تحمل مخالف در پاستور
شهردار تهران پس از ۱۵ سال به هیئت دولت باز می گردد.
هنگامی که #احمدی‌نژاد شهردار تهران شد، دوم‌خردادی‌ها که ادعای #زنده‌بادمخالف‌من داشتند حضور دومین غریبه(پس از رئیس صداوسیما) را در جمع‌شان برنتافته و دیگر شهردار را به جلسات کابینه راه ندادند.
دو سال بعد احمدی‌نژاد که به پاستور راه یافت با شهردار جدید همان کرد که ساکنان قبلی پاستور با خودش کرده‌بودند. او که در رقابت‌های انتخاباتی ۸۴ شعار دعوت شهردار تهران به کابینه را داده بود، پس از رسیدن به ریاست‌جمهوری این وعده خود را از یاد برد.
۸ سال بعد #روحانی نیز که مدعی اعتدال‌گرایی بود نیز حضور رقیب انتخاباتی‌اش را در جلسه کابینه‌اش برنتافت و او نیز راه دو سلف‌اش را پیمود.
اینک که یک همفکر رئیس‌دولت به خیابان بهشت راه یافته، گویا همه مشکلات حل شده و اینک شهردار پایتخت می‌تواند به جلسه هیئت‌دولت راه یابد.
شخصا مساله حضور یا عدم حضور شهردار تهران در جلسات دولت را چندان مهم و اصلی تلقی نمی کنم، اما این ماجرا را نشانه خوبی از #تحمل‌مخالف در نخبگان سیاسی کشور می‌دانم. آزمونی که روسای جمهور اسبق، سابق و کنونی در آن مردود شدند!
@mjakhavan
عضویت در کانال👇👇👇
https://telegram.me/joinchat/BKoFLDwA5MRKshRUkaorMQ
شهردار تهران پس از ۱۵ سال به هیئت دولت باز می گردد.
هنگامی که #احمدی‌نژاد شهردار تهران شد، دوم‌خردادی‌ها که ادعای #زنده‌بادمخالف‌من داشتند حضور دومین غریبه(پس از رئیس صداوسیما) را در جمع‌شان برنتافته و دیگر شهردار را به جلسات کابینه راه ندادند.
دو سال بعد احمدی‌نژاد که به پاستور راه یافت با شهردار جدید همان کرد که ساکنان قبلی پاستور با خودش کرده‌بودند. او که در رقابت‌های انتخاباتی ۸۴ شعار دعوت شهردار تهران به کابینه را داده بود، پس از رسیدن به ریاست‌جمهوری این وعده خود را از یاد برد.
۸ سال بعد #روحانی نیز که مدعی اعتدال‌گرایی بود نیز حضور رقیب انتخاباتی‌اش را در جلسه کابینه‌اش برنتافت و او نیز راه دو سلف‌اش را پیمود.
اینک که یک همفکر رئیس‌دولت به خیابان بهشت راه یافته، گویا همه مشکلات حل شده و اینک شهردار پایتخت می‌تواند به جلسه هیئت‌دولت راه یابد.
شخصا مساله حضور یا عدم حضور شهردار تهران در جلسات دولت را چندان مهم و اصلی تلقی نمی کنم، اما این ماجرا را نشانه خوبی از #تحمل‌مخالف در نخبگان سیاسی کشور می‌دانم. آزمونی که روسای جمهور اسبق، سابق و کنونی در آن مردود شدند!
@mjakhavan
عضویت در کانال👇👇👇
https://telegram.me/joinchat/BKoFLDwA5MRKshRUkaorMQ
رفتار آگوئیستی؛ از جرزنی۸۸ تا نامه سرگشاده ۹۶
«اگوسانتریسم» را گرایش به تلقی خود در مرکز عالم و آدم گویند؛ به‌عبارتی‌دیگر خود را در مرکزیت و دائر مداری امور پنداشتن را #اگوسانتریسم خوانند. در این پندار و نگرش خودخواهانه، انسان خود را محک و میزان تلقی می‌کند و به نظر او آنچه قابل‌فهم برای انسان باشد واقعیت و حقیقت دارد و نه چیز دیگر .
جنبه شدید و بیمارگونه اگوسانتریسم را «اگوئیسم» یا خودمداری می‌نامند. خودمداری یا خودپرستی پدیده‌ای فلسفی، روان‌شناختی است که به‌معنای عقیده به خویشتن پرستی و خودخواهی و اینکه اصل حیات در توجه نفس خویشتن است.
