♨️ تکنیک های کلیدی برای #کنترل_خشم #کودکان
🔹 کودکان ۵-۳ ساله
💢 وقتی فرزندتان خشمگین شد، یک #ظرف #حباب درست کرده به او بدهید. لازمه حباب درست کردن، #تمرکز بر #تنفس است. تنفس آرام و شمرده، احساسات خروشان کودک را آرام می کند. به مدت چند هفته روزی یک دقیقه با فرزندتان حباب درست کنید؛ بعد از اینکه حباب درست کردن را یاد گرفت، از او بخواهید با کمک گرفتن از قوه تخیلش، حباب های متفاوتی درست کند. لطافت حباب ها و تلاش برای ساخت آنها روحیه کودک را آرام تر مي كند.
🔹 کودکان ۸-۶ ساله
✨ با پایان دوره خردسالی، کودک یاد می گیرد #افکار خود را #مدیریت کند و حتی تغییر دهد. ابتدا با حوصله به او کمک کنید محرک های خشمش را بشناسد؛ مثلاً ممکن است هنگامی که کسی او را هل می دهد یا با عنوان زشتی صدایش می زند یا مسخره اش می کند، عصبانی شود. به او یاد دهید چطور بر خشمش غلبه کند و به او بفهمانید در برخوردهای اجتماعی اش باید صبور باشد و قبل از هر اقدامی، نفسی عمیق بکشد و اگر می تواند چند قدم از آنچه عصبانی اش کرده فاصله بگیرد؛ در دل جمله های آرام کننده تکرار کند مثل: «از پسش بر میام» یا «مهم نیست». در نهایت هم رفتارهای عاقلانه و مؤدبانه را به او آموزش دهید. مثلاً «این توپ منه، لطفاً پسش بده» یا «چه حرف زشتی زدی، من این طوری حرف نمی زنم». به او یاد بدهید قرار نیست کسی با خشونت بیشتر برنده شود.
🔺 #علائم_جسمی #عصبانیت را به او بیاموزید. به فرزندتان بگویید هر وقت کسی عصبانی می شود، بلندتر حرف می زند، صورتش قرمز می شود، دست هایش را هنگام صحبت به شدت تکان می دهد، ضربان قلبش بالا می رود، اخم می کند، دهانش خشک می شود و تندتند نفس می کشد، سپس از او بخواهید اگر این علائم را در خودش دید، یاد توصیه های شما بیفتد.
🔹 کودکان ۱۲-۹ ساله
💠 به فرزندتان بیاموزید قبل از هر کاری به خصوص واکنش های خشمگینانه، #فکر کند. این بار که فرزندتان با یکی از همسالانش دعوایش شد، بگذارید تا هرجا که می خواهد پیش برود سپس از او بپرسید: «دعوایت را کردی، عصبانیتت را نشان دادی؟ نتیجه چه شد؟ مشکل تان حل شد؟ برای حل این ناآرامی ها چه کار می خواهی بکنی؟ اگر دوباره دعوایت شد هم می خواهی همین رفتارهای زشت را داشته باشی؟» با کمک این روش ها، احتمالاً خواهید توانست کودک خود را در کنترل خشم، یاری نمایید.
🍃☘️🌿🍃☘️🌿🍃☘️🌿
@Farnazfaridi
🔹 کودکان ۵-۳ ساله
💢 وقتی فرزندتان خشمگین شد، یک #ظرف #حباب درست کرده به او بدهید. لازمه حباب درست کردن، #تمرکز بر #تنفس است. تنفس آرام و شمرده، احساسات خروشان کودک را آرام می کند. به مدت چند هفته روزی یک دقیقه با فرزندتان حباب درست کنید؛ بعد از اینکه حباب درست کردن را یاد گرفت، از او بخواهید با کمک گرفتن از قوه تخیلش، حباب های متفاوتی درست کند. لطافت حباب ها و تلاش برای ساخت آنها روحیه کودک را آرام تر مي كند.
