#عکس_نجومی_روز
🗓 17 جولای 2019 برابر با 26 تیر 1398.
📌 "آپولو11: فرود بر روی ماه"
🔖 تا به حال صورت نگرفته بود، اما با این دستور که "شما باید فرود بیایید"، پنجاه سال پیش، دو نفر از فضانوردان #آپولو11، #نیل_آرمسترانگ و #باز_آلدرین، برای اولین‌بار، مجاب به انجام آن شدند.
لحظات به سختی می‌گذشت؛
چرا که محل فرود پر شده بود از تخته‌سنگ‌های کوچک و بزرگ!
به یک‌باره، یک سراشیبی، که به دهانه‌ای برخوردی منتهی می‌گشت، از دور نمایان گردید.
آرمسترانگ، خوب می‌دانست که نباید #فضاپیما، بیش‌تر از این سوخت مصرف کند؛
پس با خون‌سردی تمام،
#ماه‌نشین را در منطقه‌ای صاف که برای #فرود مناسب به نظر می‌رسید، به #ماه نشاند!
هشدارهای #مرکز_کنترل_مأموریت به اوج خود رسیده و در حالی‌که، تنها برای چند دقیقه، #سوخت باقی مانده بود، آرمسترانگ با کمک آلدرین، توانستند، "#عقاب" را به سلامت در یک محل امن #فرود بیاورند.
برای مردمی که در سرتاسر دنیا به صورت زنده و مستقیم این مراحل را دنبال می‌کردند، چه حسی از این بالاتر بود که بشنوند:
"#عقاب_فرود_آمد."
غروری بزرگ، افتخاری بی‌نهایت و یک شادمانی وصف‌ناشدنی برای همه‌ی آن‌هایی بود که فهمیدند، برای اولین‌بار بر روی #ماه قدم نهادیم.
تنها چند ساعت بعد، صدها میلیون نفر در سرتاسر کره‌ی #زمین، یک‌دیگر را به آغوش کشیده، و از این‌که به عنوان یک گونه‌ی متحد می‌توانستند راه رفتن انسان بر روی #ماه را ببینند، به خود می‌بالیدند.
در این ویدیو که از لحظه‌ی #فرود تهیه شده، به طور هم‌زمان، مکالمه‌ی بین فضانوردان و #مرکز_کنترل_مأموریت را خواهید شدنید، نمایی که فضانوردان مستقر در #ماه‌نشین می‌دیدند را خواهید دید، و تمام اطلاعات لازم برای #فرود #عقاب را مشاهده خواهید کرد.
و در پایان، پانارومایی که از محل #فرود #ماه‌نشین دیده می‌شد، به نمایش در می‌آید.
📸 تهیه‌کننده‌ی ویدیو:
NASA,
Apollo Flight Journal
گردآوری و تلفیق ویدیو:
W. David Woods
📝 مترجم: معین پاکجو،
⬇️ مشاهده‌ی سایر کیفیت‌های ویدیو
@ParsSky_com
@SkyPix_org
🗓 17 جولای 2019 برابر با 26 تیر 1398.
📌 "آپولو11: فرود بر روی ماه"
🔖 تا به حال صورت نگرفته بود، اما با این دستور که "شما باید فرود بیایید"، پنجاه سال پیش، دو نفر از فضانوردان #آپولو11، #نیل_آرمسترانگ و #باز_آلدرین، برای اولین‌بار، مجاب به انجام آن شدند.
لحظات به سختی می‌گذشت؛
چرا که محل فرود پر شده بود از تخته‌سنگ‌های کوچک و بزرگ!
به یک‌باره، یک سراشیبی، که به دهانه‌ای برخوردی منتهی می‌گشت، از دور نمایان گردید.
آرمسترانگ، خوب می‌دانست که نباید #فضاپیما، بیش‌تر از این سوخت مصرف کند؛
پس با خون‌سردی تمام،
#ماه‌نشین را در منطقه‌ای صاف که برای #فرود مناسب به نظر می‌رسید، به #ماه نشاند!
