‍‍ #عکس_نجومی_روز
🗓 دهم اَمردادماه 1398
🗓 August 01, 2019

📌 "عناصر باقی‌مانده!"

🔖 #ستارگان_پرجرم، طی زندگی نسبتاً کوتاه‌شان (در مقایسه با ستارگان عادی)، با سرعت بیش‌تری #سوخت_هسته‌ای خود را مصرف می‌کنند.

به صورت کلی، #دما و #چگالی در اطراف هسته‌ی ستارگان فوق‌العاده زیاد است؛
در نتیجه، طی فرآیند #هم‌جوشی_هسته‌ای، هسته‌های عناصر سبکی مثل #هیدروژن و #هلیوم با یک‌دیگر ترکیب شده و عناصر سنگین‌تری مثل #کربن، #اکسیژن و ...، را می‌سازند.
این فرآیند، نهایتاً با تولید #عنصر #آهن پایان می‌یابد.

هرچند، #مرگ تمام ستارگان اجتناب‌ناپذیر است، اما، پایان عمر #ستارگان_پرجرم، فوق‌العاده زیبا می‌باشد.
این ستارگان، طی یک #انفجار_ابرنواختری، بیش‌تر مواد درون خود، از جمله عناصر سنگین را، به بیرون (#فضا) پرتاب کرده و این‌گونه، می‌توانند در تشکیل ستارگان جدید، #سیارات و شاید موجوداتی مثل انسان‌ها، مشارکت نمایند!

اگرچه رنگ‌های موجود در این تصویر #اشعه‌ی_ایکس، که توسط #رصدخانه‌ی_چاندرا تهیه شده، واقعی نمی‌باشند، اما، به خوبی توانسته جزئیات باقی‌مانده از یک #انفجار #ابرنواختری را، نشان دهد.

این ابر داغ و در حال گسترش، محدوده‌ای به وسعت 36 #سال_نوری در #فضا را، پوشش می‌دهد.

این #باقی‌مانده‌ی_انفجار_ابرنواختری، که با عنوان G292.0+1.8 فهرست‌بندی شده است، در فاصله‌ای معادل 20 هزار #سال_نوری دورتر، در محدوده‌ی #صورت_فلکی_قنطورس قرار دارد.

تخمین زده می‌شود که نور ابتدایی حاصل از این #انفجار_ابرنواختری، در حدود 1600 سال پیش به #زمین رسیده باشد.

رنگ آبی‌فام تصویر، متعلق به رشته‌هایی با دمای چند میلیون‌درجه‌ای است که به طرزی استثنایی، با عناصری مانند #اکسیژن، #نئون و #منیزیم، غنی شده‌اند!

جالب است بدانید، در مرکز این #ابرنواختر، یک #تپ‌اختر (#ستاره‌ی_تپنده) نیز، وجود دارد؛
این تپ‌اختر، یا #ستاره‌ی_نوترونی در حال چرخش، ناشی از #رمبش یا فرو ریختن مواد به‌جای‌مانده از انفجار، در #هسته‌ی_ستاره است.

این تصویر جذاب و دیدنی، به مناسبت #بیستمین #سال‌گرد آغاز به کار #رصدخانه‌ی_اشعه‌ی_ایکس_چاندرا، منتشر شده است.





📸 تهیه‌کننده‌ی تصویر:
NASA/CXC/SAO

📝 مترجم: معین پاکجو،

⬇️ مشاهده‌ی تصویر در ابعاد اصلی

@ParsSky_com
@SkyPix_org

‍‍ ‍‍ #عکس_نجومی_روز
🗓 بیستم اَمردادماه 1398
🗓 August 11, 2019

📌 "نمایی از ادغام دو کهکشان توسط هابل"

🔖 این رقص، سرنوشتی جز نابودی ندارد!

آن‌چه که این دو #کهکشان بزرگ را به هم پیوند داده، یک #پل_کیهانی به طول بیش از 75 هزار #سال_نوری است.

این پل که از #ستارگان، #گاز و #غبار درون دو #کهکشان تشکیل شده، در نتیجه‌ی عبور نزدیک آن‌ها از کنار یک‌دیگر و برقراری یک جاذبه‌ی قوی بین این دوسامانه‌ی عظیم ستاره‌ای، می‌باشد.

هم‌چنین، وجود تعداد زیادی #خوشه‌ی_ستاره‌ای_آبی رنگ در #کهکشان سمت راست، موسوم به NGC3808A، نشان از فروریختن ساختارهای ستاره‌ای، بین دو #کهکشان دارد.

برخلاف #کهکشان سمت راست که از روبه‌رو دیده می‌شود، #کهکشان_مارپیچی سمت چپ، با نام NGC3808B، از لبه دیده شده، و به نظر می‌رسد که به طرز عجیبی، در راستای قطب‌هایش، درون مواد این #پل_بین_کهکشانی، پیچیده شده است.

