درس خواندن برای من خسته کننده است!
با چنین نوجوانی چه باید کرد؟
اگر در یک نمودار به ترتیب از بالا به پایین، ابتدا آرزو سپس خواسته و در پایین نیاز را قرار دهیم، ما برای آرزو و نیاز عملا تلاش خاصی انجام نمی‌دهیم چرا که آرزو در سطح خیال است و تا به سطح خواسته منتقل نشود تلاشی برای آن نخواهیم کرد.
نیاز هم چون به نوعی در جایگاه بقا قرار گرفته خود سیستم ما آنرا به سوی ارضا هدایت می کند.
خواسته در قبل از خود انگیزه و سپس تلاش دارد و پس خواسته، مانع و در نهایت هدف قرار گرفته.
بسیاری از ما چه آنهایی که در مرحله نوجوانی به گونه ای گیر افتاده ایم چه خود نوجوان که بطور طبیعی در این مرحله قرار دارد قادر به تفکیک این سه بخش آرزو، خواسته و نیاز نیستیم.
ابتدا باید ببینیم آنچه ما می‌خواهیم در کدام طبقه قرار دارد.
اگر در سطح آرزوست که به قول فروید جزو تفکر اولیه محسوب شده و جایگاه آن خیال است و دنیای درون که غیر واقعی است و برای آوردن آن به مرحله خواسته، نیازمند روشن کردن چراغ انگیزه و تلاش است تا به تفکر ثانویه که رسیدن در دنیای واقعی را امکان پذیر می کند قرار بگیرد.
انگیزه اولین مرحله خواسته است که می توانیم با
پرسش‌گری هایی آنرا فعال نماییم مثلا:
-اگر روزی به این خواسته برسی، توانایی چه کارهایی که الان قادر به انجامش نیستی را به دست خواهی آورد؟
- هنگامی که به آن خواسته برسی، چه توانمندی هایی در تو ایجاد میشود؟
- با داشتن این توانمندی چه احساسی در تو شکل خواهد گرفت؟
- شکل گیری آن احساس میزان رضایتمندی تو را به چه سطحی ارتقا خواهد داد؟
در سطح تلاش بسیار مهم است که فرد ابتدا حداقل تلاش خود را برای شروع بعنوان استاندارد قرار دهد نه بیشتر.
مثلا اگر روزی یک ساعت یا نیم ساعت هیچ فشاری به او وارد نمی کند، همان را بعنوان استاندارد در نظر بگیرد.
سوالی که می توانیم در این مرحله مطرح کنیم اینکه:
- چه میزان تلاش برای تو امکان پذیر است که به راحتی قادر به انجام آن خواهی بود؟
در مرحله بعد روزانه میزانی که باز هم هیچ فشاری بر او وارد نمی کند را به استاندارد اضافه کند.
- اگر روزی چند دقیقه به آن استاندارد اضافه کنی برای تو فشار به حساب نمی آید؟
به یاد داشته باشیم روزی یک دقیقه در روز میتواند در سال شش ساعت را به استاندارد اولیه بیفزاید.
در مرحله بعد روزانه خود را با مبدا یا همان مرحله ای که هنوز شروع نکرده بود بسنجد.
هر بار که فرد خود را با نقطه شروع می سنجد احساس توانمندی بیشتری در او ایجاد خواهد کرد.
در این مرحله نیاز است موانعی که ممکن است بر سر راه قرار بگیرند را شناسایی و در صدد رفع آنها بر آید.
- به نظر تو چه چیزهایی می‌توانند مانعی باشند برای رسیدن تو به هدفی که انتخاب کرده ای؟
-فکر میکنی چه ابزارها یا امکاناتی برای برداشتن این مانع نیاز داری ؟
به یاد داشته باشیم هنگامی که استاندارد اولیه توسط خودمان یا والدین یا جامعه بیش از ظرفیت روانی ما قرار داده شده باشد هر بار که نتوانیم خود را به استاندارد برسانیم، احساس گناه و در پی آن خستگی و بی حوصله گی و ناامیدی و اضطراب در ما ایجاد شده و این ها می‌توانند خواسته ما را به سطح آرزو برگردانند.