هشدارهای #مرکز_کنترل_مأموریت به اوج خود رسیده و در حالی‌که، تنها برای چند دقیقه، #سوخت باقی مانده بود، آرمسترانگ با کمک آلدرین، توانستند، "#عقاب" را به سلامت در یک محل امن #فرود بیاورند.
برای مردمی که در سرتاسر دنیا به صورت زنده و مستقیم این مراحل را دنبال می‌کردند، چه حسی از این بالاتر بود که بشنوند:
"#عقاب_فرود_آمد."
غروری بزرگ، افتخاری بی‌نهایت و یک شادمانی وصف‌ناشدنی برای همه‌ی آن‌هایی بود که فهمیدند، برای اولین‌بار بر روی #ماه قدم نهادیم.
تنها چند ساعت بعد، صدها میلیون نفر در سرتاسر کره‌ی #زمین، یک‌دیگر را به آغوش کشیده، و از این‌که به عنوان یک گونه‌ی متحد می‌توانستند راه رفتن انسان بر روی #ماه را ببینند، به خود می‌بالیدند.
در این ویدیو که از لحظه‌ی #فرود تهیه شده، به طور هم‌زمان، مکالمه‌ی بین فضانوردان و #مرکز_کنترل_مأموریت را خواهید شدنید، نمایی که فضانوردان مستقر در #ماه‌نشین می‌دیدند را خواهید دید، و تمام اطلاعات لازم برای #فرود #عقاب را مشاهده خواهید کرد.
و در پایان، پانارومایی که از محل #فرود #ماه‌نشین دیده می‌شد، به نمایش در می‌آید.
📸 تهیه‌کننده‌ی ویدیو:
NASA,
Apollo Flight Journal
گردآوری و تلفیق ویدیو:
W. David Woods
📝 مترجم: معین پاکجو،
⬇️ مشاهده‌ی سایر کیفیت‌های ویدیو
@ParsSky_com
@SkyPix_org
Telegram
attach📎
#عکس_نجومی_روز
🗓 دهم اَمردادماه 1398
🗓 August 01, 2019
📌 "عناصر باقی‌مانده!"
🔖 #ستارگان_پرجرم، طی زندگی نسبتاً کوتاه‌شان (در مقایسه با ستارگان عادی)، با سرعت بیش‌تری #سوخت_هسته‌ای خود را مصرف می‌کنند.
به صورت کلی، #دما و #چگالی در اطراف هسته‌ی ستارگان فوق‌العاده زیاد است؛
در نتیجه، طی فرآیند #هم‌جوشی_هسته‌ای، هسته‌های عناصر سبکی مثل #هیدروژن و #هلیوم با یک‌دیگر ترکیب شده و عناصر سنگین‌تری مثل #کربن، #اکسیژن و ...، را می‌سازند.
این فرآیند، نهایتاً با تولید #عنصر #آهن پایان می‌یابد.
هرچند، #مرگ تمام ستارگان اجتناب‌ناپذیر است، اما، پایان عمر #ستارگان_پرجرم، فوق‌العاده زیبا می‌باشد.
این ستارگان، طی یک #انفجار_ابرنواختری، بیش‌تر مواد درون خود، از جمله عناصر سنگین را، به بیرون (#فضا) پرتاب کرده و این‌گونه، می‌توانند در تشکیل ستارگان جدید، #سیارات و شاید موجوداتی مثل انسان‌ها، مشارکت نمایند!
اگرچه رنگ‌های موجود در این تصویر #اشعه‌ی_ایکس، که توسط #رصدخانه‌ی_چاندرا تهیه شده، واقعی نمی‌باشند، اما، به خوبی توانسته جزئیات باقی‌مانده از یک #انفجار #ابرنواختری را، نشان دهد.
این ابر داغ و در حال گسترش، محدوده‌ای به وسعت 36 #سال_نوری در #فضا را، پوشش می‌دهد.
