#نکته_های_دستوری
#رسم_الخط_ضمایر_شخصی_متصل
در فارسی، شش ضمیرِ شخصیِ متصل داریم که به دیگر کلمات، ازجمله اسم و گاه به فعل یا حرف، می‌پیوندند و معنای مستقلی ندارند: ـَم، ـَت، ـَش، ـِمان، ـِتان، ـِشان. رسم‌الخطِ این‌ها، در زبان معیار و رسمی و نه در گفتاری‌نویسی، چهار حالت دارد:
1) در کلماتی که حرف آخرشان «ه/ ـه» (غیرملفوظ) و «ی» است، این ضمایر را نیم‌فاصله می‌نویسیم: شانه‌ام، شانه‌ات، شانه‌اش، شانه‌مان، شانه‌تان، شانه‌شان؛ گوشی‌ام، گوشی‌ات، گوشی‌اش، گوشی‌مان، گوشی‌تان، گوشی‌شان.
2) در کلماتی که حرف آخرشان «و» است، یا صدایی شبیه «اُ» دارند، مانند «کادو» و یا صدایی شبیه «او» دارند، مانند «عمو». ضمایرِ شخصیِ متصل را در این دو، به‌ترتیب، چنین می‌نویسیم: کادواَم، کادواَت، کادواَش، کادومان، کادوتان، کادوشان؛ عمویم، عمویت، عمویش، عمویمان، عمویتان، عمویشان.
3) در کلماتی که حرف آخرشان مصوّتِ بلندِ «ا» /ā/ است، مانند «خدا»، ضمایرِ شخصیِ متصل را با افزودن یک «ی» میانجی به‌صورت پیوسته می‌نویسیم: خدایم، خدایت، خدایَش، خدایِمان، خدایتان، خدایِشان.
4) به‌جز سه حالتِ پیش‌گفته، ضمایرِ شخصیِ متصل را بی‌فاصله یا پیوسته می‌نویسیم (سه مثال از «ر»، «ت»، «ه» (ملفوظ)): خواهرم، خواهرت، خواهرش، خواهرمان، خواهرتان، خواهرشان؛ دستم، دستت، دستش، دستمان، دستتان، دستشان؛ راهم، راهت، راهش، راهمان، راهتان، راهشان.
◽️ حرفِ اضافۀ «برایِ»، که دائم‌الکسره است، در اضافه به ضمایرِ شخصیِ متصل پیوسته نوشته می‌شود: برایم، برایت، برایَش، برایِمان، برایتان، برایِشان.
🆔@jamshidfarahmand
#رسم_الخط_ضمایر_شخصی_متصل
در فارسی، شش ضمیرِ شخصیِ متصل داریم که به دیگر کلمات، ازجمله اسم و گاه به فعل یا حرف، می‌پیوندند و معنای مستقلی ندارند: ـَم، ـَت، ـَش، ـِمان، ـِتان، ـِشان. رسم‌الخطِ این‌ها، در زبان معیار و رسمی و نه در گفتاری‌نویسی، چهار حالت دارد:
1) در کلماتی که حرف آخرشان «ه/ ـه» (غیرملفوظ) و «ی» است، این ضمایر را نیم‌فاصله می‌نویسیم: شانه‌ام، شانه‌ات، شانه‌اش، شانه‌مان، شانه‌تان، شانه‌شان؛ گوشی‌ام، گوشی‌ات، گوشی‌اش، گوشی‌مان، گوشی‌تان، گوشی‌شان.
2) در کلماتی که حرف آخرشان «و» است، یا صدایی شبیه «اُ» دارند، مانند «کادو» و یا صدایی شبیه «او» دارند، مانند «عمو». ضمایرِ شخصیِ متصل را در این دو، به‌ترتیب، چنین می‌نویسیم: کادواَم، کادواَت، کادواَش، کادومان، کادوتان، کادوشان؛ عمویم، عمویت، عمویش، عمویمان، عمویتان، عمویشان.
3) در کلماتی که حرف آخرشان مصوّتِ بلندِ «ا» /ā/ است، مانند «خدا»، ضمایرِ شخصیِ متصل را با افزودن یک «ی» میانجی به‌صورت پیوسته می‌نویسیم: خدایم، خدایت، خدایَش، خدایِمان، خدایتان، خدایِشان.
4) به‌جز سه حالتِ پیش‌گفته، ضمایرِ شخصیِ متصل را بی‌فاصله یا پیوسته می‌نویسیم (سه مثال از «ر»، «ت»، «ه» (ملفوظ)): خواهرم، خواهرت، خواهرش، خواهرمان، خواهرتان، خواهرشان؛ دستم، دستت، دستش، دستمان، دستتان، دستشان؛ راهم، راهت، راهش، راهمان، راهتان، راهشان.
◽️ حرفِ اضافۀ «برایِ»، که دائم‌الکسره است، در اضافه به ضمایرِ شخصیِ متصل پیوسته نوشته می‌شود: برایم، برایت، برایَش، برایِمان، برایتان، برایِشان.
🆔@jamshidfarahmand