#نوجوان #اهمالکاری #برنامه_ریزی #کنکور #توانمندی #دکتر_حسام_فیروزی #درس_خوندن #ظرفیت #ظرفیت_روانی #سلامتی #تلاش #بلوغ #ازدواج
با چنین نوجوانی چه باید کرد؟
اگر در یک نمودار به ترتیب از بالا به پایین، ابتدا آرزو سپس خواسته و در پایین نیاز را قرار دهیم، ما برای آرزو و نیاز عملا تلاش خاصی انجام نمی‌دهیم چرا که آرزو در سطح خیال است و تا به سطح خواسته منتقل نشود تلاشی برای آن نخواهیم کرد.
نیاز هم چون به نوعی در جایگاه بقا قرار گرفته خود سیستم ما آنرا به سوی ارضا هدایت می کند.
خواسته در قبل از خود انگیزه و سپس تلاش دارد و پس خواسته، مانع و در نهایت هدف قرار گرفته.
بسیاری از ما چه آنهایی که در مرحله نوجوانی به گونه ای گیر افتاده ایم چه خود نوجوان که بطور طبیعی در این مرحله قرار دارد قادر به تفکیک این سه بخش آرزو، خواسته و نیاز نیستیم.
ابتدا باید ببینیم آنچه ما می‌خواهیم در کدام طبقه قرار دارد.
اگر در سطح آرزوست که به قول فروید جزو تفکر اولیه محسوب شده و جایگاه آن خیال است و دنیای درون که غیر واقعی است و برای آوردن آن به مرحله خواسته، نیازمند روشن کردن چراغ انگیزه و تلاش است تا به تفکر ثانویه که رسیدن در دنیای واقعی را امکان پذیر می کند قرار بگیرد.
انگیزه اولین مرحله خواسته است که می توانیم با
پرسش‌گری هایی آنرا فعال نماییم مثلا:
-اگر روزی به این خواسته برسی، توانایی چه کارهایی که الان قادر به انجامش نیستی را به دست خواهی آورد؟
- هنگامی که به آن خواسته برسی، چه توانمندی هایی در تو ایجاد میشود؟
- با داشتن این توانمندی چه احساسی در تو شکل خواهد گرفت؟
- شکل گیری آن احساس میزان رضایتمندی تو را به چه سطحی ارتقا خواهد داد؟
در سطح تلاش بسیار مهم است که فرد ابتدا حداقل تلاش خود را برای شروع بعنوان استاندارد قرار دهد نه بیشتر.
مثلا اگر روزی یک ساعت یا نیم ساعت هیچ فشاری به او وارد نمی کند، همان را بعنوان استاندارد در نظر بگیرد.
سوالی که می توانیم در این مرحله مطرح کنیم اینکه:
- چه میزان تلاش برای تو امکان پذیر است که به راحتی قادر به انجام آن خواهی بود؟
در مرحله بعد روزانه میزانی که باز هم هیچ فشاری بر او وارد نمی کند را به استاندارد اضافه کند.
- اگر روزی چند دقیقه به آن استاندارد اضافه کنی برای تو فشار به حساب نمی آید؟
به یاد داشته باشیم روزی یک دقیقه در روز میتواند در سال شش ساعت را به استاندارد اولیه بیفزاید.
در مرحله بعد روزانه خود را با مبدا یا همان مرحله ای که هنوز شروع نکرده بود بسنجد.
هر بار که فرد خود را با نقطه شروع می سنجد احساس توانمندی بیشتری در او ایجاد خواهد کرد.
در این مرحله نیاز است موانعی که ممکن است بر سر راه قرار بگیرند را شناسایی و در صدد رفع آنها بر آید.
- به نظر تو چه چیزهایی می‌توانند مانعی باشند برای رسیدن تو به هدفی که انتخاب کرده ای؟
-فکر میکنی چه ابزارها یا امکاناتی برای برداشتن این مانع نیاز داری ؟
به یاد داشته باشیم هنگامی که استاندارد اولیه توسط خودمان یا والدین یا جامعه بیش از ظرفیت روانی ما قرار داده شده باشد هر بار که نتوانیم خود را به استاندارد برسانیم، احساس گناه و در پی آن خستگی و بی حوصله گی و ناامیدی و اضطراب در ما ایجاد شده و این ها می‌توانند خواسته ما را به سطح آرزو برگردانند.
#نوجوان #اهمالکاری #برنامه_ریزی #کنکور #توانمندی #دکتر_حسام_فیروزی #درس_خوندن #ظرفیت #ظرفیت_روانی #سلامتی #تلاش #بلوغ #ازدواج