این #باقی‌مانده‌ی_انفجار_ابرنواختری، که با عنوان G292.0+1.8 فهرست‌بندی شده است، در فاصله‌ای معادل 20 هزار #سال_نوری دورتر، در محدوده‌ی #صورت_فلکی_قنطورس قرار دارد.
تخمین زده می‌شود که نور ابتدایی حاصل از این #انفجار_ابرنواختری، در حدود 1600 سال پیش به #زمین رسیده باشد.
رنگ آبی‌فام تصویر، متعلق به رشته‌هایی با دمای چند میلیون‌درجه‌ای است که به طرزی استثنایی، با عناصری مانند #اکسیژن، #نئون و #منیزیم، غنی شده‌اند!
جالب است بدانید، در مرکز این #ابرنواختر، یک #تپ‌اختر (#ستاره‌ی_تپنده) نیز، وجود دارد؛
این تپ‌اختر، یا #ستاره‌ی_نوترونی در حال چرخش، ناشی از #رمبش یا فرو ریختن مواد به‌جای‌مانده از انفجار، در #هسته‌ی_ستاره است.
این تصویر جذاب و دیدنی، به مناسبت #بیستمین #سال‌گرد آغاز به کار #رصدخانه‌ی_اشعه‌ی_ایکس_چاندرا، منتشر شده است.
📸 تهیه‌کننده‌ی تصویر:
NASA/CXC/SAO
📝 مترجم: معین پاکجو،
⬇️ مشاهده‌ی تصویر در ابعاد اصلی
@ParsSky_com
@SkyPix_org
🗓 دهم اَمردادماه 1398
🗓 August 01, 2019
📌 "عناصر باقی‌مانده!"
🔖 #ستارگان_پرجرم، طی زندگی نسبتاً کوتاه‌شان (در مقایسه با ستارگان عادی)، با سرعت بیش‌تری #سوخت_هسته‌ای خود را مصرف می‌کنند.
به صورت کلی، #دما و #چگالی در اطراف هسته‌ی ستارگان فوق‌العاده زیاد است؛
در نتیجه، طی فرآیند #هم‌جوشی_هسته‌ای، هسته‌های عناصر سبکی مثل #هیدروژن و #هلیوم با یک‌دیگر ترکیب شده و عناصر سنگین‌تری مثل #کربن، #اکسیژن و ...، را می‌سازند.
این فرآیند، نهایتاً با تولید #عنصر #آهن پایان می‌یابد.
هرچند، #مرگ تمام ستارگان اجتناب‌ناپذیر است، اما، پایان عمر #ستارگان_پرجرم، فوق‌العاده زیبا می‌باشد.
این ستارگان، طی یک #انفجار_ابرنواختری، بیش‌تر مواد درون خود، از جمله عناصر سنگین را، به بیرون (#فضا) پرتاب کرده و این‌گونه، می‌توانند در تشکیل ستارگان جدید، #سیارات و شاید موجوداتی مثل انسان‌ها، مشارکت نمایند!
اگرچه رنگ‌های موجود در این تصویر #اشعه‌ی_ایکس، که توسط #رصدخانه‌ی_چاندرا تهیه شده، واقعی نمی‌باشند، اما، به خوبی توانسته جزئیات باقی‌مانده از یک #انفجار #ابرنواختری را، نشان دهد.
این ابر داغ و در حال گسترش، محدوده‌ای به وسعت 36 #سال_نوری در #فضا را، پوشش می‌دهد.
این #باقی‌مانده‌ی_انفجار_ابرنواختری، که با عنوان G292.0+1.8 فهرست‌بندی شده است، در فاصله‌ای معادل 20 هزار #سال_نوری دورتر، در محدوده‌ی #صورت_فلکی_قنطورس قرار دارد.
تخمین زده می‌شود که نور ابتدایی حاصل از این #انفجار_ابرنواختری، در حدود 1600 سال پیش به #زمین رسیده باشد.
رنگ آبی‌فام تصویر، متعلق به رشته‌هایی با دمای چند میلیون‌درجه‌ای است که به طرزی استثنایی، با عناصری مانند #اکسیژن، #نئون و #منیزیم، غنی شده‌اند!
