌وگو را به‌زودى با تدوین جدید و ضرباهنگى پرحس‌وحال‌تر در کانال یوتیوب «فیلم امروز» خواهید دید ولى زادروز استاد نصیریان بهانه شد که برش کوتاهى از آن ویدئو را تقدیم‌تان کنیم، به‌ویژه که استاد این چند وقت اخیر چندان در مرکز فعالیت و حضور در برابر دوربین نبوده و تماشاى این چند دقیقه شاید براى رفع دلتنگى دوستدارانش هم غنیمت باشد.

امروز، نخستین روز از نودومین سال زندگی استاد نصیریان است.

@filmemrooz_official
#فیلم_امروز #علی_نصیریان #زندگی #بازیگر #سینمای_ایران

کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

سینمای ایران واقعاً همین است؟!

آرمین ابراهیمی🖋آیا بضاعت سینمای ایران همین قدر است که جشنواره‌ی فجر نشان می‌دهد؟ آیا وضع خرابِ حرف‌زدنِ برخی از به‌اصطلاح تهیه‌کننده‌ها جلوی دوربین، نشانگر متوسط سوادِ تهیه‌کننده‌‌های ایرانی‌ست؟ کسانی که به اسم کارگردان روی سنِ جشنواره برای لحظاتی نصب و بعد کَنده می‌شوند می‌توانند نماینده‌ی سینمای جوان ایران باشند؟ پاسخ همه‌ی این‌ها به احتمال زیاد منفی است.

اما فاصله‌ی ویترینِ جشنواره‌ی فجر با بضاعت واقعی سینمای ایران چقدر است؟ زمین تا آسمان؟ یعنی اگر همین فردا جشنواره‌ای واقعاً مستقل و بدون دخالت نهادهای مختلف از تولیدات سال گذشته‌ی سینمای ایران برگزار شود، تفاوت کیفی‌اش با جشنواره‌ی کنونی ما را متحیر خواهد کرد؟

در این سال‌ها با وضعیتی که برای سینماگران ساخته شده، با تشدید سانسور، توقیف فیلم‌های پروانه‌دار، ممنوعیت‌ها و محدودیت‌ها، و میدان دادن به کمدی‌های سخیف بسیاری از تولید فیلم خوب دلزده و پشیمان شده‌اند. ریسک و عواقبِ تولید درست چنان بالا رفته که عملا چیزی در بساطِ سینمای مستقل باقی نمانده است. فرهنگْ اگر جایی قیچی شد ژن‌های پیشاقیچی را بازتولید نخواهد کرد. آنچه به روزِ «سنتوری» آمد روی کارنامه‌ی هر آدمی در دنیا می‌توانست اثری ویران‌گر بگذارد یا حتی خود شخص را از زندگی ساقط کند، پس توقع‌مان را با حوادث تنظیم کنیم و انتظار نداشته باشیم کسی بتواند پس از فاجعه همچنان آثار درخشان رو کند.

اگر همین امروز محدودیت مجوز و ممنوعیت‌های موضوعی و غیره را کنار بگذارند به چیزی بیش از یک سال وقت نیاز است تا فیلم‌هایی غیرسفارشی درخور آن جشنواره‌ی خیالی آماده شود. پس تا آن وقت بهترین کار همین فوتبال پخش‌کردن در سالن جشنواره‌ی فیلم است.

صفحه اینستاگرام فیلم امروز:
@filmemrooz_official
کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

