گزارش رویداد زنان خاورمیانه؛ هنر به مثابه کنشگری/ بخش۱ (افزودگری و ایجاد تغییر با بهره‌گیری از هنر).

در آغاز موره‌شین الله‌یاری, فعال و هنرمند رسانه‌های جدید درباره‌ی «استعمار دیجیتال و هیولاوارگی» صحبت کرد و گفت کنش‌گری هنری تنها به نقد نظام هنری یا نقد وضعیت سیاسی و اجتماعی که این نظام بر مبنای آن کار می‌کند خلاصه نمی‌شود، بلکه به این معناست که بخواهیم شرایط سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را با هنر تغییر دهیم. او ادامه داد که در سال‌های اخیر تکنولوژی اسکن و پرینت ۳بعدی با قیمت پایین در دسترس همه قرار گرفته و کمپانی‌ها و طراحان مختلف از آن استفاده می‌کنند؛ اما بصورت مبتذل و غیرانتقادی. او دو واژه‌ی «افزودنی» و «کنش‌گری» را با یکدیگر ترکیب و به عبارت «افزودگری» رسید که باید به آن به عنوان راهی برای تاثیرگذاری کلان از طریق کنش‌های خُرد نگاه کرد. موره‌شین دو پروژه‌ی «مانیفست افزودگر ۳بعدی» و «کتاب آشپزی افزودگر ۳بعدی» را توسعه داد که در آن ۱۰۰ اثر از هنرمندان مختلف به همراه مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها، طرح‌ها، مقالات، و آرشیوی رایگان از فایل‌های فایل‌های مناسب برای پرینت ۳بعدی گنجانده شده است.

برای خواندن گزارش کامل رویداد به سایت ما سر بزنید:
https://tinyurl.com/yyn5sl43

@seeyouiniran

گزارش رویداد زنان خاورمیانه؛ هنر به مثابه کنشگری/ بخش۲ (استعمار دیجیتال چیست)

موره‌شین در توضیح عبارت استعمار دیجیتال، به کمپانی‌های فناوری در سان‌فرانسیسکو و سیلیکون‌ولی اشاره کرد که روی پروژه‌های بازسازی ۳بعدی آثار باستانی (تخریب شده بدست داعش) کار می‌کردند؛ اما شیوه‌ی استفاده‌شان از این تکنولوژی با ایرادات متعددی همراه بود. چنین شرکت‌هایی به خاورمیانه و آفریقا می‌روند و این آثار و اماکن تاریخی را اسکن ۳بعدی می‌کنند، آنها را به کشور خود می‌آوردند، از حق مالکیت معنوی داده‌های به دست آمده برخوردار می‌شوند و از فروش مدل‌های پرینت ۳بعدی بهره‌ی مالی می‌برند. در حقیقت استعمار دیجیتال چارچوبی برای بررسی نقادانه‌ی گرایش به بهره‌گیری از تکنولوژی‌های اطلاعاتی به روش‌هایی است که روابط قدرت استعماری را بازتولید می‌کنند. «داعش اشیا باستانی را از طریق نابودی/ غیبت از آن خود کرد. دولت‌های غربی و شرکت‌های فناوری بعد از نابودی اشیا، آنها را از طریق نوع جدیدی از حضور از آن خود کردند. و ما از دیدن خشونت موجود در این «حضور» ناتوانیم (برعکس آنکه که می‌توانیم به راحتی خشونت موجود در غیبت را ببنیم)».

گزارش کامل در
https://tinyurl.com/yyn5sl43

@Seeyouiniran

«چطور درباره‌ی خشونت مبتنی بر جنسیت حرف بزنیم»؟ عنوان مقاله‌ای به قلم نادیه العلی استاد مطالعات جنسیت است. دکتر العلی به اهمیت اجتناب از رویکردهای دوقطبی در قبال اَشکال قدرت خرد و کلان اشاره می‌کند که در هم‌تنیده‌ و سازنده‌ی یکدیگرند و در عین حال نمی‌توان هیچ یک را به دیگری تقلیل داد. العلی استدلال می‌کند درمیان پژوهشگران غربی، کانون تمرکز عمدتا به آن دسته از چارچوب‌های توضیحی تقلیل می‌یابد که بطور قاطع ریشه‌های خشونت را در سیاست‌های نئولیبرال، امپریالیستی و نواستعماری می‌دانند (بخصوص سیاست‌های ایالات متحده و اسرائیل)، و در جبهه‌ی مقابل (بخصوص متفکران خاورمیانه‌ای) منحصرا فرهنگ ملی و محلی و مظاهر محلی پدرسالاری را به عنوان منابع نابرابری‌های جنسیتی و اشکال مختلف سرکوب معرفی می‌کنند. العلی تاکید می‌کند ما به عنوان پژوهشگران و کنش‌گران فمینیست نمی‌توانیم از پرداختن هم‌زمان به فساد، اقتدارگرایی سیاسی، فرقه‌گرایی و ابزاری سازی فرهنگ و مذهب در سطح محلی و منطقه‌ای، و البته فرایندهای کلان نظیر امپریالیسم و نئولیبرالیسم طفره برویم.

مقاله‌ی کامل را در وبسایت ما بخوانید
https://tinyurl.com/y3h72fsd

@seeyouiniran