حاصل عبور نزدیک این دو #کهکشان، تشکیل یک سامانه‌ی عجیب به نام Arp87 است، که در هیچ دسته‌ای از لحاظ #ریخت‌شناسی قرار نگرفته و تنها می‌توان آن را، یک سامانه‌ی #بی‌قاعده خطاب کرد!

هرچند، سرنوشت اجتناب‌ناپذیر این رقص کیهانی، و به دور هم گشتن‌های مکرر در طی میلیاردها سال، چیزی جز #مرگ یک #کهکشان در دیگری نیست، لکن، نهایتاً، یک سامانه‌ی بزرگ‌تر، اما، هم‌چنان #بی‌قاعده، به نام Arp87 متولد خواهد شد.

این #زوج_کهکشانی، با فاصله‌ای در حدود 300 میلیون #سال_نوری از ما، در راستای #صورت_فلکی_شیر (#اسد) قرار گرفته‌اند.

جالب است بدانید، #کهکشان سوم در این نما، که در منتهی‌الیه سمت چپ تصویر، به وضوح، از #لبه دیده می‌شود، ربطی به دو #کهکشان دیگر نداشته و در فاصله‌ای نسبتاً زیاد از آن‌ها، در پس‌زمینه‌ی تصویر قرار دارد!





📸 تهیه‌کنندگان تصویر:
NASA,
ESA,
Hubble Heritage Team (STScI, AURA)

📝 مترجم: معین پاکجو،

⬇️ مشاهده‌ی تصاویر در ابعاد اصلی


@ParsSky_com
@SkyPix_org

‍‍ #عکس_نجومی_روز
🗓 بیست و هشتم شهریورماه 1398
🗓 September 19, 2019

📌 "جادوی جاروی جادوگر شب!"

🔖 #قو پر گشاییده و در ظرافت بال‌هایش، چنین رشته‌های زیبایی از #گازهای_درخشان دیده می‌شوند.

این #رشته‌های_رنگین، که در اثر ضربه‌ی ایجاد شده توسط یک #انفجار_ابرنواختری شکل گرفته‌اند، تنها قسمتی از #بخش_غربی_سحابی_پرده را تشکیل می‌دهند.

گویی، #امواج_ضربه‌ای ناشی از #مرگ یک #ستاره‌ی_پرجرم، با درنوردیدن #فضا، باعث جمع‌شدن و #برانگیخته شدن #مواد_میان‌ستاره‌ای شده‌اند.

به نظر می‌رسد، #نور حاصل از این #انفجار_ابرنواختری، در حدود 5000 #سال قبل به #زمین رسیده باشد.

#تفکیک #رنگ، در این #رشته‌های_درخشان که شباهت عجیبی به #موج ایجاد شده در یک پارچه وسیع دارند، به خوبی صورت پذیرفته است؛
به طوری که #رنگ #قرمز نشان‌دهنده‌ی حضور اتم‌های #هیدروژن، و رنگ‌های #آبی و #سبز، نمایان‌گر #گاز_اکسیژن هستند.

#سحابی_پرده، که با قرار گرفتن در محدوده‌ی #صورت_فلکی_قو (#دجاجه)، به #حلقه‌ی_قو نیز معروف شده، محدوده‌ای به وسعت 3 #درجه‌ی_قوسی (در حدود شش‌ برابر #قرص_ماه_کامل) در #آسمان را، پوشش می‌دهد.

با آن که این #نمای_تلسکوپی، تنها نیمی از این #سحابی #بزرگ را نمایش می‌دهد، اما، با در نظر گرفتن فاصله‌ی #سحابی_پرده تا #زمین که چیزی در حدود 1500 #سال_نوری می‌باشد، به این نتیجه می‌رسیم که وسعت این #سحابی، بیش‌تر از 70 #سال_نوری در #فضا است.

بخش بالایی این تصویر که چسبیده به آن، یک #ستاره‌ی_پرنور نیز دیده می‌شود، #سحابی_جاروی_جادوگر نام دارد.

جالب است بدانید، بخش تقریباً سه‌گوش پایینی تصویر، به افتخار #پروفسور #ادوارد_چارلز_پیکرینگ، چهارمین #مدیر #رصدخانه‌ی_دانشگاه_هاروارد، #مثلث_پیکرینگ نام گرفته و ادامه‌ی آن، که شباهت بی‌نظیری به یک جارو دارد، به افتخار #شاگرد این #پروفسور و #کاشف #سحابی_سر_اسب، به دسته‌ی جاروی مثلثی #ویلیامینا_فلمینگ مشهور شده است.




📸 تهیه‌کننده‌ی تصویر:
Min Xie

📝 مترجم: معین پاکجو،

⬇️ مشاهده‌ی تصویر در ابعاد اصلی

@ParsSky_com
@SkyPix_org