#فیلم_امروز #سینمای_ایران #جشنواه_فیلم_فجر

«شب‌نشینی در جهنم» در استودیو میثاقیه به کارگردانی موشق سروری آغاز شد و در اواسط کار تولید، خاچیکیان هم به تیم کارگردانی پیوست.
این فیلم با توجه به سال تولیدش، از نظر نوآوری‌های فنی خصوصا استفاده از دکورها (که تماماکار خود سروری بود) نمونه‌ای مثال زدنی در تاریخ سینمای ایران است.
موشق سروری 25 بهمن ۱۲۸۹ خورشیدی با نام موشق سارواریان در تهران زاده شد. از سال ۱۳۱۴ به مدت یک سال‌ونیم سردبیری دوهفته‌نامه‌ای به نام نورهاسکرد را به عهده داشت و سپس چند نمایش کودکان را کارگردانی کرد که نویسندگی برخی از آن‌ها را نیزخودش انجام داده بود. علاقه‌اش به گرافیک و تبلیغات موجب شد تا همراه برادرش، ناپلئون سروری، آتلیه‌ای تأسیس کند و علاوه بر تهیه تصاویر، اعلان‌ها و آگهی‌ها، برای تئاتر و سپس سینما دکور بسازد. طراحی و نقاشی اعلان‌های بزرگ سر در سینماها از جمله کارهای موشق سروری و برادرش است.
او از سال ۱۳۳۴ به سینما روی آورد و نخستین فیلمش را با نام «مهتاب خونین» برای استودیو میثاقیه کارگردانی کرد.
«حاجی‌جبار در پاریس» (۱۳۴۰) و «شاهنامه آخرش خوشه» (۱۳۴۰) دو فیلم دیگر موشق سروری به عنوان کارگردان، فیلمنامه‌نویس و دکوراتور هستند؛ که فیلم دوم ناتمام ماند. ساخت دکور فیلم‌هایی مثل «زندانی امیر» (اسماعیل کوشان، ۱۳۲۷) و «رستم و سهراب» (شاهرخ رفیع، ۱۳۳۶) از جمله دیگر کارهای سروری در زمینه ساخت دکور هستند.
موشق سروری مردادماه ۱۳۶۰ بر اثر بیماری دیابت درگذشت.

@filmemrooz_official
#فیلم_امروز #کارگردان #فیلم #فیلم_قدیمی #نوستالژی #سینمای_ایران

کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

جاى شما خالى، فیلم‌تان ترکاند!

تشویق ممتد برای «کیک محبوب من» و جای خالی کارگردانان آن، بهتاش صناعی‌ها و مریم مقدم در جشنواره فیلم برلین.
بهتاش صناعی‌ها و مریم مقدم به علت ممنوع‌الخروج بودن موفق نشدند در برلیناله حضور داشته باشند.

@filmemrooz_official
#فیلم_امروز #فیلم #کیک_محبوب_من #جشنواره_برلین #سینمای_ایران

کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

... علی حاتمی ببینیم.
@filmemrooz_official
جمشید مشایخی و محمدعلی کشاورز در نمایی از «کمال‌الملک» (علی حاتمی، 1362).
صداپیشگان: منوچهر اسماعیلی و احمد رسول‌زاده.

#فیلم_امروز #علی_حاتمی #فیلم #دیالوگ #سینمای_ایران

کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

پردیس افکاری بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون ایران عصر امروز پنجشنبه سوم اسفند ماه از دنیا رفت.
همسر او محمد نجفی، شب گذشته در گفتگو با ایسنا با ارایه جزییاتی درباره بیماری همسرش که دچار سرطان کبد بود و در مدت کوتاهی، به وضعیتی وخیم رسیده بود، ابراز تاسف کرد: «از زمان تشخیص بیماری همسرم تا به امروز کمتر از یک هفته گذشته. متاسفانه این بیماری پنهان بود و ما اصلا متوجه آن نشدیم و حال و روز ایشان هم طوری نبود که احتمال بیماری بدهیم. از زمان بروز بیماری، خیلی زود به این مرحله حاد رسید و به سرعت تمام کبد را گرفت و به بخشی از ریه هم سرایت کرده است.»

پردیس افکاری متولد ۱۳۴۲، دانش آموخته رشته تئاتر از دانشگاه آزادبود و فعالیت خود را در سینما با فیلم «شاخه‌های بید» (امرالله احمدجو، ۱۳۶۷) آغاز کرد.
افکاری در سینما با کارگردانانی چون سیروس الوند، محمد علی سجادی، امرالله احمدجو، حسن فتحی، کریم آتشی و حمید رخشانی همکاری کرد و بازی در فیلم‌های «دخترک کنار مرداب»، «گزل»، «کیفر»، «برخورد»، «پرواز را به خاطر بسپار»، «پنجاه روز التهاب»، «ضربه آخر»، «بانی چاو» و... جزو کارنامۀ بازیگری او در سینما است.
تئاترهای سوسنگرد، ابن‌سینا، باغ آلبالو، زیرگنبد کبود، ژاندارک، عروسی، عاشق‌کشون و دندون طلا، و همچنین فیلم‌ها و نمایش‌های تلویزیونی متعدد از جمله هادی و هدی، بزبز قندی(عروسک‌گردان)، غروب یک روز بارانی، غفلت، معین پزشک، با طراوت، فکر پلید، خانه شماره پنجم، این یک دادگاه نیست و در مسیر زاینده رود، بخش دیگری از کارنامه هنری این بازیگر است.
@filmemrooz_official
عکس: پردیس افکاری در «بانی‌چاو» (احمدرضا گرشاسبی، 1374)