🔹 کودکان ۸-۶ ساله
✨ با پایان دوره خردسالی، کودک یاد می گیرد #افکار خود را #مدیریت کند و حتی تغییر دهد. ابتدا با حوصله به او کمک کنید محرک های خشمش را بشناسد؛ مثلاً ممکن است هنگامی که کسی او را هل می دهد یا با عنوان زشتی صدایش می زند یا مسخره اش می کند، عصبانی شود. به او یاد دهید چطور بر خشمش غلبه کند و به او بفهمانید در برخوردهای اجتماعی اش باید صبور باشد و قبل از هر اقدامی، نفسی عمیق بکشد و اگر می تواند چند قدم از آنچه عصبانی اش کرده فاصله بگیرد؛ در دل جمله های آرام کننده تکرار کند مثل: «از پسش بر میام» یا «مهم نیست». در نهایت هم رفتارهای عاقلانه و مؤدبانه را به او آموزش دهید. مثلاً «این توپ منه، لطفاً پسش بده» یا «چه حرف زشتی زدی، من این طوری حرف نمی زنم». به او یاد بدهید قرار نیست کسی با خشونت بیشتر برنده شود.
🔺 #علائم_جسمی #عصبانیت را به او بیاموزید. به فرزندتان بگویید هر وقت کسی عصبانی می شود، بلندتر حرف می زند، صورتش قرمز می شود، دست هایش را هنگام صحبت به شدت تکان می دهد، ضربان قلبش بالا می رود، اخم می کند، دهانش خشک می شود و تندتند نفس می کشد، سپس از او بخواهید اگر این علائم را در خودش دید، یاد توصیه های شما بیفتد.
🔹 کودکان ۱۲-۹ ساله
💠 به فرزندتان بیاموزید قبل از هر کاری به خصوص واکنش های خشمگینانه، #فکر کند. این بار که فرزندتان با یکی از همسالانش دعوایش شد، بگذارید تا هرجا که می خواهد پیش برود سپس از او بپرسید: «دعوایت را کردی، عصبانیتت را نشان دادی؟ نتیجه چه شد؟ مشکل تان حل شد؟ برای حل این ناآرامی ها چه کار می خواهی بکنی؟ اگر دوباره دعوایت شد هم می خواهی همین رفتارهای زشت را داشته باشی؟» با کمک این روش ها، احتمالاً خواهید توانست کودک خود را در کنترل خشم، یاری نمایید.
🍃☘️🌿🍃☘️🌿🍃☘️🌿
@Farnazfaridi
🌀 کشف ارتباط #خارش_پوست با #اختلالات_روانی
🔖 در این آزمایش بیش از یک هزار و ۳۰۰ نفر که هیچ بیماری پوستی نداشتند، به عنوان گروه کنترل به کار گرفته شدند و اطلاعات خود را در این موارد گزارش دادند.
🔎 تیم تحقیقاتی پس از تحلیل داده های به دست آمده، به وجود ارتباطات میان مشکلات پوستی، خارش، اختلالات #خلقی و کیفیت پایین زندگی پی بردند.
♨️ میزان شیوع #افسردگی در بیمارانی که خارش پوستی را گزارش کرده بودند، ۱۴/۱ درصد بود در حالی که این میزان در بیمارانی که خارش پوستی را تجربه نمی کردند، به تنها ۵/۷ درصد می رسید.
💠 شیوع #افسردگی در میان آن دسته از اعضای گروه کنترل که تجربه عارضه خارش را گزارش کرده بودند، ۶ درصد و در میان آن ها که خارش نداشتند، تنها ۳/۲ درصد بود.
💢 #اضطراب نیز الگوی مشابهی داشت. ۲۱/۴ درصد از بیماران مبتلا به مشکلات پوستی که خارش را تجربه می کردند، از اختلال اضطراب رنج می بردند.
🔹 این درحالی است که میزان شیوع این اختلال روانی در بیمارانی که خارش را تجربه نمی کردند، تنها ۱۲/۳ درصد بود.
◾️ شیوع #افکار_خودکشی نیز در بیماران پوستی مبتلا به خارش، بالاتر از بیمارانی بود که خارش نداشتند و به طور مشابه در گروه کنترل نیز افرادی که خارش را تجربه می کردند در مقایسه با سایرین فکر به خودکشی بیشتر دیده می شد.
🔸 بیماران پوستی مبتلا به خارش همچنین در مقایسه با بیمارانی که خارش نداشتند، تجربه رویدادهای منفی تری را در زندگی خودگزارش دادند و علاوه بر این بروز مشکلات اقتصادی در میان بیماران دسته اول محتمل تر بود.
