💢نصیحت ربانی

علامه محمد احمد راشد مربی وارسته در کتاب «معاً نتطوّر» می‌گوید:
دعوت در محیط آکنده از مین عمل می‌کند؛ در محیطی که دشمنان در کمین نشسته‌اند و بر ضد ما توطئه می‌کنند. کید و نیرنگ‌شان همواره در راه است و نقشه می‌کشند تا عرصه را بر ما تنگ کنند. در چنین حالت خطرناکی ما باید صف‌هایمان را با اطاعت کامل و با در نظر گرفتن برنامه‌ی اسلامی و حفظ وحدت و یکپارچگی تقویت کنیم:

- اجرای سریع فرمان
- رازداری
- فروتنی در برابر بزرگان
- اهمیت دادن به دغدغه‌های گذشتگان
- نگرانی در هنگام شنیدن خبر اختلاف نظر دیگران
- غلبه بر نفسی که با اجتهاد دعوتگر مخالفت می‌کند
- انجام کار به نیت عبادت و در نظر داشتن معنای اخروی آن
- طلب آمرزش برای امیرانی که به غفلت یا خستگی دچار شوند
- پرهیز از نجوا
- پرهیز از مخالفت
- دوری از تحقیر دیگران
- دوری از پست و مقام
- علاقه‌مندی به ماندن در صف آخر و اعمال پنهانی
و آداب دیگر

این اطاعت آگاهانه است؛ نه آن دنباله‌روی که حواس آدمی را مختل کند.
این شورا و مشورت است؛ سخن حق است نه اطاعت کورکورانه.
دعوت همراه با عزت و شرافت به پیروان خود جز تعامل عزتمند نمی‌آموزد و در صورت قطعی شدن امر و اجماع شورا بر آن، عذری در برابر اطاعت کامل وجود ندارد.
سستی برخی از برادران ایمانی در عمل به این معانی اساسی دعوت، بدعتی است که الگویی شکننده از روابط را به وجود می‌آورد؛ الگویی که تحمل سختی‌ها و ایستادگی در برابر فتنه‌ها را ندارد.

وقتی جوان بودیم فکر نمی‌کردیم روزی فرا خواهد رسید که ما از دیدار با دوستان یا هزینه کردن مال یا سستی کردن در اجرای دستوری صریح عقب بمانیم؛ زندگی سخت و با صلابت ما را به خوبی ادب کرد و انضباط و جدیت و عطوفت را به ما آموخت. ما با اراده‌های مستحکم و دل‌های سالم و در عین سادگی حرکت می‌کردیم و سرشار از احساسات برادری و معنویات اخروی بودیم.
ما در نیکی و استقامت و دستیابی به خیرات و برکات و عادات زیبا پیشتاز بودیم تا این‌که زمان به آخر رسید و نسلی ظهور کرد که:
پیش از شتاب در امری تأمّل می‌کرد و پیش از اقرار بحث می‌کرد و راز هم‌نشینش را فاش می‌کرد، پست و مقام می‌طلبید، از اختلاف مربّیان دینی خوشحال می‌شد تا آن را بهانه‌ای قرار دهد و از بذل و بخشش بکاهد؛
معادلات بازار اقتصادی را برای روابطی به کار می‌برد که خدا خواسته بود روابط والایی باشند.
چه بسا این نسل بر امیران خود خشم می‌گرفت و صدایش را بالا می‌برد یا سرپیچی می‌کرد و سد راه می‌شد.

یا هنگامی که خطای کوچکی از آنان می‌دید خواستار عذرخواهی می‌شد؛ چه بسا تا آنجا جرأت می‌کرد که نگاه حرام داشته باشد.
در زمان قدیم، افتخار و اوج لذّت آن بود که فرد در برابر مربّی خود همانند سرباز باشد و هر گاه مربّی پیشنهادی می‌داد سریعاً اطاعت می‌کرد:
«جانم به قربان دعوت اسلام و وقت و مالم فدای راه آن... بفرما... بله... به روی چشم... اطاعت امر... از خدا بخواه کمکم کند... مبارک باشد و...»

شیخ عبد الخالق می‌گوید: بیداری اسلامی تاریخ پرباری دارد و این به معنی پیرایش افراد یا ادّعای عصمت برای فرد یا مجموعه نیست. زیرا عصمت پس از رسول خدا برای کسی جایز نیست.
از تاریخ کسانی می‌گویم که در کار خود بازبینی می‌کنند؛ جماعت با مشکلات زیادی روبرو شده است و کسانی از صفوف آن خارج شده‌اند که روزی در رأس امور بودند.
«جماعت جوانان محمد» از آن دسته بودند. استاد سکری کارگزار جماعت بود و کمتر نامی از او در آثار جماعت آمده است.
اتفاقی که برای برخی از علما و کارگزاران در دو فتنه‌ از جمله در مناصب وزارتی اتفاق افتاد:
فتنه‌ی تأیید و فتنه‌ی ‌سستی برخی از کسانی که پس از اعتراض بازداشت شدند.
محاکمه‌های سال ١٩۶۵
رخدادهای سال ١٩٨١
فتنه‌های برآمده از اصناف و شوراها و مناصب
فتنه‌هایی دیدیم که پس از مصیبت سال ١٩٩۵ و محاکمات بعدی رخ داد
فتنه‌های پس از انتخابات و امروز فتنه‌ی کودتا و این یک امر ناگزیر و یک سنت جهانی است.
(وَمِمَّا توقدون عليه في النار ابتغاء حلية أو متاع زبد مثله)
و از آنچه برای به دست آوردن زینتی یا کالایی، در آتش می‌گدازید هم نظیر آن کفی برمی‌آید.
شیطان و نفس برای برخی از ماها چنین آراسته خواهند کرد که ما جز حق نمی‌خواهیم در حالی که با آن از هم جدا می‌شوند.
نفس هم وانمود خواهد کرد که اینها نصایحی بیش نیست... چنین و چنان است... گویی جز آنچه می‌خواهند نمی‌شود در غیر این صورت چیزی دیگری نمی‌پذیرند. امواج بلند و کلمات آراسته خواهید شنید.
پروردگارا من بنده‌ی ضعیفی هستم و خود را پیراسته نمی‌دانم و سلامت و اخلاصم را تضمین نمی‌کنم
خدایا این بیداری را که دنیا بر آن شوریده است حفظ بفرما!

#پرورش_دینی #دعوت #سمع‌_و_طاعه

🌐 www.islahweb.org 

🆔 @islahweb