#فیلم_امروز #پردیس_افکاری #فیلم #بازیگر #سینمای_ایران

کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

🖋... وجود فضای دوقطبی در سینمای ایران کاملا پیداست. عمدۀ سینماگران مهم و معتبر از وضعیت موجود ناراضی و به شکل‌های مختلف و دلایل روشن از صحنه غایب‌اند اما مدیران و مسئولان و برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران از این اوضاع ابراز رضایت می‌کنند و می‌خواهند با همین دست‌فرمان - بلکه هم بیش‌تر و شدیدتر! - پیش بروند. هرچند این سیاست‌گذاران با لحن و بیانی دیپلماتیک از کلیت سینما توصیف مثبتی می‌کنند اما طرف‌داران این نگاه در جناح قدرت، با ابراز شعف و خشنودی، پنهان نمی‌کنند که از مسیر پیش رو کاملا راضی‌اند و صراحت بیش‌تری در این زمینه دارند. آن‌ها بارها نارضایتی و حتی خشم خود را از حضور سینماگران غیرخودی ابراز داشته‌اند و بنابراین دو دورۀ اخیر جشنوارۀ فجر به عنوان بخشی از روند تصفیۀ سینمای ایران و یکسان‌سازی صنعت تولید رسمی فیلم در جمهوری اسلامی قابل‌تحلیل است.
دو پارۀ پیکر سینمای ایران (که بخش کوچک‌تر آن در همراهی با سیاست‌گذاران است) به‌سرعت در حال فاصله گرفتن از یک‌دیگرند و بخش حرفه‌ای آن از سوی بخش دیگر طرد می‌شود. امروز که این سرمقاله نوشته می‌شود دو رویداد معنادار در پیوندی بی‌چون‌وچرا با موضوع مورد بحث اتفاق افتاده است. یکی لو رفتن فیلم اخیر وحید جلیلوند «شب، داخلی، دیوار» در فضای مجازی با همان فرمول و مسیر و سناریوی آشنای همیشگی. فیلمی که پس از موفقیت در جشنواره‌های جهانی به آن اجازۀ نمایش داخلی داده نشد و طبق معمول از یکی از روزنه‌های متصل به شبکۀ پخش جهانی آن لو رفت و طبعا امکان نمایش عمومی رسمی در داخل کشور را از دست داد...
اتفاق دیگر نمایش «کیک محبوب من» در جشنوارۀ فیلم برلین بدون حضور کارگردان‌هایش (بهتاش صناعی‌ها و مریم مقدم) در آن‌جا به دلیل ممنوع‌الخروج بودن آن‌ها بود. جشنوارۀ برلین هم که به تعبیری سیاسی‌ترین جشنوارۀ درجۀ الف دنیاست می‌تواند از این ماجرا استفاده کند و طبعا می‌کند. نحوۀ حضور بازیگر فیلم (لیلی فرهادپور) در خود فیلم و در جشنواره همراه با عکس همدلی‌برانگیز زوج کارگردان در دستان او هم زمینۀ لازم را برای آن‌چه مطلوب ریل‌گذاران نیست فراهم می‌کند.
اما راستش این فضایی است که خود آن‌ها مهیا کرده‌اند، در حالی که همه می‌دانند نتیجۀ چنین سیاست‌هایی چیست: بیرون راندن سینمای مستقل و سینماگران معتبر، و تقویت سینمای بی‌خاصیت دولتی که فقط به درد آمار دادن و بیلان ساختن برای رؤسا مى‌خورد...*
@filmemrooz_official
*از سرمقالۀ سی‌وششمین شمارۀ «فیلم امروز»

ویدئو: «شب، داخلی، دیوار»

#فیلم_امروز #فیلم #سینمای_ایران #نوید_محمدزاده #شب_داخلی_دیوار

کانال یوتیوب فیلم امروز
youtube.com/@filmemrooz

در آستانۀ سال نو...