📚 این تیم تحقیقاتی ضمن اعتراف به این که یافته های این مطالعه ثابت نمی کند که #مشکلات_روانی عامل ایجاد خارش در بیماران هستند، می گوید به احتمال زیاد، بیماری های پوستی عامل این خارش هستند که بر روی #سلامت_روان تاثیر منفی می گذارد.
📝 در مقاله مؤلفان این پژوهش آمده است: دلایل فرضی این ارتباط دوسویه این است که #خارش با التهاب #پوستی ارتباط دارد و التهاب پوستی نیز شبکه #سروتونین در مغز را تحریک می کند که به ایجاد #افسردگی و #اضطراب منجر می شود.
📖 به گزارش این #تیم_تحقیقاتی، یافته های این پژوهش نشان می دهد که خارش در بیماران پوستی به طور قابل ملاحظه ای با افسردگی بالینی، فکر #خودکشی و #استرس ارتباط دارد.
🔖 در این آزمایش بیش از یک هزار و ۳۰۰ نفر که هیچ بیماری پوستی نداشتند، به عنوان گروه کنترل به کار گرفته شدند و اطلاعات خود را در این موارد گزارش دادند.
🔎 تیم تحقیقاتی پس از تحلیل داده های به دست آمده، به وجود ارتباطات میان مشکلات پوستی، خارش، اختلالات #خلقی و کیفیت پایین زندگی پی بردند.
♨️ میزان شیوع #افسردگی در بیمارانی که خارش پوستی را گزارش کرده بودند، ۱۴/۱ درصد بود در حالی که این میزان در بیمارانی که خارش پوستی را تجربه نمی کردند، به تنها ۵/۷ درصد می رسید.
💠 شیوع #افسردگی در میان آن دسته از اعضای گروه کنترل که تجربه عارضه خارش را گزارش کرده بودند، ۶ درصد و در میان آن ها که خارش نداشتند، تنها ۳/۲ درصد بود.
💢 #اضطراب نیز الگوی مشابهی داشت. ۲۱/۴ درصد از بیماران مبتلا به مشکلات پوستی که خارش را تجربه می کردند، از اختلال اضطراب رنج می بردند.
🔹 این درحالی است که میزان شیوع این اختلال روانی در بیمارانی که خارش را تجربه نمی کردند، تنها ۱۲/۳ درصد بود.
◾️ شیوع #افکار_خودکشی نیز در بیماران پوستی مبتلا به خارش، بالاتر از بیمارانی بود که خارش نداشتند و به طور مشابه در گروه کنترل نیز افرادی که خارش را تجربه می کردند در مقایسه با سایرین فکر به خودکشی بیشتر دیده می شد.
🔸 بیماران پوستی مبتلا به خارش همچنین در مقایسه با بیمارانی که خارش نداشتند، تجربه رویدادهای منفی تری را در زندگی خودگزارش دادند و علاوه بر این بروز مشکلات اقتصادی در میان بیماران دسته اول محتمل تر بود.
📚 این تیم تحقیقاتی ضمن اعتراف به این که یافته های این مطالعه ثابت نمی کند که #مشکلات_روانی عامل ایجاد خارش در بیماران هستند، می گوید به احتمال زیاد، بیماری های پوستی عامل این خارش هستند که بر روی #سلامت_روان تاثیر منفی می گذارد.
📝 در مقاله مؤلفان این پژوهش آمده است: دلایل فرضی این ارتباط دوسویه این است که #خارش با التهاب #پوستی ارتباط دارد و التهاب پوستی نیز شبکه #سروتونین در مغز را تحریک می کند که به ایجاد #افسردگی و #اضطراب منجر می شود.
📖 به گزارش این #تیم_تحقیقاتی، یافته های این پژوهش نشان می دهد که خارش در بیماران پوستی به طور قابل ملاحظه ای با افسردگی بالینی، فکر #خودکشی و #استرس ارتباط دارد.
🌀 این روزها شیوع روزافزون ویروس #کرونا در جای جای جهان، در بسیاری از افراد باعث ایجاد ترس و نگرانی شده است. نگرانی یکی از خفقان آورترین انواع مهِ روانشناختی است. همهٔ ما تا حدی احساس نگرانی می کنیم، اما هرچه بیشتر به آن عادت کنیم، سرزندگی و نشاط مان را بیشتر از بین می برد. #نگرانی وقت ما را تلف می کند؛ انرژی ما را تحلیل می برد و از اقدامات مؤثر جلوگیری می کند.
