فلسفه آفرینشِ مفاهیم، و همزمان، تأسیسِ صفحه است. مفهومْ آغازِ فلسفه، و صفحهْ [فرآیندِ] تأسیسش می‌باشد. آشکار است که صفحه یک دستور، طرح، هدف یا ابزار نیست: صفحه همواره یک صفحه‌ی درونماندگاری است، امری که شالوده‌ی مطلقِ فلسفه را بر می‌سازد: زمین‌اش، قلمروزدایی‌اش، بنیانی که بر اساسِ آن مفاهیمش را می‌آفریند. همچون دو بال یا دو باله، هم به آفرینشِ مفاهیم نیاز است هم به تأسیسِ صفحه.

تفکر اغلب به بی‌تفاوتیِ عمومی دامن می‌زند. با این حال پُر بیراه نیست اگر بگوییم تفکر کردن کاری است خطرناک. بی‌تردید تنها زمانی بی‌تفاوتی باز می‌ایستد که خطراتِ تفکر آشکار شده باشد، گرچه این خطرات اغلب پنهان‌ و به ندرت قابل درک‌اند، و به صورتِ امری درونی در کاروبارِ تفکر می‌مانند. درست به دلیل اینکه صفحه‌ی درونماندگاری امری پیشافلسفی است و همراه با مفاهیم فوراً به عمل در نمی‌آید، متضمنِ نوعی بیانِ لکنت‌آمیز است، و به همین جهت طرح‌بندی‌اش به مقیاس‌هایی متوسل می‌شود که چندان قابلِ اعتنا، عقلانی و مدلل نیستند. این مقیاس‌ها به نظمِ رؤیاها تعلق دارد: به فرآیند‌های پاتولوژیک، تجربه‌های رازآمیز، نشئه‌گی، و افراط. ما در مسیرِ افق، بر روی صفحه‌ی درونماندگاری به راه می‌افتیم، و با چشمانی سرخ باز می‌گردیم: با چشم‌های خون‌آلودِ ذهن. حتی دکارت رؤیاهای خود را داشت. تفکر کردن همواره پی گرفتنِ خطوطِ پروازِ جادوگر است.

👤 #ژیل_دلوز / #فلیکس_گتاری
📘 در کتابِ #فلسفه_چیست ، نوشته‌ی مشترکِ ژیل دلوز و فلیکس گتاری
@academyshamseh
www.academyshamseh.com
www.instagram.com/academyshamseh