🖋سال ۱۴۰۲ برای ما با خودکشی غم‌انگیز و ناباورانۀ کیومرث پوراحمد شروع شد، با قتل فجیع و وحشیانۀ داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر ادامه پیدا کرد و با انتخابات ۱۱ اسفند تمام شد. این وسط البته اتفاق‌های دیگری هم افتاد. مثلاً ابراهیم گلستان، آتیلا پسیانی، بیتا فرهی، فریما فرجامی، فردوس کاویانی، پروانه معصومی، فخری خوروش و برخی دیگر از سینماگران خاطره‌ساز از میان ما رفتند؛ اغلب در اندوه و انزوا و حسرت. چند مورد جزئی هم بود که می‌شود نادیده‌شان گرفت. مثل صدور حکم‌هایی برای تعدادی سینماگر با خروجی چند مورد حبس، مقداری ممنوع‌ازکاری، شرکت در کلاس‌های آموزشی، رونویسی و خلاصه‌نویسی متون مفید و آموزنده، و مقداری تنبیهات ابتکاری و نبوغ‌آمیز تا در این روزگار خاکستری باعث انبساط خاطر شوند. چند نفری هم با نافرمانی مدنی فیلم زیرزمینی ساختند که دفعۀ آخرشان باشد چون به همراه برخی دیگر، طبق رهنمود صادره جمع کردند و رفتند یا در تدارک مقدماتش هستند. عده‌ای هم که با نشستن در خانه مشغول استراحت هستند...
حالا چرا این‌جوری؟ چرا طنز و فکاهه و شوخی در چنین اوضاع و احوالی؟ راستش «حالم از گریه گذشته‌ست، به آن می‌خندم.» اما اگر بخواهیم به اوضاع سینمای ایران جدی نگاه کنیم، همان انتخابات یازدهم اسفند مهم‌ترین رویداد سینمایی و غیرسینمایی سال و بلکه قرن بود. بررسی ابعاد این اتفاق در عرصۀ سیاست که کار اهل سیاست است (گرچه این روزها همه به‌ناچار اهل سیاست شده‌اند، یا اهل سیاست‌شان کرده‌اند) اما اگر نتیجۀ این انتخابات را در محدودۀ سینمای ایران بررسی کنیم کم‌وبیش نتیجه‌اش همان خواهد بود که ناظران و مفسران در روزهایی که از آن روز می‌گذرد رسیده بودند. نتیجه‌ای که خلاصۀ خیلی ساده و عامیانه‌اش می‌شود «نارضایتی عمومی»؛ و حتی اگر بخواهیم تخفیف بدهیم می‌شود «نارضایتی اکثریت» ...*

*متن کامل سرمقاله را در صفحۀ ۱۴ سی‌وهفتمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.

#فیلم_امروز #سینما #سینمای_ایران #سال_نو

باخبر شدیم که سعید راد بازیگر کهنه‌کار و نام‌آشنای سینمای ایران چندی‌ست در بستر بیماری است.
به گفتۀ فرزندش نگاه، سعید راد چند ماه پیش بر اثر زمین خوردن دچار شکستگی استخوان‌های پا شد که این امر ضایعات دیگری هم در پی آورد و این بازیگر قدیمی که همیشه با ورزش سعی در حفظ سلامتی‌اش داشته اکنون مدتی‌ست بستری است.
سعید راد هم‌اکنون در یکی از مراکز درمانی اقامت دارد و مراحل درمان او در حال اجرا است.
برای این بازیگر خاطره‌ساز آرزوی سلامتی داریم.