🔎 پژوهش های متعددی صورت گرفته که نشان می دهد تلاش برای متوقف کردن نگرانی فقط آن را بدتر می کند. اگر افکار نگران کننده را پس بزنیم یا حواس مان را از آن ها پرت کنیم، اغلب آرامش کوتاه مدتی به دست می آوریم؛ اما در بلندمدت دوباره به جای اول بر می گردیم و افکار نگران کننده با فراوانی و شدتی بیشتر از گذشته برخواهند گشت. پس چگونه باید با این "مه نگرانی" روبرو شویم؟
🔺 گام 1️⃣: ابتدا #معنای "#نگرانی" را روشن کنید.
▫️ نگرانی به معنای اندیشیدن به اتفاقات‌‌ِ بدِ احتمالی نیست. همگی ما چنین افکاری داریم و همانند دیگر اشکال مه روان شناختی، فقط خود افکار مشکل ساز نیستند؛ بلکه مسأله #همجوشی با #افکار است. نگرانی به معنای همجوشی با آن افکار است؛ یعنی به جای رها کردن، محکم چسبیدن به آنها و مدام تکرار کردن شان است.
🔺 گام 2️⃣: #هزینه های #نگرانی را مشخص کنید.
▫️ هزینهٔ اصلی نگرانی، از دست دادن زندگی است. وقتی در نگرانی های مان گرفتار می شویم، به لحاظ روان شناختی در لحظه "حضور" نداریم؛ از تجربه های اینجا و اکنون جدا و در افکار مربوط به آینده گرفتار می شویم؛ فرصت انجام اقدامات مهم و معنادار را از دست می دهیم؛ از غذای که می خوریم و فعالیت هایی که انجام می دهیم لذت نمی بریم؛ به لحاظ بدنی در حرکتیم، اما حضور واقعی نداریم، در نتیجه فعالیت های مان لذت بخش و رضایتبخش نیستند. به یقین این مسئله در عملکرد ما در هر زمینه ای اختلال ایجاد می کند (ترس و اضطراب موجب اختلال در عملکرد نمی شوند، اما نگرانی چرا). دیگر هزینه های نگرانی: اتلاف وقت، اختلال در خواب و اهمال کاری در تصمیم گیری های مهم زندگی.
🔺 گام 3️⃣: خودتان را از قلاب بهانه هایی که برای نگرانی دارید رها کنید.
▫️ یکی از بهانه ها این است: "نگرانی به من کمک می کند"، "من همینم. همیشه نگرانم". اگر می خواهید مسائل را به شیوه ای مؤثر حل کنید یا برای آینده و یا بدترین اتفاق آماده شوید. بسیار واضح است که نگرانی کمکی به ما نخواهد کرد. نگرانی اقدامات را تضعيف می کند، انگیزه را کاهش می‌دهد، به تصمیم گیری های ضعیف منجر می شود و از طرف دیگر استرس و اضطراب را افزایش می دهد.
▫️ به جای نگرانی، با استفاده از پرسش هایی چون موارد زیر به سمت برنامه ریزی فعال یا حل مسئله سازنده حرکت کنید:
🔸 برای مواجههٔ مؤثر با این موقعیت چه کار می توانم بکنم که تفاوتی ایجاد کند؟ از چه منابعی می توانم کمک یا مشورت بگیرم؟
🔸 بدترین اتفاقی که ممکن است رخ دهد چیست؟ چطور می توانم با آن مقابله کنم؟ چه می توانم بکنم یا چه کمکی می توانم بگیرم؟
🔸 اگر می توانید کار مؤثری انجام دهید، پس اقدام کنید؛ اگر نمی توانید، فضایی را برای ناراحتی خود در نظر بگیرید. خودتان را از نگرانی ها جدا کنید و در کاری معنادار، در این جا و اکنون، غرق شوید.
🔺 گام 4️⃣: #نگرانی را از #مراقبت تفکیک کنید.