جالب است بدانید، در مرکز این #ابرنواختر، یک #تپ‌اختر (#ستاره‌ی_تپنده) نیز، وجود دارد؛
این تپ‌اختر، یا #ستاره‌ی_نوترونی در حال چرخش، ناشی از #رمبش یا فرو ریختن مواد به‌جای‌مانده از انفجار، در #هسته‌ی_ستاره است.
این تصویر جذاب و دیدنی، به مناسبت #بیستمین #سال‌گرد آغاز به کار #رصدخانه‌ی_اشعه‌ی_ایکس_چاندرا، منتشر شده است.
📸 تهیه‌کننده‌ی تصویر:
NASA/CXC/SAO
📝 مترجم: معین پاکجو،
⬇️ مشاهده‌ی تصویر در ابعاد اصلی
@ParsSky_com
@SkyPix_org
Telegram
attach📎
#عکس_نجومی_روز
🗓 هفتم شهریورماه 1398
🗓 August 29, 2019
📌 "مسیه27، دنباله‌دار یا یک سحابی سیاره‌نما"
🔖 هنگامی که #شارل_مسیه، #ستاره‌شناس فرانسوی قرن هجدهم میلادی، #آسمان را برای یافتن #دنباله‌دارها کاوش می‌نمود، لیستی از اجرامی تهیه کرد که تصور می‌شد، ضمن شباهت فراوانی که به #دنباله‌دارها دارند، اما در این دسته قرار نمی‌گیرند!
آن‌چه می‌بینید، بیست و هفتمین #جرم از آن #فهرست معروف #شارل_مسیه است که پس از گذشت سال‌ها و در قرن بیست و یکم، به عنوان یک #سحابی_سیاره‌نما شناخته شد.
هرچند ممکن است سحابی‌های سیاره‌نما، از دید تلسکوپ‌های کوچک، شباهت اندکی به #سیارات داشته باشند، لکن، هیچ‌کدام از آن‌ها #سیاره نیستند!
#مسیه27، یکی از بهترین و در عین حال، شبیه‌ترین نمونه‌های ممکن به سرنوشت ستاره‌ی ما، یعنی #خورشید است؛
این #سحابی، که روزی ستاره‌ای در اندازه‌های #خورشید بوده، پس از اتمام #سوخت هسته‌ای‌اش در مرکز، به تدریج #لایه‌های_خارجی خود را به بیرون #پرتاب کرده و از دست داده است.
این #لایه‌های_بیرونی که به یک #سحابی_نشری شباهت دارند، توسط #امواج_نامرئی، اما بسیار پرانرژیِ ستاره‌ی مرده‌ی خود در محدوده‌ی #فرابنفش، #برانگیخته شده و می‌توانند در #نور_مرئی #تابش داشته باشند.
#مسیه27، این #سحابی فوق‌العاده زیبا، که به #سحابی_دمبل نیز معروف است، محدوده‌ای به وسعت 2.5 #سال_نوری را در #فضا پوشش می‌دهد.
جالب است بدانید، این تصویر جذاب، با استفاده از ترکیب تصاویر گرفته‌شده در دو #فیلتر #پهن‌باند و #باند_باریک #حساس به #تابش اتم‌های #هیدروژن و #اکسیژن، توانسته جزئیات جدیدی از هاله‌ی کم‌تر دیده‌شده، در اطراف ناحیه‌ی متراکم‌تر مرکزی و شناخته‌شده‌ی این #سحابی را، آشکار نماید.
#مسیه27 با فاصله‌ای معادل 1200 #سال_نوری، در #صورت_فلکی_روباهک قرار دارد.