#فیلم_امروز #سعید_راد #بازیگر #سعیدراد #سینمای_ایران

@filmemrooz_official
کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

عباس یاری🖋سیزدهم فروردین که در تقویم‌ها روز طبیعت هم نام‌گذاری شده، یکی از چهره‌های شیرین‌ و بهاریِ سینمای ایران که شوخ‌طبعی و خنده‌هایش در بین سینماگران شهرت داشت، در همان بهاری که متولد شده بود، جلوی دوربین پدرش، در بیمارستان نمازی شیراز آخرین پلان زندگی‌اش را بازی کرد و چشم‌هایش را برای همیشه بست و در کنار مادربزرگ هنرمندش آرام گرفت.
کاش این پلانِ وداع، صحنه‌ای از یک فیلم سینمایی بود و پدر با دادن کات لبخندی می‌زد و می‌گفت: «مرسی رضا، خوب بود. بریم برای پلان بعدی...» اما افسوس که چشم‌های رضا باز نشد و قطره‌های اشکِ پدر، تلفن همراهش را خیس کرد. رئالیسم محض فیلم‌های خانوادۀ داودنژاد چنان به واقعیت نزدیک شد که دیگر همۀ مرگ‌ها و زندگی‌هایش هم واقعیت محض شده و از دست کارگردان هم کاری ساخته نیست. افسوس که زندگی واقعی نه بازی سرش می‌شود و نه برگشت دارد و نه می‌شود پلان‌هایش را تکرار کرد؛ وگرنه مطمئنم علیرضا فیلم‌نامه را جوری می‌نوشت که مسافر آخرین سفر به خانه برگردد و تمام اشک‌ها خنده شوند.
رضا اولین پلان‌های زندگی‌اش را هم در شش‌سالگی با حضور در «بی‌پناه» (قاب2) ساختۀ پدرش بازی کرد، در نقش پسری که پدرش در دام اعتیاد گرفتار شده و این پسر کوچک، مثل یک مرد بزرگ، حامی مادرش است و دغدغۀ ویرانی آشیانه‌ای را دارد که با گرفتاری پدر در حال فروپاشی است و او در کنار مادر تلاش می‌کند پدر را از مهلکه‌ای که در آن گرفتار شده نجات دهد. شبیه همان دغدغه‌ای که مادربزرگش خانم کبری حسن‌زاده در «مرهم» (قاب3) با غمی بزرگ، دخترِ درگیر اعتیادش را خیابان به خیابان و شهر به شهر دنبال می‌کند.
عجیب‌ این که مرگِ رضا، یازده سال بعد از مرگ خواهرِ همسرش عسل بدیعی اتفاق افتاد که دهم فروردین همان سال، رضا برای پیدا کردن بیمارانی که نیاز به اهدای عضو داشتند، تا اعضای عسل بدیعی جان‌هایی را نجات دهد، تلاش بسیاری کرد و خبر نداشت یک دهه بعد، با یک کبد اهدایی با این جهان وداع خواهد کرد...*
@filmemrooz_official
*متن کامل این مقاله را در صفحات 30و31 سی‌وهشتمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.

عکس اول: علیرضا و رضا داودنژاد، عکاس: کورش جوان

#فیلم_امروز #رضا_داودنژاد #بازیگر #فیلم #سینمای_ایران

صفحه اینستاگرام:
Instagram.com/filmemrooz.official
کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

بهزاد عشقی🖋... انقلاب اسلامی فقط اتفاقی در حوزۀ اقتصاد و سیاست و عدالت اجتماعی نبود. قرار نبود فقط آب و برق رایگان شود و مردم زندگی معیشتی بهتری پیدا کنند. اتفاق مهم‌تر در حوزۀ اخلاق بود و انقلاب می‌باید انسان‌های برتری می‌پرورید. کمدی‌های اخلاقی دهۀ 1360 و اوایل دهۀ 1370 نیز ملهم از همین نگرش شکل می‌گیرد. خنده در این فیلم‌ها هدف نیست و فقط وسیله‌ای برای ابلاغ پیام‌های اخلاقی است. به چند نمونه اشاره می‌کنیم.
در «خواستگاری» (مهدی فخیم‌زاده، 1368) عشق پیرانۀ مرد و زنی مسن، موقعیت‌های کمیکی پدید می‌آورد. عشق‌های جنسی و زمینی در آن زمان ممنوع بود و فیلم‌ساز با گزینش زوج مسن، هم خنده می‌آفریند و هم عشق را به سوژۀ اصلی فیلمش بدل می‌کند. اما ممیزی به عشق پیرانه هم تن نمی‌دهد و فیلم در اوج فروش از پرده پایین کشیده می‌شود. پیام اخلاقی فیلم هم مشخص است: پیری به معنای پایان زندگی نیست و در هر سنی می‌توان عاشق بود و از زندگی لذت برد. پیام دیگر فیلم نیز توجه به عواطف و نیازهای اشخاص مسن است...*
@filmemrooz_official

*متن کامل این مقالۀ مفصل را در صفحات 100تا107 سی‌وهشتمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.