▫️ به نظر می‌رسد بسیاری از افراد فکر می کنند نگرانی دربارهٔ مشکلات همان مراقب مشکلات بودن است؛ اما بین این دو تفاوتی بزرگ وجود دارد: اولی بی فایده و دومی ارزشمند است.
🔸 #نگرانی در مورد کرونا: توجه بی ثمر به داستان های ترسناک در مورد اتفاقات بد جسمی که ممکن است رخ دهد. اختلال در فعالیت های روزمره و معنادار.
🔸 #مراقبت از سلامت در برابر کرونا: رعایت تمام نکات بهداشتی لازم و متعهد ماندن به قرنطینهٔ خانگی.
🔺 گام 5️⃣: خودتان را از #نگرانی جدا کنید.
▫️ ذهن ما شبیه بزرگ ترین قصه گوی جهان عمل می کند و فقط به دنبال #توجه ماست. وقتی برایمان قصه های ترسناک می گوید، می داند که به آن توجه می کنیم. بنابراین به کارش ادامه می دهد. ولی ما می توانیم به نگرانی ها اجازه دهیم بیایند و بروند، بدون آن که باورشان کنیم. راهکار سادهٔ آن توجه کردن و نام گذاری است: به محض اینکه از افکار نگران کننده آگاه می شویم، به آرامی به خودمان بگوییم: «دوباره نگرانی آمد!» یا خیلی ساده بگوییم: «نگرانی» همچنین تمرین منظم "مشاهدهٔ افکار" یا "تنفس ذهن آگاهانه" هم مفیدند.
🔎 پژوهش های متعددی صورت گرفته که نشان می دهد تلاش برای متوقف کردن نگرانی فقط آن را بدتر می کند. اگر افکار نگران کننده را پس بزنیم یا حواس مان را از آن ها پرت کنیم، اغلب آرامش کوتاه مدتی به دست می آوریم؛ اما در بلندمدت دوباره به جای اول بر می گردیم و افکار نگران کننده با فراوانی و شدتی بیشتر از گذشته برخواهند گشت. پس چگونه باید با این "مه نگرانی" روبرو شویم؟
🔺 گام 1️⃣: ابتدا #معنای "#نگرانی" را روشن کنید.
▫️ نگرانی به معنای اندیشیدن به اتفاقات‌‌ِ بدِ احتمالی نیست. همگی ما چنین افکاری داریم و همانند دیگر اشکال مه روان شناختی، فقط خود افکار مشکل ساز نیستند؛ بلکه مسأله #همجوشی با #افکار است. نگرانی به معنای همجوشی با آن افکار است؛ یعنی به جای رها کردن، محکم چسبیدن به آنها و مدام تکرار کردن شان است.
🔺 گام 2️⃣: #هزینه های #نگرانی را مشخص کنید.
▫️ هزینهٔ اصلی نگرانی، از دست دادن زندگی است. وقتی در نگرانی های مان گرفتار می شویم، به لحاظ روان شناختی در لحظه "حضور" نداریم؛ از تجربه های اینجا و اکنون جدا و در افکار مربوط به آینده گرفتار می شویم؛ فرصت انجام اقدامات مهم و معنادار را از دست می دهیم؛ از غذای که می خوریم و فعالیت هایی که انجام می دهیم لذت نمی بریم؛ به لحاظ بدنی در حرکتیم، اما حضور واقعی نداریم، در نتیجه فعالیت های مان لذت بخش و رضایتبخش نیستند. به یقین این مسئله در عملکرد ما در هر زمینه ای اختلال ایجاد می کند (ترس و اضطراب موجب اختلال در عملکرد نمی شوند، اما نگرانی چرا). دیگر هزینه های نگرانی: اتلاف وقت، اختلال در خواب و اهمال کاری در تصمیم گیری های مهم زندگی.
🔺 گام 3️⃣: خودتان را از قلاب بهانه هایی که برای نگرانی دارید رها کنید.
▫️ یکی از بهانه ها این است: "نگرانی به من کمک می کند"، "من همینم. همیشه نگرانم". اگر می خواهید مسائل را به شیوه ای مؤثر حل کنید یا برای آینده و یا بدترین اتفاق آماده شوید. بسیار واضح است که نگرانی کمکی به ما نخواهد کرد. نگرانی اقدامات را تضعيف می کند، انگیزه را کاهش می‌دهد، به تصمیم گیری های ضعیف منجر می شود و از طرف دیگر استرس و اضطراب را افزایش می دهد.