این مفهوم با #خودشیفتگی یا «نارسیسم» رابطه تنگاتنگی دارد و ارتباط هر دو از طریق عشق افراطی به خود و غلوکردن در رابطه با انگاشت‌ها و قابلیت‌های فردی است. فرد خودشیفته و یا خودپرست، دچار یک خودبرتربینی، عمیق و خیالی است که همین خصیصه روان‌شناختی، او را از حقایق موجود در محیطش دور نگه می‌دارد. وقتی این شاخصه‌های خودپرستانه به نهایت افراطی‌گری خود می‌رسند، موجب پیدایش جنبش‌هایی مانند فردگرایی خودخواهانه و نفی بشردوستی می‌شود. این افراد از دیگران استفاده ابزاری می‌کنند و خواسته‌های جمعی در ذهنیت آن‌ها اموری عبث تجلی می‌کند و دائم از جمع‌گرایی فرار می‌کنند.
جامعه‌شناسان، #اگوئیسم را منشأ نابه‌سامانی‌های اجتماعی (به مفهوم عام) توصیف کردند و آن را مولود شرایط نابه‌هنجار و ناموزون و نادرست اقتصادی و اجتماعی و تربیت‌های ناسنجیده تصویر نمودند. روانشناسان اجتماعی گفته‌اند اگر رشد عواطف در طفولیت متعادل و متوازن نباشد و در خانواده، مدرسه و جامعه وسیع تربیت‌های بهنجار و سالم فراهم نیاید، کودک به خودپرستی، خودخواهی و #ستیزه گری سوق می‌یابد و درعین‌حال آماده‌ی انجام رفتارهای بزهکارانه می‌گردد و این مسأله از بروز رفتارهای عاطفی غیرعادی مجرمان بزرگ‌سال، مشهود است.
به‌طورکلی خودمداری منجر به از بین رفتن اراده عمومی شهروندان می‌شود؛ زیرا افرادی خودشیفته به دنبال تحمیل اراده خود بر همگان هستند. افراد و گروه‌های خودمدار منافع خاص و شخصی را بر منافع عام و عمومی‌ترجیح‌می‌دهند.
اینان هنگامی‌که منافع خود را در خطر می‌بینند و یا بازی روزگار خود را خسارت‌دیده می‌انگارند، تلاش می‌کنند کل صحنه را بر هم زده و در این را تنها به منافع خود فکر می‌کنند. در این شرایط حوزه عمومی زندگی اجتماعی تضعیف می‌گردد و جامعه در وضعیت ذره‌ای شدن قرار می‌گیرد.
همگی به یاد داریم که در دوره کودکی و بازی‌های کودکانه برخی از همبازی‌ها چگونه نمی‌توانستند ناکامی خود را هضم کنند، کل بازی را بر هم می‌زدند. اما گویا این کودکان «#جرزن» این رفتار را تا بزرگ‌سالی حفظ می‌کنند!
یکی از مظاهر بارز رفتار آگوئیستی را در سال ۱۳۸۸ مشاهده کردیم که کاندیداهای ناکام انتخابات، هنگامی‌که خود را بازنده صحنه دیدند، به زیر میز انتخابات زده و تلاش کردند از مردم #انتقام بگیرند.
اینک رقیب آن‌ها نیز گرفتار همین رفتار شده است. هنگامی‌که دست خود را از قدرت دور می‌بیند، پیشنهاد عزل همه مسئولان – بخوانید #ابطال آرای مردم- را می‌دهد. گویا فراموش کرده که روزی از همین نردبان بالا رفته و رقبایش با اسم رمز «#مهندسی_انتخابات» به دنبال نفی او بودند. خودشیفتگی #احمدی‌نژاد چنان کورش کرده است که تاریخ را از یاد برده است.
@mjakhavan
عضویت در کانال 👇
https://telegram.me/joinchat/BKoFLDwA5MRKshRUkaorMQ
«اگوسانتریسم» را گرایش به تلقی خود در مرکز عالم و آدم گویند؛ به‌عبارتی‌دیگر خود را در مرکزیت و دائر مداری امور پنداشتن را #اگوسانتریسم خوانند. در این پندار و نگرش خودخواهانه، انسان خود را محک و میزان تلقی می‌کند و به نظر او آنچه قابل‌فهم برای انسان باشد واقعیت و حقیقت دارد و نه چیز دیگر .