📸 تهیه‌کننده‌ی تصویر:
Bob Franke
📝 مترجم: معین پاکجو،
⬇️ مشاهده‌ی تصویر در ابعاد اصلی
@ParsSky_com
@SkyPix_org
🗓 هفتم شهریورماه 1398
🗓 August 29, 2019
📌 "مسیه27، دنباله‌دار یا یک سحابی سیاره‌نما"
🔖 هنگامی که #شارل_مسیه، #ستاره‌شناس فرانسوی قرن هجدهم میلادی، #آسمان را برای یافتن #دنباله‌دارها کاوش می‌نمود، لیستی از اجرامی تهیه کرد که تصور می‌شد، ضمن شباهت فراوانی که به #دنباله‌دارها دارند، اما در این دسته قرار نمی‌گیرند!
آن‌چه می‌بینید، بیست و هفتمین #جرم از آن #فهرست معروف #شارل_مسیه است که پس از گذشت سال‌ها و در قرن بیست و یکم، به عنوان یک #سحابی_سیاره‌نما شناخته شد.
هرچند ممکن است سحابی‌های سیاره‌نما، از دید تلسکوپ‌های کوچک، شباهت اندکی به #سیارات داشته باشند، لکن، هیچ‌کدام از آن‌ها #سیاره نیستند!
#مسیه27، یکی از بهترین و در عین حال، شبیه‌ترین نمونه‌های ممکن به سرنوشت ستاره‌ی ما، یعنی #خورشید است؛
این #سحابی، که روزی ستاره‌ای در اندازه‌های #خورشید بوده، پس از اتمام #سوخت هسته‌ای‌اش در مرکز، به تدریج #لایه‌های_خارجی خود را به بیرون #پرتاب کرده و از دست داده است.
این #لایه‌های_بیرونی که به یک #سحابی_نشری شباهت دارند، توسط #امواج_نامرئی، اما بسیار پرانرژیِ ستاره‌ی مرده‌ی خود در محدوده‌ی #فرابنفش، #برانگیخته شده و می‌توانند در #نور_مرئی #تابش داشته باشند.
#مسیه27، این #سحابی فوق‌العاده زیبا، که به #سحابی_دمبل نیز معروف است، محدوده‌ای به وسعت 2.5 #سال_نوری را در #فضا پوشش می‌دهد.
جالب است بدانید، این تصویر جذاب، با استفاده از ترکیب تصاویر گرفته‌شده در دو #فیلتر #پهن‌باند و #باند_باریک #حساس به #تابش اتم‌های #هیدروژن و #اکسیژن، توانسته جزئیات جدیدی از هاله‌ی کم‌تر دیده‌شده، در اطراف ناحیه‌ی متراکم‌تر مرکزی و شناخته‌شده‌ی این #سحابی را، آشکار نماید.
#مسیه27 با فاصله‌ای معادل 1200 #سال_نوری، در #صورت_فلکی_روباهک قرار دارد.
📸 تهیه‌کننده‌ی تصویر:
Bob Franke
📝 مترجم: معین پاکجو،
⬇️ مشاهده‌ی تصویر در ابعاد اصلی
@ParsSky_com
@SkyPix_org
Telegram
attach📎
#عکس_نجومی_روز
🗓 هفتم مهرماه 1398
🗓 September 29, 2019
📌 "تمام آن‌چه برای ساخت یک ساعت شنی کیهانی لازم است!"
🔖 مسأله این است:
آیا شما به این #ساعت_شنی نگاه می‌کنید، یا #ساعت_شنی به شما؟!
این #سحابی_سیاره‌نما که حلقه‌های اطرافش، آن را شبیه به یک #ساعت_شنی نموده، MyCn18 نام دارد.
شاید بتوان این‌طور تصور نمود که در مرکز این #سحابی_سیاره‌نما، چشمی حضور داشته و در حالی که به ما می‌نگرد، #زمان، با ریختن دانه‌های شن، به صورت #پیوسته برای #ستاره‌ی_مرکزی آن در حال گذر است.
آن‌چه می‌بینید، می‌تواند #سرنوشت ستاره‌ای شبیه به #خورشید ما باشد؛
ستاره‌ای که با اتمام #سوخت_هسته‌ای خود، لایه‌های بیرونی‌اش را از دست داده، و از آن، هسته‌ای در حال #سرد و #کم‌نور شدن، موسوم به #کوتوله‌ی_سفید بر جای مانده است.