▫️ به جای نگرانی، با استفاده از پرسش هایی چون موارد زیر به سمت برنامه ریزی فعال یا حل مسئله سازنده حرکت کنید:
🔸 برای مواجههٔ مؤثر با این موقعیت چه کار می توانم بکنم که تفاوتی ایجاد کند؟ از چه منابعی می توانم کمک یا مشورت بگیرم؟
🔸 بدترین اتفاقی که ممکن است رخ دهد چیست؟ چطور می توانم با آن مقابله کنم؟ چه می توانم بکنم یا چه کمکی می توانم بگیرم؟
🔸 اگر می توانید کار مؤثری انجام دهید، پس اقدام کنید؛ اگر نمی توانید، فضایی را برای ناراحتی خود در نظر بگیرید. خودتان را از نگرانی ها جدا کنید و در کاری معنادار، در این جا و اکنون، غرق شوید.
🔺 گام 4️⃣: #نگرانی را از #مراقبت تفکیک کنید.
▫️ به نظر می‌رسد بسیاری از افراد فکر می کنند نگرانی دربارهٔ مشکلات همان مراقب مشکلات بودن است؛ اما بین این دو تفاوتی بزرگ وجود دارد: اولی بی فایده و دومی ارزشمند است.
🔸 #نگرانی در مورد کرونا: توجه بی ثمر به داستان های ترسناک در مورد اتفاقات بد جسمی که ممکن است رخ دهد. اختلال در فعالیت های روزمره و معنادار.
🔸 #مراقبت از سلامت در برابر کرونا: رعایت تمام نکات بهداشتی لازم و متعهد ماندن به قرنطینهٔ خانگی.
🔺 گام 5️⃣: خودتان را از #نگرانی جدا کنید.
▫️ ذهن ما شبیه بزرگ ترین قصه گوی جهان عمل می کند و فقط به دنبال #توجه ماست. وقتی برایمان قصه های ترسناک می گوید، می داند که به آن توجه می کنیم. بنابراین به کارش ادامه می دهد. ولی ما می توانیم به نگرانی ها اجازه دهیم بیایند و بروند، بدون آن که باورشان کنیم. راهکار سادهٔ آن توجه کردن و نام گذاری است: به محض اینکه از افکار نگران کننده آگاه می شویم، به آرامی به خودمان بگوییم: «دوباره نگرانی آمد!» یا خیلی ساده بگوییم: «نگرانی» همچنین تمرین منظم "مشاهدهٔ افکار" یا "تنفس ذهن آگاهانه" هم مفیدند.
💢 #گاموفوبیا یا ازدواج هراسی چگونه درمان می‌شود؟
💠 #درمانهای مؤثر برای از بین بردن موفق این ترس عبارتند از :
1️⃣ #درمان_رفتاری_شناختی (CBT)
🔸 این روش یکی از #مؤثرترین درمانهای گاموفوبیا است. گاموفوبی ممکن است با خاطره یا تجربه ناراحت کننده قبلی ارتباط داشته باشد. فردی که ترس از ازدواج دارد ترس او ناشی از تصاویر منفی و افکار مزاحم مرتبط با ازدواج است و نه به دلیل خود ازدواج. رفتار درمانگر به فرد کمک می‌کند تا افکار منفی‌ای را که نسبت به ازدواج دارد کشف کرده و آنها را با #افکار_مثبت جایگزین کند.
2️⃣ #مواجهه_درمانی
🔹 مواجهه درمانی نیز یک روان درمانی مؤثر دیگری است که برای درمان گاموفوبیا استفاده می‌شود. در مواجهه درمانی، درمانگر شخص را در شرایط #مشابه با ازدواج و یا بحث در مورد ازدواج قرار می‌دهد. در کنار آن، درمانگر فرد را هدایت می‌کند تا در طول جلسه درمانی، آرامش خود را حفظ کرده و ریلکس باشد. با مواجهه منظم، فرد به آن شرایط عادت کرده و قادر به تحمل و مدیریت اضطراب خود می‌شود.