#فیلم_امروز #فیلم #خواستگاری #کمدی #سینمای_ایران

صفحه اینستاگرام:
Instagram.com/filmemrooz.official
کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

حاتمی با قلم یگانه‌اش اصطلاحات عامیانه را با جملات ادیبانه و آهنگینی مانند «بحری بی‌جامه امید نجاتش بیشتره تا مسافر بااثاث» طوری درآمیخته که فقط مخاطبِ آموخته و دنیادیده، ظرائف و اشارات دیالوگ‌ها را به طور کامل درک می‌کند.
در همین سکانس، کلماتی مانند «چهل‌وهفت‌یازده» (یک عطر قدیمی و مرغوب آلمانی)، «بِرِک» (یا برک‌دنس، رقص خیابانی که در ایران دهۀ شصت محبوب بود)، «د.د.ت» (یک سم حشره‌کش)، «یازده‌یازده» (اصلاحی در پاسور)، «تی‌وی‌گیم» (اولین بازی تلویزیونی)... و جایگاه ظریف‌شان در جملات، فقط برای بیننده‌ای قابل درک است که معنای درست این کلمات و تاریخچۀ پشت هر واژه را بداند.
حاتمی با این کلمات و اصطلاحات عامیانه، قافیه هم می‌سازد: «یا جای منِ حوری بلوری یا این گوریل انگوری» (نام شخصیت یک انیمیشن آمریکایی که همان سال‌ها از تلویزیون پخش می‌شد).

با این حال در هشتمین جشنواره فیلم فجر، علی حاتمی برای فیلمنامۀ‌«مادر» حتی نامزد دریافت جایزه هم نشد! این فیلم فقط سه سیمرغ بلورین دارد: رقیه چهره آزاد (نقش اول زن)،‌ اکبر عبدی (نقش دوم مرد) و عبدالله اسکندری (چهره پردازی).
در آن دوره و در حضور فیلم‌هایی مثل «مادر»، «هامون» (داریوش مهرجویی)، «کلوزآپ» (عباس کیارستمی) و «دندان مار» (مسعود کیمیایی)، جایزۀ بهترین فیلم به «مهاجر» (ابراهیم حاتمی‌کیا) اهدا شد.
@filmemrooz_official
#فیلم_امروز #مادر #دیالوگ #علی_حاتمی #فیلم #سینمای_ایران

صفحه اینستاگرام:
Instagram.com/filmemrooz.official
کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz

بهزاد عشقی🖋... زن‌پوشی مردان و مردپوشی زنان، یکی از عناصر سینمای کمدی قبل از انقلاب بود و در سینمای بعد از انقلاب مذموم شمرده می‌شد. داود میرباقری در «آدم‌برفی» خطر می‌کند و از محدودۀ ممیزی برمی‌گذرد و اکبر عبدی را به کسوت زنان درمی‌آورد. بسیاری دیگر از تیپ‌های سینمای فیلمفارسی، از جمله پیر چشم‌چران و وردست شوخ و گنده‌لات شرور را نیز به این فیلم فرا می‌خواند تا موقعیت‌های کمیکی پدید آورد.
سینمای فیلمفارسی با وجود ممنوعیت‌های رسمی همچنان محبوب است و دیده می‌شود و فیلم‌ساز با استفاده از این محبوبیت می‌خواهد فیلم پرمخاطبی بسازد. اما ممیزی، تیپ‌های فیلمفارسی را برنمی‌تابد و می‌انگارد که فیلم‌ساز می‌خواهد ضدارزش‌های منسوخ را دوباره احیا کند. به همین دلیل فیلم مجوز نمی‌گیرد و حدود هفت سال توقیف می‌شود.
اما فیلم‌ساز تعارض ماهوی با آوازه‌گری رسمی ندارد و با استفاده از محبوبیت تیپ‌های فیلمفارسی، همان پیام‌های مرسوم را در نکوهش مهاجرت و نفی ضدارزش‌های غربی و ضرورت بازگشت به سرزمین مادری بازمی‌گوید. فیلم پس از رفع توقیف، بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد و مردم از دیدن تیپ‌های فیلمفارسی لذت می‌برند و ممیزان نیز شعارهای خود را در آن بازمی‌یابند. به این می‌گویند معاملۀ دو سر سود. ...*

@filmemrooz_official
*متن کامل این مقالۀ مفصل را در صفحات 100تا107 سی‌وهشتمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.

ویدئو: «آدم‌برفی» (داود میرباقری، 1373)

#فیلم_امروز #فیلم #فیلم_کمدی #کمدی #اکبر_عبدی #سینمای_ایران

صفحه اینستاگرام:
Instagram.com/filmemrooz.official
کانال یوتیوب فیلم امروز:
youtube.com/@filmemrooz