در این تصویر، #رنگ #قرمز نشان‌دهنده‌ی حضور #نیتروژن، #سبز نمایان‌گر #هیدروژن، و #آبی، وجود #اکسیژن را اعلام می‌کند.
جالب است بدانید، در سال 1995 میلادی، هنگامی که #ستاره‌شناسان با استفاده از #تلسکوپ_فضایی_هابل، مشغول #تصویربرداری از #سحابی‌های_سیاره‌نما بودند، حلقه‌های این #سحابی حیرت‌انگیز و رنگ‌های زیبایش،
آن‌ها را به یاد دیواره‌های #نازک یک #ساعت_شنی انداخت.
باید اذعان نمود، به لطف #وضوح بی‌نظیر تصاویر گرفته‌شده توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل، جزییاتی حیرت‌انگیز از #مراحل_برون‌ریزی #سحابی‌های_سیاره‌نما #آشکار شده، که بی‌شک، می‌تواند پرده از #راز #اشکال_پیچیده، اما #منتظم آن‌ها بردارد.
📸 تهیه‌کنندگان تصویر:
NASA,
ESA,
Hubble
🖥 پردازش تصویر:
Judy Schmidt
📝 مترجم: معین پاکجو،
⬇️ مشاهده‌ی تصویر در ابعاد اصلی
@ParsSky_com
@SkyPix_org
🗓 هفتم مهرماه 1398
🗓 September 29, 2019
📌 "تمام آن‌چه برای ساخت یک ساعت شنی کیهانی لازم است!"
🔖 مسأله این است:
آیا شما به این #ساعت_شنی نگاه می‌کنید، یا #ساعت_شنی به شما؟!
این #سحابی_سیاره‌نما که حلقه‌های اطرافش، آن را شبیه به یک #ساعت_شنی نموده، MyCn18 نام دارد.
شاید بتوان این‌طور تصور نمود که در مرکز این #سحابی_سیاره‌نما، چشمی حضور داشته و در حالی که به ما می‌نگرد، #زمان، با ریختن دانه‌های شن، به صورت #پیوسته برای #ستاره‌ی_مرکزی آن در حال گذر است.
آن‌چه می‌بینید، می‌تواند #سرنوشت ستاره‌ای شبیه به #خورشید ما باشد؛
ستاره‌ای که با اتمام #سوخت_هسته‌ای خود، لایه‌های بیرونی‌اش را از دست داده، و از آن، هسته‌ای در حال #سرد و #کم‌نور شدن، موسوم به #کوتوله‌ی_سفید بر جای مانده است.
در این تصویر، #رنگ #قرمز نشان‌دهنده‌ی حضور #نیتروژن، #سبز نمایان‌گر #هیدروژن، و #آبی، وجود #اکسیژن را اعلام می‌کند.
جالب است بدانید، در سال 1995 میلادی، هنگامی که #ستاره‌شناسان با استفاده از #تلسکوپ_فضایی_هابل، مشغول #تصویربرداری از #سحابی‌های_سیاره‌نما بودند، حلقه‌های این #سحابی حیرت‌انگیز و رنگ‌های زیبایش،
آن‌ها را به یاد دیواره‌های #نازک یک #ساعت_شنی انداخت.
باید اذعان نمود، به لطف #وضوح بی‌نظیر تصاویر گرفته‌شده توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل، جزییاتی حیرت‌انگیز از #مراحل_برون‌ریزی #سحابی‌های_سیاره‌نما #آشکار شده، که بی‌شک، می‌تواند پرده از #راز #اشکال_پیچیده، اما #منتظم آن‌ها بردارد.
📸 تهیه‌کنندگان تصویر:
NASA,
ESA,
Hubble
🖥 پردازش تصویر:
Judy Schmidt
📝 مترجم: معین پاکجو،
⬇️ مشاهده‌ی تصویر در ابعاد اصلی
@ParsSky_com
@SkyPix_org
Telegram
attach📎