3️⃣ #خانواده_درمانی
🔸 خانواده درمانی یک مؤلفه مهم در فرایند درمان است. درمانگر با #خانواده فرد مشاوره کرده و آنان را در مورد شرایط فرد گاموفوبیک آگاه می‌کند. در حقیقت، جلسات مشاوره منظم با خانواده، باعث حمایت خانواده از فرد و بالا رفتن انگیزه درمان در او می‌شود و می‌تواند کلید موفقیت درمان باشد.
4️⃣ #دارو_درمانی
🔹 در موارد #انزوا و #اضطراب، ممکن است از دارو استفاده شود. داروهای متداول داروهای ضد اضطراب و ضد افسردگی هستند. با این حال، روان درمانی های مطرح شده در درمان گاموفوبیا مؤثرتر است.
💠 #درمانهای مؤثر برای از بین بردن موفق این ترس عبارتند از :
1️⃣ #درمان_رفتاری_شناختی (CBT)
🔸 این روش یکی از #مؤثرترین درمانهای گاموفوبیا است. گاموفوبی ممکن است با خاطره یا تجربه ناراحت کننده قبلی ارتباط داشته باشد. فردی که ترس از ازدواج دارد ترس او ناشی از تصاویر منفی و افکار مزاحم مرتبط با ازدواج است و نه به دلیل خود ازدواج. رفتار درمانگر به فرد کمک می‌کند تا افکار منفی‌ای را که نسبت به ازدواج دارد کشف کرده و آنها را با #افکار_مثبت جایگزین کند.
2️⃣ #مواجهه_درمانی
🔹 مواجهه درمانی نیز یک روان درمانی مؤثر دیگری است که برای درمان گاموفوبیا استفاده می‌شود. در مواجهه درمانی، درمانگر شخص را در شرایط #مشابه با ازدواج و یا بحث در مورد ازدواج قرار می‌دهد. در کنار آن، درمانگر فرد را هدایت می‌کند تا در طول جلسه درمانی، آرامش خود را حفظ کرده و ریلکس باشد. با مواجهه منظم، فرد به آن شرایط عادت کرده و قادر به تحمل و مدیریت اضطراب خود می‌شود.
3️⃣ #خانواده_درمانی
🔸 خانواده درمانی یک مؤلفه مهم در فرایند درمان است. درمانگر با #خانواده فرد مشاوره کرده و آنان را در مورد شرایط فرد گاموفوبیک آگاه می‌کند. در حقیقت، جلسات مشاوره منظم با خانواده، باعث حمایت خانواده از فرد و بالا رفتن انگیزه درمان در او می‌شود و می‌تواند کلید موفقیت درمان باشد.
4️⃣ #دارو_درمانی
🔹 در موارد #انزوا و #اضطراب، ممکن است از دارو استفاده شود. داروهای متداول داروهای ضد اضطراب و ضد افسردگی هستند. با این حال، روان درمانی های مطرح شده در درمان گاموفوبیا مؤثرتر است.
🌀#نمونه‌های بالینی انواع مختلف #افکار_وسواسی
۱.💭 نوع فکر وسواسی: #کثیفی/آلودگی
👤مثال بالینی: "چون این کتابها را لمس کردم، ممکن است با آلودگی‌های انسان‌های دیگر آلوده شده باشم." "لباس‌هایی که می‌پوشم، با کف اتاق تماس پیدا کرد، پس آلوده می‌شوم." "صندلی عمومی که رویش نشستم، آلوده به میکروب بود، پس ممکن است بیمار شوم."
۲.💭 نوع فکر وسواسی: #آسیب/صدمه به خود و دیگران
👤مثال بالینی: "آیا اتفاقی کسی را نکشته‌ام؟" "به آسانی می‌توانم این چاقو را برداشته و فردی را که کنارم نشسته است، بکشم." "آیا زمانی که چهارساله بودم، توسط پرستارم مورد تعرض جنسی قرار نگرفته‌ام؟" "شاید کسی را به اشتباه در فریزر حبس کرده باشم."
۳.💭 نوع فکر وسواسی: #شک و #تردید مرضی
👤مثال بالینی: "آیا در مغازه به چیزی برخورد نکرده و به آنها خسارت نزده‌ام؟" "آیا تکالیف را کامل انجام دادم یا اینکه اشتباه کردم؟" "شاید فرم درخواست را قبل از اینکه در پاکت بگذارم، به درستی و به دقت تکمیل نکرده باشم."