جنبه شدید و بیمارگونه اگوسانتریسم را «اگوئیسم» یا خودمداری می‌نامند. خودمداری یا خودپرستی پدیده‌ای فلسفی، روان‌شناختی است که به‌معنای عقیده به خویشتن پرستی و خودخواهی و اینکه اصل حیات در توجه نفس خویشتن است.
این مفهوم با #خودشیفتگی یا «نارسیسم» رابطه تنگاتنگی دارد و ارتباط هر دو از طریق عشق افراطی به خود و غلوکردن در رابطه با انگاشت‌ها و قابلیت‌های فردی است. فرد خودشیفته و یا خودپرست، دچار یک خودبرتربینی، عمیق و خیالی است که همین خصیصه روان‌شناختی، او را از حقایق موجود در محیطش دور نگه می‌دارد. وقتی این شاخصه‌های خودپرستانه به نهایت افراطی‌گری خود می‌رسند، موجب پیدایش جنبش‌هایی مانند فردگرایی خودخواهانه و نفی بشردوستی می‌شود. این افراد از دیگران استفاده ابزاری می‌کنند و خواسته‌های جمعی در ذهنیت آن‌ها اموری عبث تجلی می‌کند و دائم از جمع‌گرایی فرار می‌کنند.
جامعه‌شناسان، #اگوئیسم را منشأ نابه‌سامانی‌های اجتماعی (به مفهوم عام) توصیف کردند و آن را مولود شرایط نابه‌هنجار و ناموزون و نادرست اقتصادی و اجتماعی و تربیت‌های ناسنجیده تصویر نمودند. روانشناسان اجتماعی گفته‌اند اگر رشد عواطف در طفولیت متعادل و متوازن نباشد و در خانواده، مدرسه و جامعه وسیع تربیت‌های بهنجار و سالم فراهم نیاید، کودک به خودپرستی، خودخواهی و #ستیزه گری سوق می‌یابد و درعین‌حال آماده‌ی انجام رفتارهای بزهکارانه می‌گردد و این مسأله از بروز رفتارهای عاطفی غیرعادی مجرمان بزرگ‌سال، مشهود است.
به‌طورکلی خودمداری منجر به از بین رفتن اراده عمومی شهروندان می‌شود؛ زیرا افرادی خودشیفته به دنبال تحمیل اراده خود بر همگان هستند. افراد و گروه‌های خودمدار منافع خاص و شخصی را بر منافع عام و عمومی‌ترجیح‌می‌دهند.
اینان هنگامی‌که منافع خود را در خطر می‌بینند و یا بازی روزگار خود را خسارت‌دیده می‌انگارند، تلاش می‌کنند کل صحنه را بر هم زده و در این را تنها به منافع خود فکر می‌کنند. در این شرایط حوزه عمومی زندگی اجتماعی تضعیف می‌گردد و جامعه در وضعیت ذره‌ای شدن قرار می‌گیرد.
همگی به یاد داریم که در دوره کودکی و بازی‌های کودکانه برخی از همبازی‌ها چگونه نمی‌توانستند ناکامی خود را هضم کنند، کل بازی را بر هم می‌زدند. اما گویا این کودکان «#جرزن» این رفتار را تا بزرگ‌سالی حفظ می‌کنند!
یکی از مظاهر بارز رفتار آگوئیستی را در سال ۱۳۸۸ مشاهده کردیم که کاندیداهای ناکام انتخابات، هنگامی‌که خود را بازنده صحنه دیدند، به زیر میز انتخابات زده و تلاش کردند از مردم #انتقام بگیرند.
اینک رقیب آن‌ها نیز گرفتار همین رفتار شده است. هنگامی‌که دست خود را از قدرت دور می‌بیند، پیشنهاد عزل همه مسئولان – بخوانید #ابطال آرای مردم- را می‌دهد. گویا فراموش کرده که روزی از همین نردبان بالا رفته و رقبایش با اسم رمز «#مهندسی_انتخابات» به دنبال نفی او بودند. خودشیفتگی #احمدی‌نژاد چنان کورش کرده است که تاریخ را از یاد برده است.
@mjakhavan
عضویت در کانال 👇
https://telegram.me/joinchat/BKoFLDwA5MRKshRUkaorMQ