علت اینکه چرا بخش هایی از مردم ایران بیش از یکصد سال پس از #انقلاب_مشروطه (۱۲۸۵ ش ، 1906 میلادی) ، مبارزه و انقلاب برای دست یافتن به #عدالت ، #آزادی و برابری، به تقدیس شخصیتی مانند #رضاخان و دودمان #پهلوی می‌پردازند، موضوعی است قابل تأمل و البته قابل تاسف بسیار. اما این تاسف نه به کار مبارزه آینده می آید و نه به فهم امروز کمکی می کند. از این رو باید به بررسی و تحلیل در این مورد پرداخت و علل مختلف پیدایش چنین رویکردی نسبت به دوران سلطنت پهلوی ها در میان بخش هایی از مردم طی دهه اخیر را بررسی کرد.
سلطنت در هر شکلش اعم از #مشروطه یا مطلقه، #امپراتوری_هخامنشی یا #adolfhi شاهنشاهی پهلوی و یا هر نظام دیکتاتورمابانه ، امری مربوط به انسان گذشته است و روابط ارباب رعیتی به دوران ساختارهای اجتماعی و تاریخی برده داری و فئودالی بر میگردد و شایسته انسانهای امروزی در هزاره سوم که خواستار یک زندگی آزاد ، پویا و حق اعمال اراده بر تمام سطوح زندگیشان در سایه روابط اجتماعی غیر استثماری و مبتنی بر همزیستی و تعاون متقابل را دارند نمی باشد.

#تاریخ #تاریخ_ایران

#رضاخان میرپنج در حالی به حکومت رسید که ویرانه‌های حاصل از شکست #انقلاب_مشروطه و جنبش های #دموکراتیک بر ضد استبداد حاکمه در گوشه و کنار ایران (از جمله #جنبش_دموکراتیک #شیخ_محمد_خیابانی در #آذربایجان  ، جنبش #کلنل_پسیان  در خراسان و.....) و سرخوردگی اجتماعی ناشی از آنها به قدرت رسید. انقلاب ضد استبدادی و ضد استعماری مشروطه و جنبش های دموکراتیک توسط ائتلاف ارتجاعی اشراف قاجار، فئودال ها، بخشی از روحانیون و امپریالیسم روسیه تزاری و انگلیس سرکوب و به بن بست کشانده شد.آرزوهای مردم برای آزادی، حکومت قانون و برابری اجتماعی با خلع سلاح و کشتار رهبران جناح انقلابی امثال ستارخان و بازگشت مجدد فئودال ها و سرمایه‌داران فرصت‌طلب به مجلس و به قدرت، به ناامیدی تبدیل شد.