۴.💭 نوع فکر وسواسی: #تقارن/دقت
👤مثال بالینی: "اگر از سمت راست بدنم زیاد استفاده کنم، باید جبران کنم و از طرف چپ بیشتر استفاده کنم". "شماره ۱۴ اضطراب‌زاست." "آنچه الان می‌خوانم را به‌طور کامل نمی‌فهمم؟"
۵.💭 نوع فکر وسواسی: #عمل_جنسی غیرقابل قبول
👤مثال بالینی: "آیا عمداً کودکی را برای اهداف جنسی لمس نکردم؟" "آیا از نظر جنسی شیفته کودکان می‌شوم؟" "زن جوانی که دیگر جنس‌خواه است، نگران است که شاید از نظر جنسی توسط زنی دیگر برانگیخته شود." "مرد متاهلی افکار مزاحمی درباره رابطه جنسی دهانی یا مقعدی با مردی دیگر دارد."
۶.💭 نوع فکر وسواسی: نگرانی‌های #جسمی/سلامتی
👤مثال بالینی: "تصاویر ذهنی تکرارشونده از استفراغ". "افکار مزاحم درباره احتمال بیمار شدن."
۷.💭 نوع فکر وسواسی: #احتکار
👤مثال بالینی: "شاید بعداً این چیز را احتیاج داشته باشم." "باید بهترین تصمیم ممکن را بگیرم."
۱.💭 نوع فکر وسواسی: #کثیفی/آلودگی
👤مثال بالینی: "چون این کتابها را لمس کردم، ممکن است با آلودگی‌های انسان‌های دیگر آلوده شده باشم." "لباس‌هایی که می‌پوشم، با کف اتاق تماس پیدا کرد، پس آلوده می‌شوم." "صندلی عمومی که رویش نشستم، آلوده به میکروب بود، پس ممکن است بیمار شوم."
۲.💭 نوع فکر وسواسی: #آسیب/صدمه به خود و دیگران
👤مثال بالینی: "آیا اتفاقی کسی را نکشته‌ام؟" "به آسانی می‌توانم این چاقو را برداشته و فردی را که کنارم نشسته است، بکشم." "آیا زمانی که چهارساله بودم، توسط پرستارم مورد تعرض جنسی قرار نگرفته‌ام؟" "شاید کسی را به اشتباه در فریزر حبس کرده باشم."
۳.💭 نوع فکر وسواسی: #شک و #تردید مرضی
👤مثال بالینی: "آیا در مغازه به چیزی برخورد نکرده و به آنها خسارت نزده‌ام؟" "آیا تکالیف را کامل انجام دادم یا اینکه اشتباه کردم؟" "شاید فرم درخواست را قبل از اینکه در پاکت بگذارم، به درستی و به دقت تکمیل نکرده باشم."
۴.💭 نوع فکر وسواسی: #تقارن/دقت
👤مثال بالینی: "اگر از سمت راست بدنم زیاد استفاده کنم، باید جبران کنم و از طرف چپ بیشتر استفاده کنم". "شماره ۱۴ اضطراب‌زاست." "آنچه الان می‌خوانم را به‌طور کامل نمی‌فهمم؟"
۵.💭 نوع فکر وسواسی: #عمل_جنسی غیرقابل قبول
👤مثال بالینی: "آیا عمداً کودکی را برای اهداف جنسی لمس نکردم؟" "آیا از نظر جنسی شیفته کودکان می‌شوم؟" "زن جوانی که دیگر جنس‌خواه است، نگران است که شاید از نظر جنسی توسط زنی دیگر برانگیخته شود." "مرد متاهلی افکار مزاحمی درباره رابطه جنسی دهانی یا مقعدی با مردی دیگر دارد."
۶.💭 نوع فکر وسواسی: نگرانی‌های #جسمی/سلامتی
👤مثال بالینی: "تصاویر ذهنی تکرارشونده از استفراغ". "افکار مزاحم درباره احتمال بیمار شدن."
۷.💭 نوع فکر وسواسی: #احتکار
👤مثال بالینی: "شاید بعداً این چیز را احتیاج داشته باشم." "باید بهترین تصمیم ممکن را بگیرم."